1. ΚΟΙΝΑ ΑΓΑΘΑ (Παιδεία – Υγεία – Νερό – Περιβάλλον – Πολιτισμός) | Εσύ τι λες;
1. Κοινά Αγαθά
Τα κοινά αγαθά αναφέρονται σε πόρους που ανήκουν συλλογικά ή είναι προσβάσιμοι σε όλες και όλους. Είναι τα φυσικά αγαθά όπως είναι το νερό ή τα δάση, είναι επίσης τα αγαθά που είναι απαραίτητα για την επιβίωση των ανθρώπων όπως είναι η ενέργεια.
Η υγεία, η παιδεία, οι μεταφορές ορίζονται ως αγαθά που οφείλουν να είναι δημόσια για να εξασφαλίζεται η πρόσβαση τους σε αυτά από τον καθένα και την καθεμιά ανεξαρτήτως εισοδήματος. Δεν μπορεί να μετατρέπονται σε προϊόντα με στόχο την κερδοφορία λίγων και εκλεκτών.
Σε τι συμφωνεί η Αριστερά;
Ότι το «σπάσιμο» των Δημόσιων Οργανισμών Κοινής Ωφέλειας είναι το πρώτο στάδιο της ιδιωτικοποίησης που στόχο έχει την μείωση της προσφοράς (αλλά και της ποιότητας) αυτών των αγαθών ώστε να αυξηθεί η τιμή τους στο επίπεδο που μεγιστοποιούνται τα κέρδη των λίγων εις βάρος της κοινωνικής ωφέλειας.
Τι προτείνει το ΜέΡΑ25; Άμεση επανεθνικοποίηση και επανένωση των ενιαίων φορέων που πρώτα έσπασαν και μετά ιδιωτικοποίησαν (π.χ. της Μεγάλης ΔΕΗ). Και, αμέσως μετά, κοινωνικοποίησή τους περνώντας την διαχείριση σε ένα ΔΙΑΣΚΕΠ ανά κλάδο – σπάζοντας έτσι το δίπολο Κρατισμός-Ιδιωτικομανία.
Αναλυτικότερα,
Ύδρευση – Άρδευση / Αποχέτευση
Το νερό δεν είναι εμπόρευμα, είναι δημόσιο αγαθό. Οι Επιχειρήσεις Ύδρευσης/Αποχέτευσης πρέπει να παραμείνουν 100% Δημόσιες και να τερματιστεί ο τεμαχισμός των υποδομών. Καμία ιδιωτικοποίηση, τερματισμός της πρακτικής του «σπασίματος» σε κομμάτια των ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ. Ο κύκλος του νερού είναι ενιαίος από την πηγή έως την βρύση. Κατάργηση της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας, Υδάτων, Αποβλήτων.
Ρεύμα
Το ρεύμα είναι δημόσιο αγαθό και πρέπει να παρέχεται αποκλειστικά από Δημόσιο Οργανισμό Κοινής Ωφέλειας. Άμεση Κατάργηση Χρηματιστηρίου Ενέργειας με άμεση εισαγωγή διαφορετικών πλαφόν χονδρικής ανάλογα με το μέσο κόστος παραγωγής της κάθε μονάδας παραγωγής. Μεσοπρόθεσμα: Κοινωνικοποίηση ΔΕΔΔΗΕ, ΔΕΗ, ΑΔΜΗΕ και επανασύσταση Ενιαίας ΔΕΗ ή των Δημοτικών Επιχειρήσεων ως παραγωγό, μεταφορέα και πάροχο ηλεκτρικού ρεύματος υπό τον έλεγχο Διαβουλευτικών Συμβουλίων
Μεταφορές
Η εμπορευματοποίηση και το σπάσιμο των μεταφορών κοστίζουν ζωές. Τα Τέμπη δεν πρέπει να ξεχαστούν. Προτάσσουμε την κοινωνικοποίηση των ΟΣΕ/ΤΡΑΙΝΟΣΕ και επανένωση των σπασμένων κομματιών του οργανισμού. Ενίσχυση των δημόσιων συγκοινωνιών, κοινωνικοποίηση αυτοκινητοδρόμων. Ίδρυση ΔΙΑΣΚΕΠ Μεταφορών
Υγεία
Δημόσια και Δωρεάν Υγεία. Κατάργηση του Ν.4999/2020 που διαλύει το ΕΣΥ προς όφελος των ιδιωτών κλινικαρχών, ενίσχυση του εθνικού συστήματος υγείας με μόνιμο υγειονομικό προσωπικό και υλικοτεχνική υποδομή. Κέντρα Υγείας στελεχωμένα και εξοπλισμένα σε όλη την επικράτεια, Η υγεία είναι δημόσιο αγαθό, όχι εμπόρευμα. Καμία και κανένας αποκλεισμένος από την Υγεία.
Παιδεία
Το Άρθρο 16 είναι στο στόχαστρο. Η ολιγαρχία -μαζί με το πολιτικό της προσωπικό- θέλουν ιδιωτικοποίηση της 3βάθμιας εκπαίδευσης και σπουδές με δανεισμό. Το ΜέΡΑ25 αντιμάχεται αυτές τις μεθοδεύσεις. Ενίσχυση της δημόσιας Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης με μόνιμο εκπαιδευτικό προσωπικό, κτιριακή υποδομή και σύγχρονο εξοπλισμό για όλες και όλους τους μαθητές.
Κοινωνική Πρόνοια και Προστασία
H κοινωνική προστασίαήταν πάντα κολοβή στην Ελλάδα. Τα τελευταία 13 χρόνια ξηλώνεται ό,τι καλό υπήρχε. Μεθοδικά, με πρόγραμμα. Το κράτος αποσύρεται υπό το ιδεολόγημα της ατομικής ευθύνης σε ό,τι έχει να κάνει με ασφάλιση, σύνταξη, περίθαλψη. Η λογική του «Ο Πληρώνων Νικά, Ο Μη Έχων στα Σκουπίδια» θριαμβεύει. Η Αλληλεγγύη των Γενεών αντικαθίσταται από κεφαλαιοποιητικό σύστημα. Η όποια στεγαστική πολιτική ανατίθεται στις τράπεζες και στην επιδοματική πολιτική, με αποτέλεσμα την αύξηση των τιμών των ακινήτων υπέρ των ραντιέρηδων. Η προστασία των ΑμεΑ εξαντλείται στην σημαντική μεν, αλλά ανεπαρή δε, προσβασιμότητα. Το ΜέΡΑ25 εναντιώνεται στην εμπορευματοποίηση αυτή προτάσσοντας την Αλληλεγγύη των Γενεών για το ασφαλιστικό, τη δημιουργία Δημόσιου Οργανισμού Κοινωνικής Στέγης (που δεν θα δανείζει ούτε θα πουλάει σπίτια αλλά θα παρέχει άρτιες, ανθρώπινες και οικολογικά δομημένες κοινωνικές κατοικίες σε νέες/ους και στα λαϊκά στρώματα, με ταυτόχρονη πλήρη προστασία των χρεωμένων νοικοκυριών από τα αρπακτικά ταμεία και πραγματική αρωγή στα ΑμεΑ με παροχές σε όλα τα επίπεδα για αξιοπρεπή διαβίωση). Επί πλέον, προτείνουμε Αυτόματη Τιμαριθμική Αναπροσαρμογή κατώτατων μισθών, συντάξεων και προνοιακών επιδομάτων, στον πραγματικό πληθωρισμό που βιώνει η πλειοψηφία των εργαζομένων, ανέργων και συνταξιούχων.
