Συζήτηση ουσίας στην εκδήλωση του aristera.eu στην Αθήνα

Διάλογος ουσίας, για την αριστερά στην πράξη και για το πώς αυτή παρεμβαίνει στις ζωές των ανθρώπων και στο σήμερα, έγινε στη δεύτερη ανοιχτή εκδήλωση του airistera.eu στον κινηματογράφο Μικρόκοσμος, την Παρασκευή 24 Νοεμβρίου. Η Ηρώ Διώτη, πρώην βουλεύτρια, μέλος της ΚΕ ΜέΡΑ25, η Αλεξάνδρα Κορωναίου, ομότιμη καθηγήτρια κοινωνιολογίας πρώην κοσμήτορας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, ο Τάσος Κορωνάκης, ανένταχτος αριστερός και ο Χρήστος Λάσκος, αρθρογράφος στην Εφημερίδα των Συντακτών ήταν οι βασικοί ομιλητές της εκδήλωσης.

Παρέμβαση έκανε ο γραμματέας του ΜέΡΑ25 Γιάννης Βαρουφάκης αλλά και πολίτες που παρακολούθησαν την εκδήλωση με ενδιαφέρον και αγωνία για τις κοινωνικές και πολιτικές διεργασίες σε μια στιγμή γενικευμένης κρίσης αλλά και απαξίωσης της πολιτικής.

Η Ηρώ Διώτη άνοιξε τη συζήτηση αναφερόμενη στο ζήτημα της αντίθεσης ανάμεσα στις διεργασίες εντός της Αριστεράς και των αναγκών της ευρύτερης κοινωνίας, με την οποία πρέπει να ξαναβρεί επαφή. Ο στόχος των διεργασιών των αριστερών δυνάμεων σήμερα οφείλει να μην είναι τίποτα λιγότερο από τη δημιουργία μιας «εξισωτικής, οικολογικής, ελευθεριακής Αριστεράς» που θα ξαναμιλήσει στην κοινωνία ξεπερνώντας την ιδεολογική κρίση της εμπειρίας του ΣΥΡΙΖΑ, όπως ανέφερε χαρακτηριστικά.

Η ίδια ανέφερε πως ο αγώνας για τις ελευθερίες και τα δικαιώματα, για τις συλλογικές συμβάσεις, για τους μισθούς και τον χρόνο εργασίας και η επεξεργασία θέσεων για την κλιματική δικαιοσύνη δεν μπορούν να γίνουν αντιληπτά ξέχωρα το ένα από το άλλο αν δεν υπάρχει ένα νέο συνολικό αριστερό σχέδιο που θα απαντήσει στην πολιτική, κοινωνική αλλά και αισθητική στροφή προς τα Δεξιά.

H Αλεξάνδρα Κορωναίου εστίασε στο ζήτημα της αδιαφορίας-δυσπιστίας της πλειονότητας των ανθρώπων από όλες τις κοινωνικές τάξεις και ομάδες απέναντι στη σημερινή Αριστερά και την πολιτική γενικότερα. Ανέδειξε, μεταξύ ποικίλων αιτιών για την κατάσταση αυτή, την αποδυνάμωση της ίδιας της Δημοκρατίας από τις παγκόσμιες οικονομικές και μιντιακές δυνάμεις, τις υπερεθνικές εταιρείες, τους οίκους αξιολόγησης, τους κολοσσιαίους τεχνοκρατικούς οργανισμούς. Τόνισε πως οι πολίτες, αναγνωρίζοντας τον έλεγχο και την επιρροή που ασκείται από αυτές τις δυνάμεις στο πολιτικό προσωπικό και την «απροθυμία» του να αντιπαρατεθεί ουσιαστικά προς αυτές, απομακρύνονται από το πολιτικό γίγνεσθαι (αποχή) ή στρέφονται προς την ακροδεξιά και τη λατρεία ηγετών που αναδεικνύονται και συχνά επιβάλλονται μέσω των παντοδύναμων πλέον μιντιακών συστημάτων.

