Προτιμώ να παλεύω ίσως μάταια, παρά να ζω μάταια…
Αναρωτιέμαι εδώ και χρόνια, για το αν οι επιδιώξεις της μεταπολιτευτικής Αριστεράς στο σύνολό της – με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις – μέσα από μια απολύτως γραφειοκρατική αντίληψη αλλά και προσέγγιση, αποτελούν τυχαίο περιστατικό, αδυναμία η τελικά πολιτική επιλογή.
Μια αυτοκαταστροφική επιλογή, η οποία οδήγησε τα ποικίλα σχήματα της ζώσας Αριστεράς των διεκδικήσεων, στο να υπάρχουν και να λειτουργούν ως γραφικές πολιτικές γραμματείες παραγωγής αμφιβόλου μάλιστα ποιότητας πολιτικής, με χαρακτηριστικά σέχτας η ακόμη και ως ανασταλτικοί πυλώνες ανάσχεσης του λαϊκού κινήματος.
Η δημιουργία ενός ευρέος μετώπου μετατίθεται από χρόνο σε χρόνο στο άχρονο διηνεκές, λόγω ανωριμότητας των συνθηκών! Ακόμη και σε περιπτώσεις όπου οι κρατικές δολοφονίες ως προφανής λόγος, σμιλεύουν συνειδήσεις στο δρόμο. Χιλιάδες νέοι αγωνιστές ωθούνται στον ενοχικό απομονωτισμό και στην μοναχική αντίδραση μέσα από αυτόν.
Ταυτόχρονα είναι αλήθεια πως μια άλλη μεγάλη μερίδα ριζοσπαστικοποιημένων πολιτών που αγωνιούν, ωθείται στην αυτοοργάνωση και δράση, αναζητώντας μια συγκρουσιακή αισθητική στην αντιπαράθεσή τους με τη «συντήρηση» και το άδικο που την γεννά.
Ακόμη και τότε όμως, δυστυχώς κυριαρχεί η σπορά της καχυποψίας. Η εκδοχή του εγωπαθούς αυτοπροσδιορισμού: «Εμείς ως πρωτοπορία, δημιουργούμε μέτωπο με εμάς…», υιοθετείται ως ασφαλής πρακτική, στην προσπάθεια ηγεμόνευσης της κοινής κινηματικής μας ζωής.
Για την ιδεολογία, την εμβάθυνση σε αυτήν αλλά και τα Δημοκρατικά προτάγματά της, όπως η ενότητα; Ουσιαστικά καμία κουβέντα. Πολυδιάσπαση και εχθρότητα των μερών. Των απόψεων. Αλληλοκατηγορίες και σπέκουλα. Ο Δογματισμός και η ιδεολογική περιχαράκωση ως θέσφατη ρήση κυριαρχούν, αποκλείοντας κάθε ιδεολογική ανταλλαγή έστω και ως λογισμό.
Η ζεστή αγκαλιά του Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού αναπαύει και απαλλάσσει τα μέλη από την συνευθύνη. Ταυτόχρονα το επαγγελματικό στελεχικό δυναμικό «ξεφορτώνεται», μεταθέτοντας προς άγνωστη κατεύθυνση τον όγκο δουλειάς, η οποία απαιτείται για την διάχυση των ιδεών ως εσωτερική λειτουργία. Διαδικασία η οποία προάγει την ποιότητα και την εξέλιξη ειδικά των νέων, διαμορφώνοντας το πολιτικό – ιδεολογικό τους κριτήριο.
Η εκάστοτε κομματική νομενκλατούρα, συνειδητά μειώνει δραστικά το χρόνο των επιχειρηματολογιών – τοποθετήσεων. Έτσι τις καθιστά πιο αβαθείς και ανερμάτιστες ιδεολογικά. Παράλληλα απαλλάσσεται με τη σειρά της, από την ένταση των αντιπαραθέσεων αλλά και από το βαρύ, κουραστικό καθήκον της σύνθεσης των απόψεων. Τελικά η αλληλεπίδραση απλά καταπίπτει και κυρίως, την ίδια στιγμή, διογκώνεται το Δημοκρατικό έλλειμμα.
Οι ιδεολογικοί ταγοί προτιμούν να «γλυκαίνουν» αυτιά από το να «ζορίζουν» συνειδήσεις, μεταλλασσόμενοι σταδιακά σε σκληρούς γραφειοκράτες. Δημιουργούν αποκλεισμούς, χρησιμοποιώντας ακόμη και τακτικές δολοφονίας χαρακτήρων. Η αμεσοδημοκρατική αντίληψη «ποινικοποιείται».
Ως πρώτη συνέπεια λοιπόν, καταγράφεται η αναίμακτη κατάργηση του Δημοκρατικού σκέλους, της διαβόητης τελικά έννοιας εσωτερικής λειτουργίας της αγωνιζόμενης και αγωνιούσας Αριστεράς, η οποία προαναφέρθηκε. (Θυμίζω πως αναφέρομαι στον Δημοκρατικό συγκεντρωτισμό). Επιτρέποντας να κυκλοφορεί ως περιφερόμενο φάντασμα το δεύτερο σκέλος. Αυτό του απόλυτου συγκεντρωτισμού.