Εσύ τι λες;
Παιδεία-Πολιτισμός
Ανοίγουμε το διάλογο για την εκπαίδευση και τον πολιτισμό με τη θέση ότι η ελευθερία, η πρόοδος και η χειραφέτηση της ανθρωπότητας περνάει για αιώνες μέσα από τη γνώση, την εκπαίδευση, τον πολιτισμό. Στο ΜέΡΑ25 διακρίνουμε ανάμεσα στην πληροφορία και τη διαχείριση της πληροφορίας, που προϋποθέτει άλλες δεξιότητες. Διακρίνουμε ανάμεσα στην τυπική εκπαίδευση και την ουσιαστική μόρφωση, όπως και ανάμεσα στη γνώση και τη σοφία. Είμαστε ενάντια στην εμπορευματοποίηση του δημόσιου αγαθού της εκπαίδευσης που οδηγεί σε αύξηση των κοινωνικών ανισοτήτων. Σε πείσμα του νεοφιλελευθερισμού, επιμένουμε πως η δωρεάν και δημόσια Παιδεία ανήκει στη σφαίρα των κοινών και δημόσιων αγαθών.
Θεωρούμε ότι τόσο τα αντικείμενα της εκπαίδευσης όσο και η εκπαιδευτική διαδικασία, οφείλουν να επανασχεδιαστούν, προσαρμοσμένα στις πραγματικές ανάγκες του πολίτη και της κοινωνίας, σε ένα πιο δημοκρατικό, ισότιμα συμμετοχικό, συνεργατικό, μαθητοκεντρικό και αντιαυταρχικό σχολείο, διαμορφώνοντας διαδικασίες «χαρούμενης γνώσης» (Νίτσε) και χειραφετητικής μάθησης σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και στη δια βίου μάθηση.
Γνωρίζουμε ότι πολιτισμός (κουλτούρα) είναι αυτό που μένει όταν έχουν όλα ξεχαστεί. Συνδέουμε την παιδεία όχι μόνο με την εργασία αλλά και με τον ελεύθερο χρόνο, την κατανάλωση πολιτιστικών προϊόντων, τον ψηφιακό κόσμο, την οικολογία.
Θέλουμε το διάλογο με τους απαξιωμένους συστηματικά εκπαιδευτικούς, τους νέους και τις νέες, τους γονείς, ολόκληρη την εκπαιδευτική κοινότητα. Θέλουμε να ακουστούν οι απόψεις τους όχι μόνο ως καταναλωτών των ποικίλων πολιτιστικών βιομηχανιών αλλά και ως δημιουργών της τέχνης και του πολιτισμού.
Στόχος μας είναι να ζήσουμε σε μια κοινωνία ελεύθερων, δημοκρατικών, δημιουργικών, και κοινωνικά ευαισθητοποιημένων πολιτών, και όχι σε μια κοινωνία υπάκουων υπηρετών του συστήματος.
“Στο μακρό διάστημα που μεσολάβησε ανάμεσα στην <Απελευθερωμένη Ιερουσαλήμ> και την <Ερωφίλη>, οι απόφοιτοι του Καίμπριτζ, της Ecole Normale και της Σορβόννης κατάφεραν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να περπατήσουν πάνω στ
αχνάρια των μύθων που βρήκαν δοσμένους: τις Αντιγόνες και τους Οιδίποδες, τους Ορέστηδες και τις Ηλέκτρες. Λησμονώντας ότι μες στο λεξιλόγιο τους υπάρχουν συν τοις άλλοις και δεκάδες χιλιάδες λέξεις της Ελληνικής. Και το πιο διασκεδαστικό καταντά να είναι ότι μήτε πήγε ποτέ ο νους τους πως μετά 3.000 χρόνια ο ίδιος λαός στην ίδια γη εξακολουθεί να ομιλεί την ίδια γλώσσα, με την έννοια ότι και ο λιγότερος εγγράμματος, κυρίως αυτός, ο οπωροπώλης και ο αρτοποιός, εξακολουθεί να λέει τον ουρανό ουρανό και την θάλασσα θάλασσα. Αυτά λέγονται στην γλώσσα την δική μου και είναι τα μικρά πένθη της ούπω έτι γεννηθείσης Ενωμένης Ευρώπης."-Οδ.Ελύτης, Ο κήπος με τις αυταπάτες, 1995, απόσπασμα.Επιτρέψτε μου κάποια σχόλια:
<ol><li>Μπορεί κάποιος να μου απαντήσει ποιοί στόχοι τέθηκαν στον χώρο της εκπαίδευσης <span style="color: rgb(119, 119, 119);">από την μεταπολίτευση μέχρι και σήμερα </span>και πόσοι από αυτούς επιτεύχθηκαν;</li><li><span style="color: rgb(119, 119, 119);">Μια διαπίστωση. Ο χαρακτήρας της εκπαίδευσης στην Ελλάδα είναι χρηστικός. Παρέχονται γνώσεις μιας χρήσεως. Γενιές αγράμματων παρελαύνουν εκεί έξω, κατ-έχοντας παράλληλα πλήθος από διάφορους τίτλους σπουδών. Πώς έγινε αυτό; Ο μαθητής ή ο φοιτητής οφείλει να πάρει εφόδια, αυτή είναι η κατεύθυνση. Να πάρει έναν (τουλάχιστον) τίτλο σπουδών με κάθε τρόπο (η αντιγραφή πάει σύννεφο) για να τον ανταλλάξει αργότερα με μια μόνιμη θέση και έναν σταθερό μισθό των 700 ευρώ.</span></li><li>Στο κείμενο σας αν και αφορά την εκπαίδευση (ας μην μπλέξουμε την παιδεία ή την καλλιέργεια) δεν κάνετε καμιά αναφορά στην γλώσσα. Είναι δυνατόν; Και δεν είστε η μόνη, δυστυχώς. Όλος ο πολιτικός-κομματικός χώρος της "Αριστεράς" εκδηλώνει μια πως να το πω αλλεργία στην αναφορά και μόνο στην ελληνική γλώσσα. Άνθρωπος δίχως γλώσσα, είναι άνθρωπος δίχως σκέψη. Και πόσω μάλλον όταν η ελληνική γλώσσα όπως μας θυμίζει κι ο ποιητής δεν σταμάτησε ποτέ να την μιλάει αυτός ο λαός μετά από 3.000 χρόνια. 41 χρόνια από την εγκληματική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση των "σοσιαλιστών-αμοραλιστών" του ΠΑΣΟΚ και την κατάργηση του πολυτονικού, η α-γλωσσία έχει πάρει δραματικές διαστάσεις. Απέτυχε ή μεταρρύθμιση (κακούργημα) αυτή ήταν αυτός τελικά ο στόχος; Η α-γλωσσία και κατ επέκταση η απουσία κάθε κριτικής ικανότητας;
ταν βαρετό να ασχολείται κανείς ώρες για να ζωγραφίσει ένα πορτραίτο, αν δεν πιστεύει ότι είναι κατεικόνα και καθ` ομοίωσιν του Θεού.”-Γ.Τσαρούχης, Αναστάσιμη συνομιλία, 1980, απόσπασμα.Ευχαριστώ για τον χρόνο σας.