«Η Αριστερά δυσκολεύεται να ανταποκριθεί στη νέα πραγματικότητα. Αναλώνεται συχνά σε μικροκομματικές διαμάχες με στόχο το κυνήγι της εξουσίας μέσα από μια “εργαλειακή” διαχείριση των κοινωνικών ματαιώσεων ή διευρύνοντας την ατζέντα της με τρόπο που χάνει το ταξικό της πρόσημο. Η αναγκαιότητα να δώσει ελπίδα στους πολλούς επιβάλλει να ανακτήσει την αξιοπιστία της επιμένοντας στους ταξικούς αγώνες και την καταπολέμηση των κοινωνικών ανισοτήτων σε όλα τα πεδία (εργασία, υγεία, εκπαίδευση, πολιτισμός, κ.ά.)» ανέφερε μεταξύ άλλων.

Ο Τάσος Κορωνάκης ξεκίνησε την τοποθέτησή του εντοπίζοντας τη συνθήκη συνεχιζόμενων πολλαπλών κρίσεων στην οποία βρίσκονται οι σημερινές κοινωνίες, και που στη συνέχεια προκαλούν την άνοδο της ακροδεξιάς και την υποχώρηση της Δημοκρατίας. «Παράγουμε περισσότερο φόβο και θυμό από όσο μπορούμε να καταναλώσουμε» ανέφερε χαρακτηριστικά, κάνοντας λόγο για μια κατάσταση που δυσχεραίνει την επικοινωνία και την οργάνωση των ανθρώπων.

Για την ελληνική Αριστερά ειδικά, ανέφερε πως κινδυνεύει να χαθεί η κληρονομιά αγώνων πολλών δεκαετιών. Γι αυτό χρειάζεται μια αποτίμηση της κατάστασης, μια αυτοκριτική και ένας διάλογος μεταξύ των αριστερών δυνάμεων. Το ζήτημα της διάβρωσης του ΣΥΡΙΖΑ από τον αρχηγισμό και την ανάθεση εξουσίας και το πώς θα αποφευχθεί μια τέτοια διαδικασία στο μέλλον, είναι ένα ζήτημα που πρέπει να τεθεί στον πυρήνα αυτού του διαλόγου, ανέφερε, με στόχο μια νέα Αριστερά, που πατάει στα πόδια της, που θα πείσει την κοινωνία από την αρχή ότι έχει νόημα να συνταχθεί και να πολεμήσει μαζί της.

Ο Χρήστος Λάσκος αναφέρθηκε στις παγκόσμιες αλλαγές που συντελούνται όπως η ανάδειξη της Κίνας και των BRICS, η κλιματική κρίση και η κρίση του ίδιου του καπιταλισμού επισημαίνοντας πως αυτά είναι ζητήματα που πρέπει να τολμήσει η Αριστερά να ανοίξει και να διαπραγματευτεί, ως διεθνιστική δύναμη.

Τόνισε ιδιαίτερα πως η απουσία ελπιδοφόρων και θετικών προτάσεων από την Αριστερά σε τέτοιες εποχές αρνητικών προσδοκιών, ευνοεί μόνο την άνοδο της ακροδεξιάς σε διεθνές επίπεδο. Επιπλέον, υπάρχει ακόμα και η τάση μιας μερίδας της Αριστεράς να υιοθετήσει την ακροδεξιά ατζέντα για να εκφράσει τμήματα της κοινωνίας. Ο ίδιος σημείωσε πως στην Ελλάδας, η Συμμαχία του ΜέΡΑ25 κατέθεσε ουσιαστικές προτάσεις, τολμώντας να μιλήσει ακόμα και για ζητήματα που είχαν πολιτικό κόστος, όπως οι εξορύξεις ή το προσφυγικό.