Στο μίγμα προστέθηκε και η χρόνια υφέρπουσα «λαολαγνεία» ως πολιτικό αναλγητικό – αναισθητικό. Μια έκφανση πολιτικού τακτικισμού, στα πλαίσια της αγκιτάτσιας, η οποία όμως ήρθε για να μείνει και να ομογενοποιήσει τις υγιείς εξάρσεις των διαφορετικοτήτων. Έτσι απλά διευκολύνεται η επώαση του λαϊκισμού και του απολιτίκ. Επιπλέον στρώνεται το τραπέζι για τον φασισμό, ο οποίος και επελαύνει πανευρωπαϊκά σήμερα.
Η απονεύρωση της Αριστεράς από το βασικό συγκρουσιακό γενετικό της χαρακτηριστικό, στην μετεμφυλιοπολεμική Ελλάδα, δείχνει να ολοκληρώνεται σταδιακά μετά την περίφημη υπογραφή του νόμου 59 (509) από το εναπομείναν ΚΚ (προϊόν της διάσπασης του 1968), τις πρώτες κιόλας ημέρες του μεταπολιτευτικού συμβιβασμού του 1974 και της προδοσίας της Κύπρου. Ουσιαστικά απεκδύθηκε το θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα στην εξέγερση.
Το τρίτο κεφάλαιο του πρώτου βιβλίου του «Κοινωνικού συμβολαίου» του Ρουσσώ κλείνει με την παράγραφο: “Ας συμφωνήσουμε, λοιπόν, ότι η ισχύς δεν δημιουργεί δίκαιο και ότι δεν οφείλουμε υπακοή, παρά μόνο στις έννομες δυνάμεις.”
Το οποίο σημαίνει πως η ικανότητα εξαναγκασμού, δεν είναι μια νόμιμη δύναμη και εδώ, δεν υπάρχει κανένα νόμιμο καθήκον για υποταγή και υπακοή. Ένα κράτος (ως μηχανισμός άσκησης εξουσίας) δεν έχει δικαίωμα να υποδουλώσει έναν κατακτημένο και εξανδραποδισμένο λαό. Έναν λαό καθυποταγμένο από την «ξένη» εξάρτηση και καταστολή.
Στην ιστορική συνέχεια, οι αρμοί κοινωνικής διαφυγής κλείνουν οριστικά και ερμητικά για τον τόπο, με το ανελαστικό υλικό μιας ευτελούς υποκουλτούρας ψευδο-ευδαιμονισμού, η οποία ήρθε να γκρεμίσει την αισθητική των αγώνων της Αριστεράς, συνηγορώντας ταυτόχρονα στην επανασυγγραφή της Ιστορίας από τους νικητές για μια ακόμη φορά. (Η σκοτεινή πλευρά του βαθιά λαϊκίστικου, σοσιαλδημοκρατικού και κρατικίστικου ΠΑΣΟΚ.)
Ήμασταν εδώ και παραμένουμε ως ζώσα μαρτυρία των κύκλων της μεταπολίτευσης και της αγωνίας του συστήματος, επιτέλους να επιβάλλει στη χώρα το αμερικανικό δικομματικό μοντέλο.
Γνωρίζουμε πολλά θεωρώ πλέον, για τον πάγκο του κάθε κατεργάρη, στην προσπάθεια να οικειοποιηθεί, να αλλοτριώσει και τελικά να κηδεμονεύσει τις δίκαιες διεκδικήσεις μας, ξεπουλώντας οριστικά το εργαλείο του Συνδικαλισμού.
Να ελέγξει την ένταση της ανάγκης μας για την πολυπόθητη από την «βάση» ενότητα. Για την ουσιαστική μας σύγκρουση και την τελική αναίρεση των επιλογών του αστικού κράτους. Ενός κράτους – επιθετικού μηχανισμού. Ενός κράτους εργαλείου στα χέρια της καπιταλιστικής βαρβαρότητας που έλαχε για τον τόπο. Σε μια χρεοκοπημένη χώρα. Μια δουλοπαροικία δορυφόρο. Μια χώρα ως περιφερειακή γεωστρατηγική σφαίρα επιρροής του υπερατλαντικού Ιμπεριαλισμού. Ένα πλωτό αεροπλανοφόρο με πάμφθηνο και εξευτελιστικό «ενοίκιο».
Σήμερα και οργανωμένα πια, στην αντίπερα σοσιαλδημοκρατική όχθη, διαχέεται η αφελής χαρά της κυβερνησιμότητας, χωρίς το απαραίτητο «σπάσιμο αυγών». Θεσμοθετείται η συστηματική αποφυγή της ρήξης με την ολιγαρχία η αλλιώς αν θέλετε, καλώς ήρθες Χόλυγουντ. Η καλλιέργεια μεσσιανικών προσδοκιών έφερε τελικά το συστημικό ποθούμενο αποτέλεσμα, καθώς οι αυτόκλητοι sic σωτήρες διημερεύουν πλέον και με την σφραγίδα της Αριστεράς, υποκαθιστώντας όργανα, αιρετούς και διαδικασίες.