Η κατάργηση του πολυτονικού συστήματος γραφής ήταν μια απόφαση η οποία έπρεπε να είχε παρθεί πολύ καιρό πριν. Οι αρχαίοι Έλληνες μέχρι και την κλασική εποχή δε χρησιμοποιούσαν το πολυτονικό γιατί έγραφαν αποκλειστικά με κεφαλαία, χωρίς κενά ανάμεσα στις λέξεις.
Το πολυτονικό σύστημα εφευρέθηκε στην ελληνιστική περίοδο ώστε οι πρώιμοι φιλόλογοι να καταγράφουν επακριβέστερα τη φωνολογία της αρχαίας ελληνικής (η οποία είναι κόσμους διαφορετική από τη νέα ελληνική). Σκοπός αυτής της προσθήκης τόνων και πνευμάτων στη γραπτή ελληνική είχε ως σκοπό τη διευκόλυνση των ξένων ομιλητών που ήθελαν να μάθουν ελληνικά, τα οποία είχαν ειδικές ανάγκες στην προφορά τους (μακρά-βραχέα φωνήεντα, δασυνόμενες λέξεις, μουσικός και δυναμικός τονισμός). Περιέγραφαν μια προσωδία που αργότερα αντικαταστάθηκε από τον δυναμικό τονισμό που έχουμε σήμερα. Το πολυτονικό ουσιαστικά έπαψε να έχει την οποιαδήποτε χρησιμότητα πάνω από 1000 χρόνια πριν (η δασύτητα π.χ. χάθηκε οριστικά περίπου το 600 μ.Χ., ενώ βρισκόταν σε πορεία απαλοιφής ήδη από το 50 π.Χ.).
Έκτοτε η γλώσσα μας έχει αλλάξει ριζικά σε όλα τα επίπεδα λόγου, φωνητική – φωνολογία, μορφολογία, σύνταξη, σημασιολογία κλπ. Αν φέρναμε τον Περικλή από τον κάτω κόσμο να έρθει να μας μιλήσει, δε θα καταλαβαίναμε απολύτως τίποτα, μόνο κάποιοι ακαδημαϊκοί, και αυτοί μάλλον με δυσκολία.
Ο λόγος ουσιαστικά που παρέμεινε το πολυτονικό εν χρήσει ήταν το σύμπλεγμα κατωτερότητας και αρχαιολατρίας σε βαθμό αηδίας που έτρεφαν οι Έλληνες μέχρι και μετά την ίδρυση του σύγχρονου ελληνικού κράτους.
Οπότε, συνοψίζοντας:
Δεν έχουμε μακρά και βραχέα φωνήεντα, δεν έχουμε δασύνσεις, δεν έχουμε οξείες, βαρείες και περισπωμένες. Έχουμε τον έναν και μοναδικό δυναμικό τόνο και είναι επιτέλους καιρός να το συνειδητοποιήσουμε, να το ενστερνιστούμε και να το αγαπήσουμε.
Το πολυτονικό σύστημα δεν έχει καμία θέση στη νέα ελληνική γλώσσα, πόσο μάλλον στη διδασκαλεία της. Πρέπει να παραμείνει στη διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών, όπου και είναι αρμόζουσα η χρήση της.
Ας μην ξεχνάμε ότι η γλώσσα και η γραφή από μόνα τους είναι το πινέλο και ο κενός καμβάς, όχι ο ζωγραφισμένος πίνακας.
Κυριε Καλλεα, πολυ σωστα αυτα που αναφερατε για το πολυτονικο. Με την καταληκτικη φραση σας δεν θα συμφωνουσα απολυτως, το θεμα αυτο,οπως μαλλον /υποθετω γνωριζετε, θα μας επαιρνε δεκαδες σελιδες για να το πραγματευθουμε και οι αντιθετες/ πολλαπλες αποψεις επ αυτου στο χωρο της Επιστημης ειναι κατι που μαλλον θα διαιωνισθη. Με την ευκαιρια της απαντησεως μου σε εσας, σημειωνω τα εξης : α) Η Παιδεια προσδιοριζεται σε ενα συγκεκριμενο ιστορικο τοπο και χρονο. Δεν ειναι ουτε ανιστορικη ουτε υπεριστορικη,οπως εκλαμβανουν οι πολλοι και ειδικα οσοι ζουν απο αυτην ( εμμισθοι κρατικοι δασκαλοι παντος ειδους). β) Στην Μεταπολιτευση, τα αριστερα κομματα ( ακριβεστερα, οι αριστερες πολιτικες ελιτ) , για να εδραιωθουν μεσα στο πολιτικο συστημα που δημιουργουνταν, αμβλυναν τις ιδεολογικες και αλλες αντιθεσεις της παλιας Αριστερας προς την κυριαρχη αστικη ιδεολογια, πολλες φορες μεχρις εξαφανισεως τους. Απο την πλευρα δε της απευθυνσεως τους προς τον “λαο” , για να κερδισουν συμπαθειες και να διευρυνουν ( τι αυταπατη!) την εκλογικη τους βαση, υπερθεματισαν σε προπαγανδιση και υμνους προς την αντιληψη μιας “λαικης παιδειας”, δηλαδη ,στη ΟΥΣΙΑ, στην καλλιεργεια της πνευματικης ακηδιας,της ησσονος προσπαθειας, τελικα,με μια λεξη,της αμαθειας και της κιβδηλης παιδειας,ως υψιστης αρετης. Κωμικοτραγικο δειγμα αυτης της αθλιοτητας, το παμπτωχο μεχρις αηδιας λεξιλογιο των βουλευτων του κκε και αλλων μικροτερων ομαδων.Αυτο,βεβαια, γεμιζε χαρα τους εκπροσωπους του καθεστωτος,πολλαπλως ωφελουμενους απο το Αισχος. Η αμαθεια,η αμορφωσια,ειναι βασικος πυλωνας στηριξεως του ολου Συστηματος (κρατος,εκκλησια κλπ). Επισης δε, η καστα των “δασκαλων”, επεχαιρε ,γιατι σημαινει γι αυτην λιγωτερος κοπος και προσπαθεια. Εξ ου και οι συνδικαλιστικες “επιτυχιες” τους στον κλαδο της δηθεν εκπαιδευσης . Ενδεικτικο,το αθλιο πνευματικο επιπεδο της “επιστημονικης ” κοινοτητας .Αυτα τα (ουκ) ολιγα … ( σημειωση, γραφω χωρις τον τονισμο,γιατι δεν διαθετει το κινητο μου)
1. Για την κοινωνική Πρόνοια (Υπουργείο Κοινωνικής Συνοχής και Οικογενειας) πρέπει να πιέσουμε να συνεχιστεί και να δυναμωσει η διαδικασία αποιδρυματοποιησης…πάνω από 3.000 παιδιά διαμένουν σε ιδρύματα είναι ένα αίσχος!!
