5. ΠΟΛΕΜΟΣ – ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ | Εσύ τι λες;
Πως αναλύει την κατάσταση σήμερα το ΜέΡΑ25;
Η γεωπολιτική ένταση μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας αυξάνεται, ως επιλογή των κυβερνήσεων των ΗΠΑ, και απειλεί ακόμα και με πυρηνικό πόλεμο. Ο πόλεμος στην Ουκρανία προέκυψε, από τη μία, από την προσπάθεια των ΗΠΑ να επικυριαρχήσουν ξανά επί της Γερμανίας αποσπώντας της την οικονομική ηγεμονία στην Ευρώπη(επεκτείνοντας τα σύνορα του ΝΑΤΟ έως ότου προκληθεί η Ρωσία σε κινήσεις που αναγκάζουν το Βερολίνο να συναινέσει στην άλωση του γερμανικού businessmodel) – και, από την άλλη, σε μια Ρωσία υπό την διοίκηση μιας στυγνής ολιγαρχίας που μόνο με πόλεμο μπορούσε να αντιδράσει στην συρρίκνωση του ζωτικού της χώρου.
Σε αυτό το πλαίσιο, η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε μια απέραντη αμερικανική βάση, συμμετέχοντας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και του Ισραήλ(χωρίς καν η κοινωνία μας να το γνωρίζει) εντός μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης που απώλεσε ανεπιστρεπτί την οποιαδήποτε δυνατότητα είχε για άσκηση αδέσμευτης εξωτερικής, αμυντικής ακόμα και οικονομικής πολιτικής.
Σε τι συμφωνεί η Αριστερά;
Η Ειρήνη δεν μπορεί να έλθει όσο ο ιμπεριαλισμός ζει νέες, μεγάλες δόξες.
Η πρόταση του ΜέΡΑ25: Απαιτείται αποδέσμευση όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και της Ευρώπης από το ΝΑΤΟ και χάραξη ανεξάρτητης, αδέσμευτης εξωτερικής πολιτικής με στόχο την δημιουργία ενός Νέου Κινήματος Αδεσμεύτων. Σε αυτή την κατεύθυνση, το ΜέΡΑ25 έχει καταθέσει προτάσεις του στην διεθνή σκηνή:
- Πρόσκληση σε Διεθνή Περιφερειακή Συνδιάσκεψη σε Όλες τις Μεσογειακές Χώρες
- Κατάργηση ορμητηρίων του στρατού, ναυτικού και αεροπορίας των ΗΠΑ
- Απόσυρση από τον Μιλιταριστικό – Εξορυκτικό Άξονα Ισραήλ – Κύπρος – Αίγυπτος – Εμιράτα
- Διεθνής Εκστρατεία για Νέο Κίνημα Αδέσμευτων
Εσύ τι λες;
Είναι δεδομένο ότι όσο βρισκόμαστε στις συμμαχίες αυτές, θα εμπλεκόμαστε χωρίς να ερωτηθούμε εάν επιθυμούμε την εμπλοκή μας ή όχι. οι ένοπλες δυνάμεις της χώρας μας επισκιάζονται από όλη αυτή την συμμαχία. Από την άλλη βέβαια έχουμε υιοθετήσει σαν άποψη ότι όπως και να έχει θα πρέπει να είμαστε σε μία συμφωνία στρατιωτική αλλιώς είμαστε εκτεθειμένοι. κάτι τέτοιο φυσικά δεν υφίσταται καθώς τα πρόσφατα γεγονότα στην Ουκρανία έδειξαν εμπράκτως ότι οι μεγάλες ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις δεν πρόκειται να συμμετέχουν σε υποστήριξη κανενός παρά μόνο στα δικά τους επεκτατικά ζητήματα.
[Μία μικρή και εξ’ ανάγκης πρόχειρη, νύξη περί εθνικισμού]
Αγαπητές/οί φίλες/οι του ΜέΡΑ25 είστε εθνικιστές.
Εθνικιστές από τον πρώτο μέχρι την/τον τελευταία/ο σας.
Και γίνεται μάλλον χειρότερο.
Είστε εθνικιστές όχι επειδή τάχα, κάποτε, το επιλέξατε και άρα είστε αξιοκατάκριτοι γι’ αυτήν την κάκιστη επιλογή σας. Αλλά είστε εθνικιστές χωρίς δυστυχώς αυτό να έχει περάσει μάλλον ποτέ, ούτε καν ως υποψία από το μυαλό σας (τουναντίον μάλιστα…)
Και, κακά τα ψέματα, όσο δεν σας περνάει αυτή η φοβερή (αλλά λυτρωτική στο τέλος) υποψία από το μυαλό, εθνικιστές για πάντα θα παραμένετε.
Και τώρα τα (ας πούμε) πιο ευχάριστα.
Όχι, δεν είστε μόνο εσείς, οι του ΜέΡΑ25, οι κατά μαύρη εξαίρεση εθνικιστές, κάτι σαν μαύρα πρόβατα της αριστεράς, που σαν άλλοι αποδιοπομπαίοι τράγοι θα αρκούσε να ριχθείτε σε κάποιο πυρ εξώτερον. Αλλά είστε εθνικιστές γιατί εθνικιστική είναι ΟΛΗ η αριστερά στο απόλυτο σύνολο της. Και μάλιστα από τα γεννοφάσκια της. Στην Ελλάδα και στον πλανήτη ολόκληρο.
Και το πράγμα γίνεται ακόμη πιο τραγικό.