Διαδικασίες τις οποίες οι γραφειοκράτες φρόντισαν να αφυδατώσουν εδώ και καιρό. Ένα αξιόλογο και συμμετοχικό ανθρώπινο δυναμικό, έχει βρεθεί σε περιδίνηση η αν προτιμάτε σε ελεύθερη πτώση, αδυνατώντας να κατανοήσει καν τι του συνέβη. Απλά οι άνθρωποι αυτοί σήμερα, νιώθουν πως κάποιος βίαια και ξαφνικά, τους έκλεψε τη ζωή. Η σάχλα της Κεντροαριστεράς αποτελεί τη στάχτη στα μάτια του κόσμου της εργασίας και της διανόησης.
Ναι, ήρθε η ώρα για να μιλήσουμε επιτέλους ΑΡΙΣΤΕΡΑ. Με μια συναντίληψη για τα πράγματα. Πώς εννοώ εγώ την υπόθεση της Αριστεράς; Πώς εννοείς εσύ την «ποθούμενη»; Πως ορίζεται σήμερα η πάλη των τάξεων, για την οποία επιμελώς προσπαθούν να μας πείσουν πως δεν υφίσταται πλέον, μιας και βρισκόμαστε «αναπαυτικά μουδιασμένοι» στην αγκαλιά της κανονικότητάς τους; Μιας εικονικής πραγματικότητας;
Πώς διαμορφώνεται πλέον η συλλογική ευθύνη, μέσα από τον επαναπροσδιορισμό της ατομικής; Ιδιαίτερα όταν φλεγόμαστε για την νομή της εξουσίας; Πώς θα ξεπεραστεί ο εκμαυλισμός των συνειδήσεων; Ο λαίμαργος αδηφάγος λαϊκισμός του: «Ξέρεις σε ποιον μιλάς ρε;»
Αντί επιλόγου.
Πριν από καιρό, περνώντας άγαρμπα μπροστά από την βιβλιοθήκη μου, άθελά μου με τον αγκώνα, γκρέμισα ένα σκονισμένο βιβλίο από ένα ράφι της. Αίφνης μια φωτογραφία του Στάλιν, πρόβαλλε φαρδιά πλατιά μπροστά μου, από το βιβλίο που έπεσε στο πάτωμα.
Μέσα από τη φωτογραφία, για μια στιγμή ο Ιωσήφ ανοιγόκλεισε τα μάτια, κοιτώντας με αυστηρά με νόημα. Στη συνέχεια μου χαμογέλασε χαιρέκακα προς τα μέσα, κάτω από το παχύ του μουστάκι! Η αλήθεια είναι πως σκιάχτηκα για τα καλά. Με την καρδιά να χτυπάει δυνατά από την τρομάρα, παραδομένος στα παιχνίδια του μυαλού… Με αυτά και με τ΄ άλλα καθώς λένε, τελικά πιάσαμε την κουβέντα…
«Δεν πιστεύω να διαφωνείς;» Με ρώτησε! Πάγωσα. Ωχ! Τι λένε τώρα στον Βησαριόνοβιτς; Σκέφτηκα…
«Με πάρα πολλά…» Βιάστηκα να ξεστομίσω, ψελλίζοντας! Με αρκετό περίσσευμα φόβου ομολογώ.
«Τότε κλείσε το βιβλίο και ξαναβάλε με στο ψηλότερο ράφι. Εκεί όπου πάντα ήθελα να είμαι…»
Μου απάντησε επιτακτικά με την επιβλητική, σχεδόν απειλητική φωνή του και στη συνέχεια σιώπησε. Μαρμάρωσε αγέρωχα πάλι…
Τότε, τον μάζεψα ήσυχα – ήσυχα, σχεδόν ευλαβικά, βάζοντάς τον πίσω στην σκονισμένη θέση του, στο ράφι. Βγήκα από το δωμάτιο σβήνοντας το φως, με την σκέψη για το πως και αν θα ξαναμπώ άραγε εκεί μέσα σύντομα…
«Ευτυχώς που δεν πάθαμε και τίποτα…» μονολόγησα, φεύγοντας βιαστικά για το μάθημα Κινεζικών στο οποίο είχα ήδη αργήσει…
Ψυχή βαθιά σύντροφε!
- Ο Δημήτρης Ζερβουδάκης είναι τραγουδοποιός, αιρετό μέλος της ΚΕ του ΜέΡΑ25
Ακούω χρόνια τον Δημήτρη Ζερβουδάκη. Άνθρωπος καθαρός και συνεπής με το έργο του, ζήτημα πολύ σημαντικό για τους καλλιτέχνες. Οσα γράφει εδώ αποτελούν τον ορισμό γιατί δεν έχει προχωρήσει τίποτα στην Αριστερά και γιατί δεν ήταν ποτέ έτοιμη να κυβερνήσει (και μάλλον δεν θα είναι και ποτέ).