2. Να τονίσουμε τον διαχωρισμό κράτους και εκκλησίας. Πρέπει να τεθεί το θέμα…
3. Η Ε.Ε. έχει για τα 2 παραπάνω θέματα θετική άποψη εκτιμώ. Είναι εκσυγχρονιστικα ζητήματα οπότε θα είναι σύμμαχος.
Είναι πολύ θετικό που ξεκινάει μια κουβέντα για τα κοινά.
Ο νεοφιλελευθερισμός ποτέ δεν αγαπούσε τα κοινά και το βλέπουμε με τον τρόπο που τους συμπεριφέρεται, κυρίως με την μη προστασία τους και την καταστροφή τους. Από τις πυρκαγιές, τις πλυμμήρες, τη μη προστασία δασών κλπ
Κοινά όμως, δεν είναι μόνο ότι προαναφέρθηκε. Στα κοινά ανήκουν και ο αέρας, τα ποτάμια, οι θάλασσες, τα φάρμακα που συχνά ξεχνάμε, επιστημονικές ανακαλύψεις όπως για παράδειγμα το ανθρώπινο γονιδίωμα, μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς, αλλά και πράγματα όπως η άγρια ζωή και ζουγκλα του αμαζονίου που είναι απαραίτητη για την επιβίωση όλου του πλανήτη -άσχετα αν βγαίνου από τη κλειστή σφαίρα της επικράτειας ενός μόνο κράτους-.
Η διασφάλισή τους είναι δικαίωμα και υποχρέωση για ολ@ μας.
Μην ξεχνάμε όμως, ότι ο νεοφιλελευθερισμός μας περιορίζει από αυτά, γιατί έιτε θέλει να μας πείσει ότι οι ύλες είναι άπειρες άρα συνεχώς να παράγει, άρα μειώνει τα κοινά όπως τα δάση, πηγές ενέργειας κλπ, είτε θέλει να μας πείσει ότι άυλα πράγματα όπως η παιδεία, η επιστημονική γνώση ο πολιτισμός κλπ είναι πεπερασμένα, οπότε τα περικλύει με μεθόδους όπως τα πνευματικά δικαιώματα για να τα περιορίσει και να βγάλει κέρδος από αυτά. Συνεπώς για να μιλήσουμε για τα κοινά πρέπει πρώτα να περιγράψουμε ένα άλλο μοντέλο παραγωγής – κατ’ εμε ένα μοντέλο degrowth που θα διαχειρίζεται το κόσμο με τις ήδη υπάρχουσες ύλες-
Εδώ λοιπόν έρχεται και το ζήτημα των ευρωεκλογών, η νομοθεσία στην ελλάδα δεν ορίζει σχεδον τίποτα για τα κοινά (ή σε πολύ μεγάλο βαθμό τίποτα), ενώ ένα μεγάλο μέρος της νομοθεσίας προκύπτει από την Ε.Ε και εξειδικεύεται στις εκάστοτε χώρες. Το ζήτημα είναι να αναδειχτούν τα ζητήματα αυτά ώστε να διασφαλιστούν με νομοθετικές ρυθμίσεις τα κοινά και οι προαγωγοί τους – οι κοινωνοί-
“Στη βάση κάθε συζήτησης εξυπακούεται ένα σιωπηρό συμβόλαιο. Χωρίς αυτό έχουμε ίσως πολλούς παράλληλους μονολόγους, αλλά δεν έχουμε διάλογο. Για την ώρα είμαστε η χώρα των παράλληλων μονολόγων”.-Γ.Σεφέρης
Θα μπορούσε κάποιος/α να εξηγήσει με λίγα λόγια τις διαφορές στη μεθοδολογία και λειτουργία της αλληλεγγύης των γενεών vs κεφαλαιοποιτικο σύστημα?
Πολύ σωστά όλα τα παραπάνω (θα έπρεπε να) είναι κοινά αγαθά,θα πρόσθετα και τις τηλεπικοινωνίες-τείνουμε να ξεχάσουμε ότι κάποτε ο ΟΤΕ ήταν δημόσιος οργανισμός-ο βασικός διάλογος όμως για μένα είναι πως θα πείσουμε τον κόσμο να παλέψει για αυτά ,πως θα πάρουμε την εξουσία από την ολιγαρχία,πως θα πείσουμε τον κόσμο ότι η δικιά μας “αριστερά” δεν είναι μόνο λόγια,δεν έχουμε ιδεολογικό έλλειμμα έχουμε χάσει την επαφή με τον κόσμο,απλά λόγια όσο πιο απλά γίνεται,ενημέρωση στον δρόμο
Να συζητήσουμε γιατί το Ρευμα πρέπει να είναι δημόσιο ή να συζητήσουμε πως θα πείσουμε να μας στηρίξουν να μας ψηφίσουν για να κάνουμε το ρεύμα πάλι δημόσιο;
Πανεπιοστήμιο: Η 3η περίοδος εξετάσεων Σεπτεμβρίου μειώνει τον ουσιαστικό χρόνο φοίτησης των φοιτητών, τους εφησυχάζει οτι εχουν και επι πλέον δυνατότητα, χάνεται το καλοκαίρι για δυνατότητα εργασίας ή ανάπαυσης τους. Ωφελεί μόνο το διδακτικό προσωπικό για παρατεταμενη απουσία απο την αίθουσα για διάστημα 4,5 μηνών το καλοκαίρι και 1 μήνα τον χειμώνα και οδηγεί στον παραλογισμό ενας φοιτητής που πέρασε με επιτυχία τα μαθήματα στις εξετάσεις Ιουνίου να πρεπει να περιμένει μεχρι τα μέσα Οκτωβρίου για να εισέλθει σε αίθουσα διδασκαλίας!!!