Παρέμβαση στη συζήτηση έκανε και ο γραμματέας του ΜέΡΑ25 Γιάνης Βαρουφάκης, με τη διαπίστωση ότι η γελοιοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ έχει ενισχύσει το αίτημα της κοινωνίας να βγει μπροστά το ΜέΡΑ25 και η Αριστερά. Ο διάλογος όμως για την Αριστερά, σύμφωνα με τον ίδιο, δεν μπορεί να γίνει χωρίς να συμφωνηθεί ότι υπάρχει εναλλακτική στη μνημονιακή πολιτική και την υποταγή της χώρας στους «θεσμούς». Αυτή τη ρήξη προϋποθέτει η συζήτηση για τα 10 σημεία που έχει θέσει στον διάλογο το ΜέΡΑ25, ανέφερε.

Για την ανασυγκρότηση του ίδιου του ΜέΡΑ25 ο Γ. Βαρουφάκης ανέφερε πως δε θέλουμε ένα κόμμα που απλά να… «μηρυκάζει» τη λέξη Αριστερά αλλά που να είναι αριστερό στην πράξη. Ένα κόμμα ευρωπαϊκό, διεθνικό, ριζοσπαστικό με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες και ανοιχτό σε συνεργασίες.

Με μαζική συμμετοχή και πλούσια συζήτηση ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη ο κύκλος εκδηλώσεων του aristera.eu!

Την Παρασκευή 10 Νοέμβρη το Στέκι Μεταναστ(ρι)ών φιλοξένησε την πρώτη εκδήλωση – συζήτηση του aristera.eu, του νέου φόρουμ ανοιχτού διαλόγου για την Αριστερά που φιλοδοξεί να αποτελέσει χώρο έκφρασης και συζήτησης πρωτοβουλιών, οργανώσεων, ανένταχτων αγωνιστ(ρι)ών, όλων όσων αντιμάχονται τη διολίσθηση στη βαρβαρότητα.

Τη συζήτηση άνοιξαν η πρώην βουλεύτρια, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΜέΡΑ25 και μέλος της επιτροπής συντονισμού του aristera.eu Ηρώ Διώτη και ο αναπληρωτής καθηγητής του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ Αλέξανδρος Κιουπκιολής.

Δείτε εδώ τις δύο εισηγήσεις:

Χωρίς αποκλεισμούς, με πραγματική ειλικρίνεια και αλληλοσεβασμό τοποθετήθηκαν εκπρόσωποι και μέλη οργανώσεων της Αριστεράς και ανένταχτοι αγωνιστές, θίγοντας θέματα όπως τα σημερινά καθήκοντα της Αριστεράς και τα συμπεράσματα από τις μάχες των τελευταίων ετών. Εκφράστηκε η ανάγκη για ενότητα, ενώ έγινε συζήτηση για τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά που θα πρέπει να πάρει αυτή και τα βασικά πολιτικά ζητήματα που καλείται να απαντήσει.

Ο διάλογος που γίνεται στα πλαίσια του aristera.eu έχει ως στόχο τη σύνθεση ριζοσπαστικών αναλύσεων και την ανασυγκρότηση της Αριστεράς – μιας αριστεράς που να συνδέεται αμφίδρομα με την κοινωνική κίνηση, τροφοδοτώντας την και τροφοδοτούμενη από αυτήν με όρους πραγματικής αναγέννησης στη βάση των κοινωνικών αναγκών, μιας αριστεράς που με ενωτικά, δημοκρατικά και από τα κάτω χαρακτηριστικά θα συγκροτήσει την εναλλακτική προοπτική στη σημερινή ιδεολογική ηγεμονία της δεξιάς.

Το aristera.eu συνεχίζει αυτόν τον διάλογο και διαδικτυακά, αλλά και με αντίστοιχες εκδηλώσεις-συζητήσεις, με επόμενη στάση την Αθήνα.

Εμείς, στο ΜέΡΑ25, μιλάμε πολιτικά με όσες και όσους αγωνιούν για τη βιωσιμότητα αυτού του λαού. Η πρόσκληση είναι ανοιχτή και διαρκής. Οποιος/α έχει τη διάθεση να συζητήσει τα παρακάτω δέκα σημεία είναι ισότιμα ευπρόσδεκτος. Εμείς είμαστε εδώ.