Σκληρές διαπιστώσεις αλλά αληθινές.
Σημείωση: Μεγάλη σύμπτωση να ανοίξει στη σελίδα του Στάλιν το βιβλίο, ίσως κάτι θέλει να πει η ιστορία που με κάθε ευκαιρία μας κλείνει το μάτι.
Ακριβής και τεκμηριωμένη περιγραφή της παθολογίας της υπαρκτής Αριστεράς των μηχανισμών από τον Δημήτρη Ζερβουδάκη.
Μια παρατήρηση μόνον σε ένα σημείο που κατά την γνώμη μου ενέχει μια μορφής αντίφαση με την συνολική αντίληψη που εκφράζει. Αυτό αφορά στην παρακάτω παράγραφο:
“Η δημιουργία ενός ευρέος μετώπου μετατίθεται από χρόνο σε χρόνο στο άχρονο διηνεκές, λόγω ανωριμότητας των συνθηκών! Ακόμη και σε περιπτώσεις όπου οι κρατικές δολοφονίες ως προφανής λόγος, σμιλεύουν συνειδήσεις στο δρόμο. Χιλιάδες νέοι αγωνιστές ωθούνται στον ενοχικό απομονωτισμό και στην μοναχική αντίδραση μέσα από αυτόν.”
Δεν ισχύει (όπως αναφέρει παρακάτω το κείμενο) ότι η “ενότητα” είναι “δημοκρατικό πρόταγμα”. Δημοκρατικό πρόταγμα είναι η αρχή της ισότητας: Αν εκλάβουμε το “μέτωπο” ως μια αυτοθέσμιση μιας μορφής συλλογικής πολιτικής συγκρότησης θα πρέπει για ισχύει η ισοτιμία μεταξύ των συμμετεχόντων. Αυτή η ισοτιμία δεν μπορεί να υπάρξει, όταν για παράδειγμα σε ένα “μέτωπο” συμμετέχουν και οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις (είτε λειτουργούν με τον “δημοκρατικό συγκεντρωτισμό” είτε όχι) και απλά μέλη ως άτομα.
Αυτή η μορφή συνύπαρξης είναι και εκτός των ορίων της παραδοσιακής αστικής αντίληψης για την δημοκρατία: Θυμάμαι για παράδειγμα όταν άρχισε να εμπεδώνεται η νεοφιλελεύθερη κυβερνητικότητα στην χώρα μας, είχε γίνει προσπάθεια στους επιστημονικούς/επαγγελματικούς συλλόγους να συμμετέχουν ισότιμα ως μέλη και να εγγράφονται εταιρίες (όπως τους μηχανικούς, τους δικηγόρους κλπ), όπου μετά από την γενικότερη κατακραυγή δεν επιβλήθηκε…
Όμως στα λεγόμενα “πολιτικά μέτωπα” που συγκροτεί η παραδοσιακή Αριστερά, αυτός είναι ο κανόνας. Μην ξεχνάμε πως και ΣΥΡΙΖΑ συγκροτήθηκε ως “πολιτικό μέτωπο” των πολιτικών του συνιστωσών: Αυτά ήταν τα “μέλη” του. Είχε και κάποιους “παράγοντες” κατά καιρούς σε κάποια όργανα που τους ονόμαζε “ανένταχτους” (που εκπροσωπούσαν μόνον τον εαυτό τους) ως σαν δήθεν μορφή αντιπροσώπευσης του κόσμου εκτός και πέραν από τις συνιστώσες. Όπως κάνουν κάποια κόμματα που τοποθετούν στα καθοδηγητικά τους όργανα “δείγματα” γυναικών ή εργατών, για να δείξουν ότι με αυτόν τον τρόπο συμμετέχει γενικά και η “φωνή” των γυναικών ή των εργατών στον τρόπο παραγωγής της πολιτικής τους…
Από την εποχή που ο Αλέξης έγινε διπλοθεσίτης Πρόεδρος και στον ΣΥΝ και στον ΣΥΡΙΖΑ, συν-λειτουργούσε με τις “συνιστώσες” του με το μαφιόζικο σύστημα της “λειτουργικής ομοφωνίας”, παρόμοιο με αυτό που λαμβάνουν αποφάσεις και άλλοι συνασπισμοί, σαν το …δημοκρατικό ΝΑΤΟ (όπου ο ρόλος του ΣΥΝασπισμού στον ΣΥΡΙΖΑ, ήταν ανάλογος με τον ηγεμονικό ρόλο των Αμερικάνων στο ΝΑΤΟ).