Κάνετε λάθος για το διδακτικό προσωπικό, απλά γιατί αναπαράγετε τη κοινή πλάνη για την εργασία των καθηγητών πανεπιστημίου. Είναι οι πρώτοι που θέλουν να καταργηθεί η 3η εξεταστική, ξοδεύουμε 3 μήνες το χρόνο διορθώνοντας γραπτά, χάνοντας χρόνο από την έρευνα, επίβλεψη διδακτορικών-μεταπτυχιακών, διδασκαλία και διοικητικά καθήκοντα. Οταν δεν είμαστε στην αίθουσα δεν σημαίνει ότι είμαστε για καφέ, δουλεύουμε μέχρι τη νύχτα, δεν είμαστε καθηγητές σε σχολείο.
χαίρω που συμφωνείτε για την αύξηση του χρόνου διδασκαλίας, με κατάργηση της 3ης εξεταστικής.
Πανεπιστήμιο: οι εξεταστικές περίοδοι να γίνουν 2, και να αυξηθεί η διάρκεια ουσιαστικήςπαρακολούθησης( οχι αύξηση της διδακτέας ύλης).Τα μαθήματα να αρχίζουν 1η Σεπτεμβρίου με εξετάσεις Ιανουάριο. Εναρξη επόμενου εξαμήνου 1η Φεβρουαρίου με εξετασεις και για τις 2 περιόδους εξαμήνων (και επανεξέτασης δηλ) τον Ιούνιο. Το διδακτικό προσωπικο να εισηγείται και να διδασκει για περισσότερο χρόνο επ ωφελεία των φοιτητών.
Είναι τα μόνα πράγματα που μάς ανήκουν
Σημαντικό πιστεύω είναι επίσης να σημειωθεί ότι ο κλάδος της Υγείας δεν περιορίζεται μόνο στην σωματική υγεία αλλά επεκτείνεται, συμπεριλαμβάνοντας και τον παράγοντα της ψυχικής υγείας.
Σε ένα κράτος του οποίου το σύστημα υγείας βρίσκεται πιο υποβαθμισμένο, ανοργάνωτο, περιθωριοποιημένο απο ποτέ, προστίθεται το ερώτημα του τί θα απογίνουν εκείνοι των οποίων η υγεία βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση αλλά τα συμπτώματα τους δεν είναι οπτικώς φανερά.
Η Ελλάδα όπως άλλωστε σχεδόν και όλες οι υπόλοιπες χώρες, μαστίζεται από μια πληθώρα προβλημάτων που αφορούν την ψυχική υγεία των πολιτών της. Τα κυριότερα προβλήματα που εμφανίζονται τα τελυταία χρόνια όπως καταγράφονται απο τους ειδικούς ψυχικής υγείας είναι τα εξής:
Υπαρχει αναντιστοιχια μεταξυ τιτλου και περιεχομενου, θα ηταν καλο να διορθωθει (στο κειμενο δεν γινεται αναφορα στο περιβαλλον και τον πολιτισμο / στον τιτλο δεν γινεται αναφορα σε ρευμα και μεταφορες).
Επισης η αναφορα σε κοινωνικη προστασια και προνοια ειναι πολυ γενικολογη. Θα ελεγα να σπασει σε δυο κομματια, ενα που να αναφερεται στην κοινωνικη κατοικια (παρα πολυ σημαντικο το θεμα της κατοικιας και δεν του εχει δωθει ο πρεπων χωρος) και ενα στην ασφαλιση και την συνταξη.
Γενικα γινεται (σωστα) λογος περι κοινωνικοποιησης οργανισμων που ηταν δημοσιοι και ιδιωτικοποιηθηκαν (π.χ. ΔΕΗ) και περι παυσης περαιτερω ιδιωτικοποιησεων.
Τι θα γινει σε περιπτωσεις οπου ιδιωτικες εταιριες εχουν πλεον διασπαρτη παρουσια (πχ. ενεργεια, παιδεια, υγεια, μεταφορες)? Θα ηταν χρησιμο να προστεθουν δυο κρισιμα στοιχεια: 1. Να γινει αναφορα στο πώς θα κοινωνικοποιηθουν οργανισμοι που σημερα ειναι ιδιωτικοι ή/και πώς θα εκδιωχθουν ιδιωτικες εταιριες ωστε να αναλαβουν στην θεση τους δημοσιες. 2. Να γινει λογος για το ποιος θα ειναι ο ρολος του ιδιωτικου τομεα και το πλαισιο ελεγχου αυτου. Αν προτεινεται να μην εχει κανενα ρολο ο ιδιωτικος τομεας τοτε πρεπει να δωθει μεγαλυτερη βαρυτητα στο (1) και να δωθει μια ιδεα για το πώς θα γινει η μεταβαση.
Στο ρευμα, για παραδειγμα, γινεται λογος για πλαφον αλλα αυτο εχει νοημα μονο οσο παραμενει μερος της παραγωγης σε ιδιωτικα χερια. Γινεται επισης λογος για (επανα)συσταση ενιαιου δημοσιου παραγωγου-μεταφορεα-παροχου αλλα δεν ειναι ξεκαθαρο τι θα γινει με τους ιδιωτικους παραγωγους παροχους. Θα γινει εθνικοποιηση “με το ζορι”? Θα αναγκαστουν σε σταδιακη αποχωρηση μεσω ασφυκτικα χαμηλου πλαφον? Θα παραμεινουν εφοσον μπορουν να ειναι βιωσιμες με το νεο πλαφον/πλαισιο?
Στην υγεια θα πρεπει να δωθουν αναλογες κατευθυνσεις για τα ιδιωτικα νοσοκομεια (ισως και για τα ιδιωτικα ιατρεια), στην παιδεια για τα ιδιωτικα σχολεια, στις μεταφορες για λιμανια και αεροδρομια.
Η δικια μου προταση ειναι οτι θα πρεπει να επιτραπει η συμμετοχη ιδιωτικων επιχειρησεων σε ολες τις περιπτωσεις αλλα μονο εφοσον πληρουν καποιες προϋποθεσεις που εχουν να κανουν με την εσωτερικη τους οργανωση οσων αφορα την ληψη αποφασεων και το ιδιοκτησιακο καθεστος (δηλαδη να ακολουθουν μοντελα συνεργατικης και συμμετοχικης ιδιοκτησιας και οριζοντιας οργανωσης και ληψης αποφασεων οπως για παραδειγμα οι cooperatives της Ισπανιας και παλιοτερα της Αγγλιας, μοντελα community energy της Γερμανιας, μια ψηφος – μια μετοχη οπως προτεινει ο Βαρουφακης, κ.α.). Στις περισσοτερες περιπτωσεις αγαθων κοινης ωφελειας πρεπει αυτες οι επιχειρησεις να εχουν τοπικο χαρακτηρα. Νομιζω δεν χρειαζεται να υπαρξει σε αυτο το σταδιο συμφωνια στις λεπτομερειες αλλα μονο στην κατευθυνση.