Ο διάλογος για την αναγέννηση της Αριστεράς απαιτεί αρχές που αντανακλούν την πραγματική συγκυρία, η οποία απειλεί την πλειοψηφία των πολιτών με εντεινόμενη εκμετάλλευση, λεηλασία και περιθωριοποίηση. Συνεπώς, ο Διάλογος για την Αριστερά δεν μπορεί να είναι ούτε θεωρητικός ούτε προσωποκεντρικός. Για εμάς, στο ΜέΡΑ25, θεμελιώνεται στα εξής 10 Σημεία:
 
1. ΦΟΡΟΙ & ΑΚΡΙΒΕΙΑ: Ριζοσπαστικές αλλαγές του ταξικού φορολογικού συστήματος και της ολιγοπωλιακής διαδικασίας τιμολόγησης των βασικών αγαθών αξιοπρεπούς διαβίωσης, προς όφελος των χαμηλότερων οικονομικών στρωμάτων.
 
2. ΕΝΕΡΓΕΙΑ: Άμεση Κατάργηση Χρηματιστηρίου Ενέργειας  Αντικατάσταση όλων των ψευτο-αγορών ενέργειας με δημόσιο ενιαίο κοινωνικοποιημένο (ριζικά αποκεντρωμένο) σύστημα παραγωγής & διανομής πράσινης ενέργειας.
 
3. ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ – ΕΞΟΡΥΞΕΙΣ: Απαγόρευση κάθε εξόρυξης. Έμπρακτη στήριξη κινημάτων υπεράσπισης του φυσικού περιβάλλοντος (ιδιαιτέρως των προστατευόμενων περιοχών) και προστασίας του δημόσιου χώρου σε όλη την Ελλάδα. Καμία νέα ανεμογεννήτρια στην ξηρά.  
 
4. ΕΡΓΑΣΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Επαναφορά 13^ου και 14 μισθού και αυτόματης τιμαριθμικής αναπροσαρμογής. Συλλογικές διαπραγματεύσεις/συμβάσεις παντού με στόχο τη γοργή μετάβαση στα συνεταιριστικά εταιρικά σχήματα νέου τύπου⁽¹⁾

5. ΣΤΕΓΗ:  Άμεση Κατάργηση του «Ηρακλή», σύσταση δημόσιου φορέα κόκκινων δανείων. Οργανισμός Κοινωνικής Στέγης που θα παρέχει, με συμβολικό ενοίκιο, άρτιες, ανθρώπινες και οικολογικά δομημένες κοινωνικές κατοικίες.
 
6. ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΓΕΙΑ – ΠΑΙΔΕΙΑ: Κοινωνικός σχεδιασμός & διοίκηση⁽²⁾ της δημόσιας Παιδείας και Υγείας. Άμεσα οι αναγκαίες, μόνιμες προσλήψεις έξω από μνημονιακούς περιορισμούς.
 
7. ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ: Ομοίως, κοινωνικός σχεδιασμός και διοίκηση⁽²⁾στα δημόσια Μέσα Ενημέρωσης. Θεσμική θωράκιση ανεξάρτητων αρχών για τον έλεγχο της ποιότητας και της ισότητας στην ενημέρωση. Θωράκιση της ανεξαρτησίας των δημοσιογράφων.

8. ΑΝΑΚΤΗΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ: ΑΑΔΕ, ΕΛΣΤΑΤ, Υπερταμείο, ΤΧΣ κοινωνικοποιούνται.⁽³⁾
 
9. ΔΗΜΟΣΙΟ, ΑΠΟΚΕΝΤΡΩΜΕΝΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΛΗΡΩΜΩΝ & ΔΑΝΕΙΣΜΟΥ: Τέλος στο μονοπώλιο των τραπεζιτών με νέο Δημόσιο Σύστημα Δωρεάν Ψηφιακών Συναλλαγών και νέα Δημόσια Αγροτική-Αναπτυξιακή Τράπεζα.
 
10. ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΑΔΕΣΜΕΥΤΗ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Κατάργηση ορμητηρίων ξένων στρατών από την ελληνική επικράτεια. Απεγκλωβισμός Ελλάδας και Ευρώπης από το ΝΑΤΟ. Απόσυρση από τον Μιλιταριστικό – Εξορυκτικό Άξονα Ισραήλ – Κύπρου – Αιγύπτου -Εμιράτων.  Ειρηνευτικός ρόλος στην ευρύτερη περιοχή της Ελλάδας και της Ευρώπης.
 
——-
⁽¹⁾Π.χ. «1 μετοχή – 1 εργαζόμενος – 1 ψήφος»
⁽²⁾Π.χ. στα χέρια Συμβουλίων Κληρωτών & Εκλεγμένων Πολιτών
⁽³⁾Π.χ. μέσω Συμβουλίων Κληρωτών & Εκλεγμένων Πολιτών, όπως κι η διαδικασία διορισμού κρατικού/δικαστικού προσωπικού.

Αναρωτιέμαι εδώ και χρόνια, για το αν οι επιδιώξεις της μεταπολιτευτικής Αριστεράς στο σύνολό της – με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις – μέσα από μια απολύτως γραφειοκρατική αντίληψη αλλά και προσέγγιση, αποτελούν τυχαίο περιστατικό, αδυναμία η τελικά πολιτική επιλογή.

Μια αυτοκαταστροφική επιλογή, η οποία οδήγησε τα ποικίλα σχήματα της ζώσας Αριστεράς των διεκδικήσεων, στο να υπάρχουν και να λειτουργούν ως γραφικές πολιτικές γραμματείες παραγωγής αμφιβόλου μάλιστα ποιότητας πολιτικής, με χαρακτηριστικά σέχτας η ακόμη και ως ανασταλτικοί πυλώνες ανάσχεσης του λαϊκού κινήματος.

Η δημιουργία ενός ευρέος μετώπου μετατίθεται από χρόνο σε χρόνο  στο  άχρονο  διηνεκές, λόγω ανωριμότητας των συνθηκών! Ακόμη και σε περιπτώσεις όπου οι κρατικές δολοφονίες ως προφανής λόγος, σμιλεύουν συνειδήσεις στο δρόμο. Χιλιάδες νέοι αγωνιστές ωθούνται στον ενοχικό απομονωτισμό  και στην μοναχική αντίδραση μέσα από αυτόν.

Ταυτόχρονα είναι αλήθεια πως μια άλλη μεγάλη μερίδα ριζοσπαστικοποιημένων πολιτών που αγωνιούν, ωθείται στην αυτοοργάνωση και δράση, αναζητώντας μια συγκρουσιακή αισθητική στην αντιπαράθεσή τους με τη «συντήρηση» και το άδικο που την γεννά.     

Ακόμη και τότε όμως, δυστυχώς κυριαρχεί η σπορά της καχυποψίας. Η εκδοχή του εγωπαθούς αυτοπροσδιορισμού: «Εμείς ως πρωτοπορία,  δημιουργούμε μέτωπο με εμάς…», υιοθετείται ως ασφαλής πρακτική, στην προσπάθεια ηγεμόνευσης της κοινής κινηματικής μας ζωής.

Για την ιδεολογία, την εμβάθυνση σε αυτήν αλλά και τα Δημοκρατικά προτάγματά της, όπως η ενότητα; Ουσιαστικά καμία κουβέντα. Πολυδιάσπαση και εχθρότητα των μερών. Των απόψεων. Αλληλοκατηγορίες και σπέκουλα. Ο Δογματισμός και η  ιδεολογική περιχαράκωση ως θέσφατη ρήση  κυριαρχούν,  αποκλείοντας  κάθε ιδεολογική ανταλλαγή έστω και ως λογισμό.