Αυτό στην πραγματικότητα σημαίνει την συγκρότηση ενός «μαζικού» πολιτικού κόμματος των Αριστερών, όχι των υπαρχόντων μηχανισμών της Αριστεράς, που έχουν όλα τα κουσούρια, τα οποία περιγράφει γλαφυρά το κείμενο: Και η πίττα ολόκληρη (ενότητα) και οι σκύλοι χορτάτοι (μηχανισμοί) δεν γίνεται…
Κάτι τέτοιο υπάρχει ήδη, αν και με μικρές δυνάμεις προς το παρόν. Είναι η πολιτική οργάνωση “Ριπές”, η οποία λειτουργεί με εντελώς ρηξικέλευθο τρόπο, αμεσοδημοκρατικά, από τα κάτω, χωρίς καν Συνέδριο και ιεραρχία, αλλά με μόνη θεσμοθετημένη αρχή τη διαρκή της Ολομέλεια.
Oι αντιφάσεις αποτελούν τους βασικούς συμμάχους μας. Για το σημείο το οποίο αναφέρεστε στο κείμενο, ακριβώς αυτήν την αντίφαση θέλησα να καταγράψω. Πως δηλαδή την στιγμή κατά την οποία έχουμε οριακές στιγμές στην κοινωνική – κινηματική ζωή, όπως είναι οι κρατικές δολοφονίες (ως τέτοια αντιλαμβάνομαι και την πρόσφατη εν ψυχρώ δολοφονία ενός μόλις 17 χρονου παιδιού στην Αλίαρτο), την ίδια ακριβώς στιγμή, λόγω ηγεμονικών βλέψεων των μηχανισμών της γραφειοκρατικής αριστεράς, εμποδίζεται η έναρξη της οικοδόμησης του μετώπου αυτού. Πρόσθετα το σημείο στο οποίο θα ήθελα να υπερθεματίσω στην άποψή σας, καταθέτοντας την απόλυτη συμφωνία μου είναι:
“Η απάντηση στο ζήτημα της έκφρασης της “ενότητας” των αριστερών δυνάμεων με βάση το “Δημοκρατικό πρόταγμα”, δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο εκτός την συγκρότηση ενός μαζικού πολιτικού φορέα, που η πραγματική “εξουσία” (η παραγωγή της Πολιτικής) ανήκει εξίσου σε όλα τα μέλη του και όχι στα επιτελεία του…”
Κλείνοντας θεωρώ την αναφορά σας αυτή, ως την βασική αιτία της αποτυχίας του ΣΥΡΙΖΑ. Ποτέ ο μηχανισμός αυτός δεν εμπιστεύτηκε το πολιτικό κριτήριό μας ως λαό, βγάζοντας στο προσκήνιο όλες αυτές τις υγιείς δυνάμεις της εργασίας, των δικαιωμάτων, της διανόησης.Της προοδευτικής αμφισβήτησης της συστημικής κανονικότητας.
Θα συμφωνήσω με την παρατήρηση του Δ.Ζερβουδάκη ότι “μια άλλη μεγάλη μερίδα ριζοσπαστικοποιημένων πολιτών που αγωνιούν, ωθείται στην αυτοοργάνωση και δράση, αναζητώντας μια συγκρουσιακή αισθητική στην αντιπαράθεσή τους με τη «συντήρηση» και το άδικο που την γεννά.”
Αυτό το πιστεύω μας οδηγεί απαρέγκλιτα στην αντίληψη ότι η “ενότητα” είναι “δημοκρατικό πρόταγμα”. Εάν την ενότητα την δούμε ως “δημοκρατικό πρόταγμα” και της ανοίξουν οι αριστερες δυνάμεις μία φαρδιά λεωφόρο για να περάσει, τότε η αρχή της ισότητας θα έχει κερδίσει την συνείδηση των αριστερών ως δημοκρατικό πρόταγμα και θα λειτουργήσει ως καταλύτης στη συννενόηση των δυνάμεων της Αριστεράς.
Εδώ, θα ήθελα να καταθέσω την ταπεινή μου γνώμη ότι η ενότητα της Αριστεράς συχνά σκοντάφτει πάνω σε τάσεις εγωπάθειας, υπεροψίας και ανταγωνισμού. Αυτές οι ανθρώπινες αδυναμίες συνήθως υπερισχύουν και η ενότητα της Αριστεράς μένει στα αζήτητα.
Εάν μας ενδιαφέρει στην πράξη και όχι στα λόγια η ενότητα της Αριστεράς, θα πρέπει ο καθένας μας να το αποδείξει στον εαυτό του πρώτα, αλλά και να θέσει το θέμα ανοιχτά και χωρίς δισταγμό στον πολιτικό χώρο που δραστηριοποιείται.
Παιδιά, εντάξει έχει παραγίνει το κακκό απο τη μιά με τις Σταλινοφοβίες, και απο την άλλη με τη τυφλή λατρεία για την ιερότητα της δημοκρατίας. Καλό είναι να κρίνουμε τα άτομα μέσα στα ιστορικά πλαίσια που υπήρχαν και όχι εκ του ασφαλούς γενικά και αόριστα. Εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν, πόσο μάλιστα σε συνθληκες όξυνσης της ταξικής πάλης και προ των πυλών του Β’ παγκοσμίου πολέμου. Το βάρος που σήκωσε ο Στάλιν και η ΕΣΣΔ δε συγκρίνεται με κάτι αντίστοιχο του σήμερα. ‘Οποιος νομίζει ότι ένα σοσιαλιστικό κράτος δε θα αναγκαστεί να χρησιμοποιήσει κάποια στιγμη αυταρχικά μέτρα, είναι βαθιά γελασμένος και εξιδανικεύει καταστάσεις.