Εκτενης αναφορα πρεπει να γινει επισης στην στεγη (κατοικια και επαγγελματικη). Καταρχην πως θα συνδυαστει η κοινωνικη κατοικια με αλλες πολιτικες περιορισμου του κοστους των ενοικιων (πχ πλαφον ανα περιοχη, περιορισμο τουριστικων χρησεων, κλπ.) και ισως να δωθει και μια ιδεα του ποια ειναι η μεσο-μακροπροθεσμη κατευθυνση (πχ εγγυημενη κατοικια για ολους, ανωτατο οριο στα τετραγωνικα ιδιοκτησιας ανα ατομο, κλπ.). Ειναι τελος σημαντικο να υπαχθει στο ιδιο πλαισιο και η επαγγελματικη στεγη, δηλαδη ο οργανισμος κοινωνικης κατοικιας να προσφερει και επαγγελματικη στεγη, να αντιμετωπιστει το προβλημα του κοστους της επαγγελματικης στεγης, να θεσπιστει νομοθεσια που θα ελαχιστοποιησει τον αριθμο κατοικισιμων και επαγγελματικων χωρων που παραμενουν αδειοι (ποσοστο που ξεπερναει το 20%!), για παραδειγμα θετωντας χρηματικες ποινες μεσω φορολογιας στους ιδιοκτητες για καθε μηνα που μενει ο χωρος κενος. Τελος, κινητρα για συλλογικη ιδιοκτησια επαγγελματικης στεγης (συμπεριλαμβανομενων και πολιτιστικων χρησεων).
Το άρθρο κατά την γνώμη μου χρήζει πολύ μεγάλης βελτίωσης.
Η βελτίωση είναι σε 4 επίπεδα
1) Άρθρο για τα κοινά γενικά, ή άρθρο για τις κατά τόπους προτάσεις σε τομείς που άπτονται των κοινών;
Η δική μου απάντηση είναι το πρώτο. Πρέπει να δείξουμε το τι “κοινό” έχουν όλα τα κοινά αγαθά, και πως ορίζεται η κοινή αντιμετώπιση.
Το πρώτο τμήμα που θεωρώ λοιπόν ότι απαιτείται βελτίωση σε μια τέτοια προσέγγιση είναι στον ορισμό των κοινών αγαθών.
Αναφέρεται ότι “Τα κοινά αγαθά αναφέρονται σε πόρους που ανήκουν συλλογικά ή είναι προσβάσιμοι σε όλες και όλους.”
Με αυτό δεδομένο, η μεγαλύτερη αδυναμία πρόσβασης είναι το οικονομικό. Οποιοσδήποτε φορέας, με οποιοδήποτε καθεστώς ιδιοκτησίας, αν εξακολουθεί να χρεώνει το οποιοδήποτε ποσό για το αγαθό, εξ’ ορισμού θα αφήνει ανθρώπους εκτός από την πρόσβαση σε αυτό που δεν θα έχουν να το πληρώσουν.
Άρα κατά την γνώμη μου θα πρέπει σε αυτή την περίπτωση να είμαστε ξεκάθαροι ως προς τις απόψεις μας ως Αριστερά.
Η πρόσβαση θα γίνεται χωρίς κόστος (το “δωρεάν” που λέμε), και η “πληρωμή” θα έρχεται μέσα από την γενική φορολογία, τουλάχιστον με τα σημερινά εργαλεία.
Επιπλέον για το θέμα της πρόσβασης στο μέλλον θα πρέπει να το “δέσουμε” και με παράλληλο σύστημα πληρωμών, που μπορεί να λειτουργήσει ως επιταχυντής πρόσβασης στο εκάστοτε αγαθό, αλλά και με το άνευ όρων βασικό εισόδημα (UBI), ώστε να μην πέσουμε στο “Tragedy of the commons”
2) Ποια είναι τα κοινά αγαθά, και πως διασφαλίζονται ότι θα παραμείνουν τέτοια;
Το δεύτερο τμήμα που θεωρώ ότι απαιτείται βελτίωση είναι το ποια αγαθά θεωρούμε κοινωνικά. Για παράδειγμα δεν αναφέρεται η στέγαση, η τηλεπικοινωνίες, η διατροφή κ.α.
Ότι θεωρούμε κοινωνικό θα πρέπει να ισχύει η “απόλυτη” πρόσβαση που αναφέρθηκε παραπάνω. Η διασφάλισή τους κατά την γνώμη μου θα πρέπει να περάσει απόλυτα μέσα από το σύνταγμα. Σε αυτά που θα περιγραφούν αρχικά, θα μπορούν να προστίθεται και ποτέ να αφαιρούνται. 1 άρθρο αναθεωρήσιμο και 1 άρθρο μη αναθεωρήσιμο.
2α) Information as a common.
Νομίζω είναι από τα πιο βασικά κοινά που δεν αναφέρεται πολύ.
Θα πρέπει να γίνει αναφορά, και μάλιστα ίσως από τις πρώτες καθώς είμαστε στην εποχή του διαδικτύου και της ΑΙ. Σε πληροφορίες γενικά και σε κώδικα Η/Υ (source code) ειδικά
Αν θέλουμε να πάμε σε θέσεις συγκεκριμένες θα μπορούσαμε να αναφέρουμε τα εξής για αρχή:
– Κατάργηση πατεντών και πνευματικών δικαιωμάτων και αντικατάστασή τους με ενός είδους UBI στον εφευρέτη σε συνδυασμό με απαίτηση για αναφορά στο αρχικό έργο.
– Δημιουργία συνεταιρισμών για διαχείριση δεδομένων
– Χρήση ανοικτού κώδικα σε κάθε έκφανση της δημόσιας ζωής
κ.α.
Βλ. το εξαιρετικό green paper του DiEM25 γύρω από το θέμα.
https://diem25.org/wp-content/uploads/2019/03/Technological-Sovereignty-Green-Paper-No-3.pdf
3) Χρηματοδότηση. Από που;
Αναφέρθηκε και ποιο πάνω. Αρχικά μέσω γενικής φορολογίας, μετέπειτα μετεξέλιξη μέσω παράλληλου συστήματος πληρωμών και UBI. Σε χώρες όπου υπάρχει νομισματική κυριαρχία με άμεση παραγωγή χρήματος.