Η ζεστή  αγκαλιά του Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού αναπαύει και απαλλάσσει τα μέλη από την συνευθύνη. Ταυτόχρονα το επαγγελματικό στελεχικό δυναμικό «ξεφορτώνεται», μεταθέτοντας προς άγνωστη κατεύθυνση τον όγκο δουλειάς, η οποία απαιτείται για την διάχυση των ιδεών ως εσωτερική λειτουργία. Διαδικασία η οποία προάγει την ποιότητα και την εξέλιξη ειδικά των νέων, διαμορφώνοντας το  πολιτικό – ιδεολογικό  τους κριτήριο. 

Η εκάστοτε κομματική νομενκλατούρα, συνειδητά μειώνει δραστικά το χρόνο των επιχειρηματολογιών – τοποθετήσεων. Έτσι τις καθιστά πιο αβαθείς και ανερμάτιστες ιδεολογικά. Παράλληλα απαλλάσσεται με τη σειρά της,  από την ένταση των αντιπαραθέσεων αλλά και από το βαρύ, κουραστικό καθήκον της σύνθεσης των απόψεων. Τελικά η αλληλεπίδραση απλά καταπίπτει και κυρίως, την ίδια στιγμή, διογκώνεται το Δημοκρατικό έλλειμμα.

Οι ιδεολογικοί ταγοί προτιμούν να «γλυκαίνουν» αυτιά από το να «ζορίζουν» συνειδήσεις, μεταλλασσόμενοι σταδιακά σε σκληρούς γραφειοκράτες. Δημιουργούν αποκλεισμούς, χρησιμοποιώντας ακόμη και τακτικές δολοφονίας χαρακτήρων. Η αμεσοδημοκρατική αντίληψη «ποινικοποιείται».

Ως πρώτη συνέπεια λοιπόν, καταγράφεται η αναίμακτη κατάργηση του Δημοκρατικού σκέλους, της διαβόητης τελικά έννοιας εσωτερικής λειτουργίας της αγωνιζόμενης και αγωνιούσας Αριστεράς, η οποία προαναφέρθηκε. (Θυμίζω πως αναφέρομαι στον Δημοκρατικό συγκεντρωτισμό). Επιτρέποντας να κυκλοφορεί ως περιφερόμενο φάντασμα το δεύτερο σκέλος. Αυτό του απόλυτου συγκεντρωτισμού.

Στο μίγμα προστέθηκε και η χρόνια υφέρπουσα  «λαολαγνεία» ως πολιτικό αναλγητικό – αναισθητικό. Μια έκφανση πολιτικού τακτικισμού, στα πλαίσια της αγκιτάτσιας, η οποία όμως ήρθε για να μείνει και να ομογενοποιήσει τις υγιείς εξάρσεις των διαφορετικοτήτων. Έτσι απλά διευκολύνεται η επώαση του λαϊκισμού και του απολιτίκ. Επιπλέον στρώνεται το τραπέζι για τον φασισμό, ο οποίος και επελαύνει πανευρωπαϊκά σήμερα.

Η απονεύρωση της Αριστεράς από το βασικό συγκρουσιακό γενετικό της χαρακτηριστικό, στην μετεμφυλιοπολεμική Ελλάδα, δείχνει να ολοκληρώνεται σταδιακά μετά την περίφημη υπογραφή του νόμου 59 (509) από το εναπομείναν ΚΚ (προϊόν της διάσπασης του 1968), τις πρώτες κιόλας ημέρες του μεταπολιτευτικού συμβιβασμού του 1974 και της προδοσίας της Κύπρου. Ουσιαστικά απεκδύθηκε το θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα στην εξέγερση.

Το τρίτο κεφάλαιο του πρώτου βιβλίου του «Κοινωνικού συμβολαίου» του Ρουσσώ κλείνει με την παράγραφο: “Ας συμφωνήσουμε, λοιπόν, ότι η ισχύς δεν δημιουργεί δίκαιο και ότι δεν οφείλουμε υπακοή, παρά μόνο στις έννομες δυνάμεις.”