Πράγματι “Εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν” μόνο που το δεύτερο σκέλος πρότασης, δηλαδή το “πόσο μάλιστα σε συνθήκες όξυνσης της ταξικής πάλης και προ των πυλών του Β’ παγκοσμίου πολέμου” είναι μια αυθαίρετη θέση που στερείται τεκμηρίωσης: Οι αντιθέσεις που οξύνθηκαν προ των πυλών του Β’ παγκοσμίου πολέμου και οδήγησαν σε αυτόν είναι οι ενδοκαπιταλιστικές/ενδοϊμπεριαλιστικές και όχι οι ταξικές. Ένας πόλεμος που διεξάγεται ανάμεσα σε κράτη, δεν είναι μια ταξική μάχη. Σε συνθήκες πολέμου η ταξική πάλη μπαίνει στον “γύψο”, αναστέλλονται διεκδικήσεις, ελευθερίες και δικαιώματα, γιατί όλες οι επιμέρους κοινωνικές αντιθέσεις υποτάσσονται στην ανάγκες του “εθνικού/κρατικού” συμφέροντος, το οποίο κινδυνεύει…
Επίσης “είναι βαθιά γελασμένος και εξιδανικεύει καταστάσεις” όχι όμως “‘όποιος νομίζει ότι ένα σοσιαλιστικό κράτος δε θα αναγκαστεί να χρησιμοποιήσει κάποια στιγμή αυταρχικά μέτρα” όπως γράφεις, αλλά αυτός που δηλώνει ότι : “Το βάρος που σήκωσε ο Στάλιν και η ΕΣΣΔ δε συγκρίνεται με κάτι αντίστοιχο του σήμερα“.
Ο αυταρχισμός είναι μορφή διακυβέρνησης που χαρακτηρίζεται από ισχυρή κεντρική εξουσία και περιορισμένες πολιτικές ελευθερίες. Στα “σοσιαλιστικά” κράτη υποτίθεται ότι εκφράζουν την “λαϊκή κυριαρχία” και ως εκ τούτου είναι δημοκρατικά και όχι αυταρχικά. Ο “αυταρχισμός” είναι παραβίαση της σοσιαλιστικής νομιμότητας.
Την δημοκρατία την αντιλαμβάνεσαι «à la carte», θεωρώντας ότι η δημοκρατία ανάλογα με τις συνθήκες μπορεί και διευρύνεται και να περιστέλλεται από τους εκάστοτε διαχειριστές της εξουσίας και όχι το βασικό πλαίσιο εκείνης της διακυβέρνησης που κατοχυρώνει την λαϊκή κυριαρχία. Αντιλαμβάνεσαι δηλαδή την δημοκρατία με τον ίδιο ακριβώς τρόπο με την Έφη Αχτσιόγλου και την παρέα της, όταν δηλώνουν στην επιστολή αποχώρησης από το κόμμα τους: « Ο Στέφανος Κασσελάκης αναδείχθηκε δημοκρατικά. Αλλά πορεύεται αντιδημοκρατικά». Δεν έχουν πράγματι καμία “η τυφλή λατρεία για την ιερότητα της δημοκρατίας”. Αν είχαν, τότε διαφορετικά θα έθεταν το ζήτημα της δημοκρατίας, δεν θα αφορούσε στην προσωπική πρακτική του (αρχηγού) Κασσελάκη, αλλά την “διακυβέρνηση” του ΣΥΡΙΖΑ από τα μέλη του. Το ίδιο και σε ένα σοσιαλιστικό κράτος το ζήτημα της δημοκρατίας δεν αφορά το πολιτικό προσωπικό που διαχειρίζεται τις κρατικές υποθέσεις για να ασκεί πολιτική, αλλά την “διακυβέρνηση” του σοσιαλιστικού του κράτους από τον “λαό” του…
Μία σκέψη μόνον ως προβληματική. Είναι απολύτως αντιδιαλεκτική κατά την γνώμη μου η άποψη περί άμβλυνσης η ακόμη χειρότερα, περί διακοπής της ταξικής πάλης σε οποιαδήποτε συνθήκη. Για όλους μας αυτή η βασική αντίθεση είναι που “κουνάει” τον κόσμο μας. Ξέρουμε επίσης πως τα κράτη αποτελούν μηχανισμούς της ταξικής επιβολής. Όσο για τα έθνη, αποδείχτηκε ιστορικά πως αποτελούν “εφεύρημα” στην προσπάθεια κατάργησης της ταξικής πάλης και παραμονής στην αστική κανονικότητα της εκμετάλλευσης.