4) Αναφορά σε κατά τόπους προτάσεις σε κάθε τομέα κοινών;
Νομίζω ότι δεν βοηθάει στην “ενοποίηση” των commons ως οντότητες με κοινά στοιχεία και κοινή αντιμετώπιση. Άρα κατά την γνώμη μου πρέπει να αφαιρεθούν τα ειδικά και να μείνουμε στα γενικά. Αν πρέπει να παραμείνουν, να αναφερθεί ότι αυτά είναι επιπλέον των γενικών και ότι η ευρύτερη πολιτική θέση περιλαμβάνει και επιπλέον θέσεις ανά τομέα.
Συμφωνω σχεδον σε ολα αλλα εχω μερικες επισημανσεις
Ενω θα μπορουσαμε να χαρακτηρισουμε αγαθα οπως το ρευμα, την στεγη, την διατροφη και την πληροφορια ως “κοινα”, νομιζω θα μπερδευτει και ο κοσμος και η συζητηση αν μπουν ολα στην ιδια ενοτητα.
Θα προτεινα να εστιασει αυτη η ενοτητα μονο σε αυτα για τα οποια υπαρχει ενα προηγουμενο κοινης (δημοσιας) διαχειρισης (π.χ. μεταφορες, τηλεπικοινωνιες, ενεργεια, νερο, υγεια) και να συζητηθουν οι συγκεκριμενες προτασεις για ενα νεο μοντελο δημοσιας διαχειρισης (π.χ. ΔΙΑΣΚΕΠ ή οτιδηποτε αλλο).
Και να μπουν σε ξεχωριστη ενοτητα (ονομαζομενη πχ “αλλες βασικες αναγκες”) εκεινα τα αγαθα στα οποια η προσβαση πρεπει μεν να ειναι βασικο δικαιωμα αλλα αυτη η προσβαση μαλλον θα εξασφαλιστει με αλλους τροπους (πχ λιγοτερο μονολιθικα και περισσοτερο αποκεντρωμενα) απο οτι τα προηγουμενα (εκτος και αν προτεινουμε η στεγαση και η διατροφη να ειναι δωρεαν και η πληρωμη να γινεται μεσα απο γενικη φορολογια, κατι στο οποιο δεν συμφωνω).
Ομοιως, νομιζω οτι τα θεματα πληροφοριας πρεπει επισης να συζητηθουν σε δικια τους ενοτητα.
Οσων αφορα των ορισμο των “κοινων” θα προτεινα να μην αναλωθουμε σε τετοιες συζητησεις αλλα να προχωρησουμε κατευθειαν σε κατα περιπτωση προτασεις για καθε αγαθο.
Θα έβαζα και το χρήμα σε αυτη την κατηγορία. Δεν είναι βασικό κοινό αγαθό; Μπορεί η σημερινή κοινωνία να λειτουργήσει χωρίς το χρήμα; Όχι.
Συμφωνώ ότι απόλυτη προτεραιότητα είναι η ύπαρξη δημόσιας δωρεάν Υγείας, Παιδείας. Θα πρέπει να ενισχύονται αυτοί οι δύο τομείς, αλλά θα ήθελα να δίνεται κι η ελευθερία στο άτομο να έχει την επιλογή της ιδιωτικής αντίστοιχα δομής. Η ελευθερία του ατόμου και της κοινωνίας είναι το ζητούμενο κι όχι όλα να είναι δημόσια Ή ιδιωτικά. Δουλειά του κράτους είναι να παρέχει ολές τις υπηρεσίες του δωρεάν και να προσπαθεί για την όποια αναβάθμισή τους. Όπου οικονομικά δεν μπορεί να ανταπεξέλθει, μην δαιμονοποιούμε την ιδιωτική πρωτοβουλία, αλλά να υπάρχει συνεργασία κάτω από κανόνες που ορίζει το κράτος κι η δημόσια δομή. Νερό- Ρεύμα- Μεταφορές τα ίδια. Ας παρέχει το κράτος υπηρεσίες που να σέβεται τον πολίτη κι άσε τους ιδιώτες να προσπαθούν αυτοί να ακολοθούν και να προσπαθούν να σε ανταγωνιστούν. Ο ανταγωνισμός μόνο οφέλη για τον πολίτη θα φέρει.
Φίλε Miky, σε ποιό σύμπαν οι κεφαλαιοκράτες που λειτουργούν δομές υγείας ή εκπαίδευσης αποκλειστικά για το κέρδος τους, θα αφήσουν κοινωνικές/δημόσιες ανταγωνιστικές δομές να λειτουργούν; Με άλλα λογια, σε ποιό σύμπαν οι κεφαλαιοκράτες αυτοί δεν θα προσπαθήσουν να απαξιώσουν/διαλύσουν/υπονομεύσουν τους ανταγωνιστές τους, για παράδειγμα εξαγοράζοντας πολιτικούς και βάζοντας τους να ψηφίσουν τους κατάλληλους, ευνοικούς για αυτούς νόμους; Σε κανένα σύμπαν. Και αυτο είναι ενα γεγονός που ξέρουμε πολύ καλά στην Ελλάδα. Η ιδιωτική πρωτοβουλία πρέπει να περιοριστεί σε θέματα ψυχαγωγίας, ειδών πολυτελείας, αναψυχής/τουρισμού, σε θέματα δηλαδή που δεν έχουν να κάνουν με επιβίωση.
Στα “10 σημεία διαλόγου για την αριστερά” στη θέση 6 για την Παιδεία διαβάζουμε: “μόνιμες προσλήψεις έξω από μνημονιακούς περιορισμούς”. Στη συνέντευξη που θα δώσει ο Έντμαν, η ο γραμματέας κλπ ένα μήνα πριν τις ευρωεκλογές σε Λυμπεράκη κλπ η στιχομυθία θα είναι πάλι όπως πριν τις εθνικές εκλογές:
Λυμπεράκη: Στη θέση 6 στα “10 σημεία διαλόγου για την αριστερά” αναφέρετε μόνιμες προσλήψεις έξω από μνημονιακούς περιορισμούς. Τι εννοείτε;
ΜΕΡΑ25: Ναι, οι ανάγκες της Παιδείας το απαιτούν και δε μας ενδιαφέρει τι λένε οι Βρυξέλλες και τα μνημόνια.
Λ: Κι αν αντιδράσουν οι δανειστές;
ΜΕΡΑ25: Ας κάνουν το χειρότερό τους.
Λ: Κι αν κλείσουν οι τράπεζες;
ΜΕΡΑ25: Ας κλείσουν οι τράπεζες.
Τι δεν καταλαβαίνω;
Τα θέματα τρόπου ζωής και καθημερινότητας που αφορούν στον πολύ κόσμο σχεδόν δεν συζητιούνται
Παλιά ο Α, Παπανδρέου είχε κάνει δωρεάν τη χρήση των ΜΜΜ το πρωϊ. Αυτή η ιδέα μπορεί να βελτιωθεί.