Το οποίο σημαίνει πως η ικανότητα εξαναγκασμού, δεν είναι μια νόμιμη δύναμη και εδώ, δεν υπάρχει κανένα νόμιμο καθήκον για υποταγή και υπακοή. Ένα κράτος (ως μηχανισμός άσκησης εξουσίας) δεν έχει δικαίωμα να υποδουλώσει έναν κατακτημένο και εξανδραποδισμένο λαό. Έναν λαό καθυποταγμένο από την «ξένη» εξάρτηση και καταστολή.

Στην ιστορική συνέχεια, οι αρμοί κοινωνικής διαφυγής κλείνουν οριστικά και ερμητικά για τον τόπο, με το ανελαστικό υλικό μιας ευτελούς υποκουλτούρας ψευδο-ευδαιμονισμού, η οποία ήρθε να γκρεμίσει την αισθητική των αγώνων της Αριστεράς, συνηγορώντας ταυτόχρονα στην επανασυγγραφή της Ιστορίας από τους νικητές για μια ακόμη φορά. (Η σκοτεινή πλευρά του βαθιά λαϊκίστικου, σοσιαλδημοκρατικού και κρατικίστικου ΠΑΣΟΚ.)

Ήμασταν εδώ και παραμένουμε ως ζώσα μαρτυρία των κύκλων της μεταπολίτευσης και της αγωνίας του συστήματος, επιτέλους να επιβάλλει στη χώρα το αμερικανικό δικομματικό μοντέλο.

Γνωρίζουμε πολλά θεωρώ πλέον, για τον πάγκο του κάθε κατεργάρη, στην προσπάθεια να οικειοποιηθεί, να αλλοτριώσει και τελικά να κηδεμονεύσει τις δίκαιες διεκδικήσεις μας, ξεπουλώντας οριστικά το εργαλείο του Συνδικαλισμού.

Να ελέγξει την  ένταση της ανάγκης μας για την πολυπόθητη από την «βάση» ενότητα. Για την ουσιαστική μας σύγκρουση και την τελική αναίρεση των επιλογών του αστικού κράτους. Ενός κράτους – επιθετικού μηχανισμού. Ενός κράτους εργαλείου στα χέρια της καπιταλιστικής βαρβαρότητας που έλαχε για τον τόπο. Σε μια χρεοκοπημένη χώρα. Μια δουλοπαροικία δορυφόρο. Μια χώρα ως περιφερειακή γεωστρατηγική σφαίρα επιρροής του υπερατλαντικού Ιμπεριαλισμού.  Ένα πλωτό αεροπλανοφόρο με πάμφθηνο και εξευτελιστικό «ενοίκιο».

Σήμερα και οργανωμένα πια, στην αντίπερα σοσιαλδημοκρατική όχθη, διαχέεται η αφελής χαρά της κυβερνησιμότητας, χωρίς το απαραίτητο «σπάσιμο αυγών». Θεσμοθετείται η συστηματική αποφυγή της ρήξης με την ολιγαρχία η αλλιώς αν θέλετε, καλώς ήρθες Χόλυγουντ. Η καλλιέργεια μεσσιανικών προσδοκιών  έφερε τελικά το συστημικό ποθούμενο αποτέλεσμα, καθώς οι αυτόκλητοι sic σωτήρες διημερεύουν πλέον και με την σφραγίδα της Αριστεράς, υποκαθιστώντας όργανα, αιρετούς και διαδικασίες.

Διαδικασίες τις οποίες οι γραφειοκράτες φρόντισαν να αφυδατώσουν εδώ και καιρό. Ένα αξιόλογο και συμμετοχικό ανθρώπινο δυναμικό, έχει βρεθεί σε περιδίνηση η αν προτιμάτε  σε ελεύθερη πτώση, αδυνατώντας να κατανοήσει καν τι του συνέβη. Απλά οι άνθρωποι αυτοί σήμερα, νιώθουν πως κάποιος βίαια και ξαφνικά, τους έκλεψε τη ζωή. Η σάχλα της Κεντροαριστεράς αποτελεί τη στάχτη στα μάτια του κόσμου της εργασίας και της διανόησης.