Ως προς το ζήτημα της ταξικής πάλης θεωρώ ότι κάνεις λάθος, οι εξωτερικές απειλές-συνθήκες μπορεί να αλλάζουν το ρυθμό και το τρόπο που διεξάγεται, αλλά δε βάζουν στο γύψο τη ταξική πάλη.
Τώρα άν δούμε τη κάθε μορφή διακυβέρνησης στη πραγματικότητα, στις πιο αποτελεσματικές κυβερνήσεις υπάρχει ταυτόχρονα συνδυασμός ισχυρής κεντρικής εξουσίας απο τη μία και σε κάποιο βαθμό ανοχή και έκφραση της λαικής βούλησης απο την άλλη, αν όντως μπατάρει πολύ προς τη μία πλευρά τότε υπάρχουν προβλήματα.
Η λαική κυριαρχία δεν είναι απαραίτητα συνδεδεμένη με τη δημοκρατία σαν πολίτευμα, αυτό φένεται και ιστορικά με τις διάφορες μοναρχίες και αυτοκρατορίες οι οποίες είχαν λαική υποστήριξη και υπήρχε χώρος και χρόνος για δημοκρατική έκφραση πχ. η Ρωμη του Καίσαρα, αλλά και στο σύγχρονο κόσμο που έχει ηγέτες, μονοκομματικές χώρες κτλ… Αυτό το πλαίσιο διαμορφώνεται κατα τη γνώμη μου επιδεί υπάρχουν και πιο οπισθοδρομικά τμήματα στο λαό αλλά και πιο προοδευτικά, σχετικά πάντα με τις εκάστοτε συνθήκες και τις εξωτερικες-εσωτερικές πιέσεις.
“Ο “αυταρχισμός” είναι παραβίαση της σοσιαλιστικής νομιμότητας.”
Σε συνθήκες εκτάκτου ανάγκης αυτό γίνεται σε κάθε σύστημα, ακόμα και σήμερα στις αστικές δημοκρατίες, βέβαια ο λόγος διαφέρει. πχ. έκτακτη ανάγκη ιστορικά στις αστικές χώρες ήταν η αντιμετώπιση του κομμουνισμού η οποία μπορεί να εξελιχθεί και σε φασισμό, στην ΕΣΣΔ ήταν η προσπάθεια γρήγορης εκβιομηχανοποίησης της χώρας επιδεί υπήρχε σωστά η υποψία οτι θα δεχτούν εισβολή από το Ράιχ. Αμφιβάλλω οτι μπορείς να έχεις μετεξέλιξη του αυταρχικού σοσιαλισμού σε φασισμό, διότι τα δύο έχουν διαφορετικές αρχές και αίτια, όσο αυταρχισμό και να προσθέσεις στο σοσιαλισμό.
“Δεν έχουν πράγματι καμία “η τυφλή λατρεία για την ιερότητα της δημοκρατίας”. Αν είχαν, τότε διαφορετικά θα έθεταν το ζήτημα της δημοκρατίας, δεν θα αφορούσε στην προσωπική πρακτική του (αρχηγού) Κασσελάκη, αλλά την “διακυβέρνηση” του ΣΥΡΙΖΑ από τα μέλη του. Το ίδιο και σε ένα σοσιαλιστικό κράτος το ζήτημα της δημοκρατίας δεν αφορά το πολιτικό προσωπικό που διαχειρίζεται τις κρατικές υποθέσεις για να ασκεί πολιτική, αλλά την “διακυβέρνηση” του σοσιαλιστικού του κράτους από τον λαό του”
Γενικά ότι είναι ιερό βεβηλώνεται, δεν αποτελεί ιδιαίτερη εξαίρεση και η δημοκρατία, το ότι η διακυβέρνηση του Σύριζα από τα μέλη του κατέληξε σε αυτό το σημείο, δείχνει πως δεν αρκούν οι δημοκρατικές διαδικασίες απο μόνες τους. Σημασία δεν έχει τι ιδανικά θα έκαναν, αλλά τι κάνανε και τι γίνεται συνήθως. Κυριολεκτικά ο Κασσελάκης μια χαρά εκλέχθηκε με δημοκρατικό τρόπο, αλλά το θέμα είναι γιατί μπόρεσε και του επιτράπηκε να έχει υποψηφιότητα σε ένα κόμμα που δεν είχε καμμία σχέση με αυτό πρωτύτερα; Ο λαός επίσης δεν είναι μια ομοιόμορφη ηρωική μάζα, πολλές φορές εχει και αντιδραστικές απόψεις, κάτι το οποίο απαιτεί έναν ιδιαίτερο χειρισμό από μια πρωτοπορία, τόσο σε επίπεδο πρακτικής όσο και ρητορικής.
Αν είναι να είμαστε ειλικρινείς η κάθε διακυβέρνηση βρίσκεται συνεχώς ανάμεσα στον αυταρχισμό και τη δημοκρατία, ανάμεσα στην αναγκαιότητα και την ελευθερία. Το να υπερυψώνεις το ένα έναντι του άλλου είναι μη ρεαλιστικό και αμφιβάλλω για την αποτελεσματικότητα ενός τέτοιου εγχειρήματος.