ΠΛΗΡΩΣ ΔΩΡΕΑΝ ΧΡΗΣΗ ΤΩΝ ΜΕΣΩΝ ΜΑΖΙΚΗΣ ΜΕΤΑΦΟΡΆΣ. Των αστικώ αρχικά.
Δηλαδή μετακύλιση του εισιτηρίου στον πρΟΫπολογισμό που έτσι κι αλλιώς ο λαος τον πληρώνει.!
Πλεονέκτηματα πολλά! Από άποψη οικολογική, δημοκρατική,
Μηδενισμός του κόστους έκδοσης, ελέγχου, λογιστικής κλπ διαχείρισης του μηχανισμού εισιτηρίων! Μεταφορά του οφέλους στην καθαριότητα και την βελτίωση των υπηρεσιών.
Συμμετοχή πολιτών με κλήρωση στην παρακολούθηση της λειτουργίας. αντί “ελεγκτών” που κυνηγούν κακομοίρηδες χωρίς εισιτήριο.
Εύκολη προσπέλαση των επιβατών που κατα βάση είναι ΝΕΟΙ, εργαζόμενοι αλλά και τουρίστες που θα φύγουν ευτυχείς!.
(Είμαι σε στάση και δεν έβρισκα το εισιτήριο. Δεν μπήκα, το επόμενο ήρθε σε μισή ώρα, η τηλεμαΝτική δεν δούλευε και έχασα το ραντεβού μου σε γιατρό!
Αυτό θα μπορούσε να γίνει ωραίο διαφ, spot)
Υπάρχουν πολλά να πει κανείς, αλλά τα φαντάζεστε εύκολα και φυσικά η εφαρμογή απαιτεί δουλειά.
Σίγουρα είναι μια πρόταση που θα κεντρίσει αμέσως το ενδιαφέρον.
Στη διάθεσή σας!
Γιώργος Γκίλιας
Εκπαιδευτικό σύστημα
Τις τελευταίες μέρες είδαν το φως της δημοσιότητας τα αποτελέσματα του διαγωνισμού Pisa, σύμφωνα με τα οποία οι μαθητές του ελληνικού σχολείου κατατάσσονται πολύ χαμηλά στην κατανόηση μαθηματικών εννοιών, αλλά και στην κατανόηση ενός μεσου μεγέθους κειμένου. Κανείς εκ των παροικούντων την Ιερουσαλήμ δεν έπεσε από τα σύννεφα, δεδομένου ότι αυτά είναι τα αποτελέσματα που παράγει ένα απαρχαιωμένο και ξεπερασμένο εκπαιδευτικό σύστημα, απόλυτα προσανατολισμένο στην κάλυψη της ύλης και στις πανελλήνιες εξετάσεις. Το σχολείο δεν παρέχει γνώσεις αλλά πληροφορίες και μάλιστα για περιορισμένο χρόνο, ως τις εισαγωγικές στα ΑΕΙ εξετάσεις.
Υπέρογκη ύλη, συνεχή διαγωνίσματα, ημιμαθείς εκπαιδευτικοί, έλλειψη βιωματικής γνώσης και αυτενέργειας, ακατάλληλες ή ανύπαρκτες υποδομές συντελούν ώστε το σχολείο να είναι μισητό στα παιδιά, ως μια υποχρέωση που δεν εμπνέει, δεν καλλιεργεί, δεν προσφέρει. Σε αυτά να σημειώσουμε και την οπισθοδρόμηση των τελευταίων ετών με μέτρα όπως εκείνο της τράπεζας θεμάτων και της δίωξης των εκπαιδευτικών που αυτενεργούν, μιλούν ελεύθερα ή συνδικαλίζονται. Κι ενώ τα σχολεία θα έπρεπε να προχωρούν ένα βήμα μπροστά την κοινωνία, διαπιστώνουμε μια έντονη συντηρητικοποίηση τόσο στα προγράμματα σπουδών, όσο και στον τρόπο διδασκαλίας και συμπεριφοράς των εκπαιδευτικών, όχι με δική τους ευθύνη.
Οφείλουμε κάποια στιγμή σε αυτόν τον τόπο να αντιληφθούμε τη σημασία της εκπαίδευσης με τονισμό του δεύτερου συνθετικού της λέξης.
Σε αυτή την κατεύθυνση χρειάζεται να χτίσουμε εκ βάθρων ένα εντελώς διαφορετικό εκπαιδευτικό σύστημα, με ταυτόχρονες αλλαγές σε όλες τις βαθμίδες. Ένα σύστημα που θα ενδιαφέρεται για το εάν ο μαθητής έχει εμπεδώσει την αναπροσαρμοσμένη στις σύγχρονες ανάγκες ύλη, θα παρέχει ίσες ευκαιρίες σε όλους, θα εντάσσει ως ισότιμα μαθήματα τις τέχνες και τον πολιτισμό, θα εμπνέει τους μαθητές, θα τους ζητά την ενεργή συμμετοχή τους και θα τους αφήνει περιθώρια αυτενέργειας. Μια παιδεία με έμφαση στις ανθρωπιστικές σπουδές ( είδαμε πού μας έχουν οδηγήσει οι χιλιάδες τεχνοκράτες), με μαθήματα οικολογίας και περιβάλλοντος, η οποία θα καλλιεργεί ηθικές αξίες, που θα εκπαιδεύει τους μαθητές πώς θα γίνουν ενεργοί και σκεπτόμενοι πολίτες, πώς θα χρησιμοποιούν προς όφελός τους την τεχνολογία χωρίς να παθητικοποιούνται και να γίνονται θύματά της.
Αν σήμερα μιλάμε για έκπτωση των δημοκρατικών θεσμών και τον κίνδυνο που διατρέχει η δημοκρατία, πολύ φοβάμαι ότι στο μέλλον -πολύ σύντομα- με την είσοδο της τεχνητής νοημοσύνης πιο έντονα στη ζωή μας ο εκφασισμός ίσως να είναι πραγματικότητα. Εδώ η παιδεία μπορεί να έχει σημαντικά αποτρεπτικό ρόλο -ίσως γι’ αυτό και δεν αναβαθμίζεται.
Εκπαίδευση-παιδεία-δημοκρατία αποτελούν ένα τρίπτυχο με ισχυρούς αλληλένδετους δεσμούς. Γι’ αυτό και είναι αυτονόητο ότι σε καμιά βαθμίδα της δεν μπορεί να είναι προϊόν επιχειρηματικής δραστηριότητας. Ο στόχος μας είναι καλό δημόσιο σχολείο, σοβαρή δημόσια τεχνική εκπαίδευση, ενισχυμένο δημόσιο πανεπιστήμιο