Ναι, ήρθε η ώρα για να μιλήσουμε επιτέλους ΑΡΙΣΤΕΡΑ. Με μια συναντίληψη για τα πράγματα. Πώς εννοώ εγώ την υπόθεση της Αριστεράς; Πώς εννοείς εσύ την «ποθούμενη»;    Πως ορίζεται σήμερα η πάλη των τάξεων, για την οποία επιμελώς προσπαθούν να μας πείσουν πως δεν υφίσταται πλέον, μιας και βρισκόμαστε «αναπαυτικά μουδιασμένοι» στην αγκαλιά της κανονικότητάς τους; Μιας εικονικής πραγματικότητας;

Πώς διαμορφώνεται πλέον η συλλογική ευθύνη, μέσα από τον επαναπροσδιορισμό της ατομικής; Ιδιαίτερα όταν φλεγόμαστε για την νομή της εξουσίας; Πώς θα ξεπεραστεί ο εκμαυλισμός των συνειδήσεων; Ο λαίμαργος αδηφάγος λαϊκισμός του: «Ξέρεις σε ποιον μιλάς ρε;»

Αντί επιλόγου.

Πριν από καιρό, περνώντας άγαρμπα μπροστά από την βιβλιοθήκη μου, άθελά μου με τον αγκώνα, γκρέμισα ένα σκονισμένο βιβλίο από ένα ράφι της. Αίφνης μια φωτογραφία του Στάλιν, πρόβαλλε φαρδιά πλατιά μπροστά μου, από το βιβλίο που έπεσε στο πάτωμα.

Μέσα από τη φωτογραφία, για μια στιγμή ο Ιωσήφ ανοιγόκλεισε τα μάτια,  κοιτώντας με αυστηρά με νόημα. Στη συνέχεια μου χαμογέλασε χαιρέκακα προς τα μέσα, κάτω από το παχύ του μουστάκι! Η αλήθεια είναι πως σκιάχτηκα για τα καλά. Με την καρδιά να χτυπάει δυνατά από την τρομάρα, παραδομένος στα παιχνίδια του μυαλού… Με αυτά και με τ΄ άλλα καθώς λένε, τελικά πιάσαμε την κουβέντα…

«Δεν πιστεύω να διαφωνείς;» Με ρώτησε! Πάγωσα. Ωχ! Τι λένε τώρα στον Βησαριόνοβιτς; Σκέφτηκα…

«Με πάρα πολλά…» Βιάστηκα να ξεστομίσω, ψελλίζοντας! Με αρκετό περίσσευμα φόβου ομολογώ.

«Τότε κλείσε το βιβλίο και ξαναβάλε με στο ψηλότερο ράφι. Εκεί όπου πάντα ήθελα να είμαι…»

Μου απάντησε επιτακτικά με την επιβλητική, σχεδόν απειλητική φωνή του και στη συνέχεια σιώπησε. Μαρμάρωσε αγέρωχα πάλι…

Τότε, τον μάζεψα ήσυχα – ήσυχα, σχεδόν ευλαβικά, βάζοντάς τον πίσω στην σκονισμένη θέση του, στο ράφι. Βγήκα από το δωμάτιο σβήνοντας το φως, με την σκέψη για το πως και αν θα ξαναμπώ άραγε εκεί μέσα σύντομα…

«Ευτυχώς που δεν πάθαμε και τίποτα…» μονολόγησα, φεύγοντας βιαστικά για το μάθημα Κινεζικών στο οποίο είχα ήδη αργήσει…

Ψυχή βαθιά σύντροφε!

---

• Ο Δημήτρης Ζερβουδάκης είναι τραγουδοποιός, αιρετό μέλος της ΚΕ του ΜέΡΑ25