O τεράστιος ιστορικός ρόλος του Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς Στάλιν στην νίκη κατά του ναζιστικού θηρίου έχει αναγνωρισθεί ακόμη και από τους “ταξικούς” του αντιπάλους, συμπρωταγωνιστές του στο δράμα, εκείνης της εποχής. Σε ότι με αφορά όμως πρωτίστως, κυρίως δεν δύναμαι να κρίνω, παρά μόνον θετικά, την τεράστια και ανυπέρβλητη θυσία του Σοβιετικού λαού, μέσα από τον φόρο αίματος που κατέθεσε στην προσπάθεια αυτή, υπερασπιζόμενος τον τόπο του. Ο λαός των σοβιέτ είναι πρώτος σε αναλογία στα θύματα της πολεμικής προσπάθειας για την νίκη κατά του φασισμού.(Δεύτερος αναλογικά πάντα με τον τότε πληθυσμό της χώρας, βρίσκεται ο Ελληνικός λαός) Ωστόσο κανείς μας δεν μπορεί να παραγνωρίσει την άλλη αδιαφιλονίκητη αλήθεια, πως η μεταστροφή υπέρ μιας γραφειοκρατικής αντίληψης στα πλαίσια της σοσιαλιστικής προσπάθειας, εμφανίστηκε στα χρόνια της δρακόντειας ηγεμονίας του Στάλιν. Για πολλούς θεωρητικούς, σύγχρονους στοχαστές της αγωνιστικής αριστεράς, η αντίληψη αυτή μετουσιώθηκε σε μια νέα ταξική αντίληψη και οργάνωση, στηριγμένη αρχικά στην κομματική νομενκλατούρα. Στη συνέχεια βέβαια, στη γέννηση πλέον μιας νέας ιδιότυπης γραφειοκρατικής αστικής τάξης, πάντα στα πλαίσια της “δικτατορίας του προλεταριάτου” και της βάναυσης παράθλασης του όρου. Η ιδεολογική προσέγγιση της θεωρίας των “τριών κόσμων”, όπως θυμόμαστε, τεκμηριώνει και τα νεοϊμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά τα οποία αναπτύχθηκαν στα πλαίσια του ανταγωνισμού των τότε δύο υπερδυνάμεων, ΗΠΑ και Ρωσίας. Άποψή μου είναι πως η Δημοκρατία αποτελεί το απόλυτο εργαλείο στην προσπάθεια εξανθρωπισμού της κοινωνίας μας. Η ελευθερία στην άποψη. Κυρίαρχο δε όργανο ήταν, είναι και πρέπει να είναι, η “εκκλησία του Δήμου”.
Ευχαριστώ για την απάντηση, βλέπω δε διαφωνούμε σε πολλά, απλά βάζω και έναν αστερίσκο, *στο ότι η εκκλησία του δημου και η δημοκράτια ήταν στα καλύτερα της το χρυσό αιώνα του Περικλή.
Ενταξει, εχει καθιερωθει ενα κλισε, οτι ταχα υπηρχε αγνη και αδολη Δημοκρατια,μεχρι και “αμεση” την ειδαν καποιοι, τον 4ο αιωνα στην Αθηνα. ( Υπο την επιρροη του Μοντεσκιε κυριως, κατα τη Μεγαλη Γαλλικη Επανασταση,διαδοθηκε η παρεξηγηση οτι στην κλασσικη Ρωμη υπηρχε μια ιδανικη Δημοκρατια,εξ ου και η ονομασια των νεων θεσμων κατα τα προτυπα εκεινα). Τιποτε πιο απομακρυσμενο απο τις πραγματικοτητες. Οι πρωταγωνιστες στην αθηναικη πολιτικη ηταν βεβαια τα μελη της αριστοκρατικης ελιτ, των παλιων αριστοκρατικων γενων,που σχεδον κληρονομικα μοιραζονταν τα αποφασιστικα αξιωματα (στρατηγοι κλπ) Εξεχοντα μελη της αριστοκρατιας,οπως ο Αλκιβιαδης,ο Περικλης κλπ, ηταν αυτοι που καθοριζαν,κατα το συμφερον της ταξης τους,την συνολη πορεια της πολιτειας. Αναλογικα,το ιδιο γινοταν και στη Ρωμη. ( Βλ . Leon Homo, “Les Institutions politiques Romaines”, ενα αξεπεραστο και βασικο εργο,αμεταφραστο στα ελληνικα . Οι παναθλιες λατινικες σπουδες των ελληνικων “πανεπιστημιων” ,οικοθεν νοειται οτι δεν ασχολουνται με πραγματικα επιστημονικα εργα αλλα μονον με την προωθηση της ” Αυλικης” Ιστοριας, εκεινη την “Histoire Courtisane”, την Αυλικη/ Πορνη Ιστορια,στην οποια αναφεροταν σαρκαστικα ο Ουγκω )