Όχι, δεν είναι μόνη της η αριστερά κάποιο… «εθνικιστικό καρκίνωμα». Διότι εθνικιστική είναι η ανθρωπότητα στο σύνολο της. Εδώ και πέντε αιώνες τώρα. Χωρίς κανένα πρόσωπο ή καμία ομάδα, όσα κι αν προσέφερε, ό,τι κι αν θυσίασε σε αντιεθνικιστικά προτάγματα, να μπορεί να εξαιρεθεί από την παραπάνω πικρή διαπίστωση.
Όπως ακριβώς συμβαίνει με τον καπιταλισμό -που κι αυτόν απομάθαμε απλώς να τον ξορκίζουμε πίσω από χοντρά ηθικολογικά «πατομπούκαλα»- έτσι και ο εθνικισμός είναι ένα σύστημα καθολικό. Που πάει να πει, μας εμπεριέχει όλους και όλες μας. Μας εμπεριέχει χωρίς να μας ρωτά, ανεξάρτητα (και τελείως αδιάφορος) από την επίγνωση, την επιλογή ή την θέληση μας· όπως περίπου το νερό εμπεριέχει τα ψάρια του.
…
…μήπως γράφω υπερφίαλες μεγαλοστομίες; Ίσως… (και μακάρι)
Όμως ο απελπισμένος στόχος μου δεν είναι επ’ ουδενί να σας προσβάλλω ή να σας αμαυρώσω, αλλά αντίθετα, να οιστρηλατήσω την σκέψη σας.
Στην ιστορία των ανθρώπων ό,τι θεωρήσαμε δεδομένο και για τούτο αιωνίως αυτονόητο, αυτό στο τέλος μας προέκυψε δηλητηριώδες και τοξικό. Καθώς οι κοινωνίες και η σοφία των ανθρώπων αργά εξελίσσονται, τα χθεσινά αγκωνάρια της αντίληψης μας, περιττά πια, τείνουν να γίνονται σαθρά στηρίγματα, επικίνδυνα για την στατικότητα των νέων ορόφων. Η διαρκής λοιπόν επανεξέταση και επαναξιολόγηση των «δομικών υλικών» της σκέψης και των πιστεύω μας είναι όρος επιβίωσης.
Και κάπως έτσι, με όλα αυτά, φθάνουμε στους… ορισμούς. Τι είναι λοιπόν τελικά ο εθνικισμός; Και πώς να τον ορίσουμε;
Δυστυχώς, μέσα σε ένα αυστηρά περιοριστικό σημείωμα, δεν μπορώ να επεκταθώ όσο θα ήθελα. Αλλά πάντως, αν το καλοεξετάσουμε, θα δούμε ότι η «οικουμενική» απάντηση της αριστεράς και του κομμουνιστικού κινήματος σε αυτή την απλή(;) ερώτηση είναι θεμελιωδώς ιδεαλιστική. Διότι ήταν (από τον καιρό των “ιδρυτών” και των πρώτων “ιδεολογικών επιγόνων“ ακόμη) και βασίζεται αξιοθρήνητα όλο και περισσότερο με τα χρόνια, σε μια στείρα ηθικολογία.
Έτσι λοιπόν, εθνικισμός είναι ο… «κακός πατριωτισμός».
Εθνικισμός είναι το μίσος στον ξένο άνθρωπο και στις «πατρίδες των άλλων».
Εθνικισμός είναι το “κακοήθες μελάνωμα” του άπληστου καπιταλισμού.
Εθνικισμός είναι, τέλος, το αποτέλεσμα των μιαρών τερτιπιών του «ιμπεριαλισμού».
Συμπαθάτε με, αλλά όχι.
Ο εθνικισμός είναι κάτι άλλο.
Κι αυτό το «κάτι» είναι τελικά τόσο αφοπλιστικά απλό, τόσο εκνευριστικά προφανές -μες στην τεράστια πολυπλοκότητα του- τόσο διαρκώς πάνω στην μύτη και μπροστά στα μάτια όλων μας που σε έμενα τουλάχιστον, όταν άρχισα να το συνειδητοποιώ, προκάλεσε μεγάλη έκπληξη.
Τι είναι λοιπόν ο εθνικισμός;
Εθνικισμός είναι αποκλειστικά και μόνο το Κράτος-έθνος. Και με την σειρά του, το Κράτος-έθνος είναι το αποκλειστικό οντολογικό θεμέλιο του εθνικισμού.
Σε ένα μικρό μου κείμενο (με την μορφή «θέσεων») πριν δύο χρόνια, έγραφα μεταξύ άλλων:
«Ο πατριωτισμός δεν ήταν ποτέ αριστερός.
Από τα τέλη του Νοέμβρη του 1520(*) κάθε πατριωτισμός πάνω στον πλανήτη Γη μετατράπηκε νομοτελειακά και αυτόχρημα σε εθνικισμό, επειδή το κάθε ‘κράτος μέσα σε σύνορα’ μετατράπηκε μεμιάς, νομοτελειακά και αυτόχρημα, σε Κράτος-έθνος.
Το Κράτος-έθνος (και μόνον αυτό) είναι ο εθνικισμός.»
Και λίγο παρακάτω:
«Αντιιμπεριαλισμός με ταυτόχρονο πατριωτισμό είναι ξύλινος σίδηρος. Μόνος συνεπής αντιιμπεριαλισμός και συνάμα ο μόνος αληθινός διεθνισμός είναι σήμερα η συστηματική επιδίωξη της ταυτόχρονης διάλυσης όλων των Κρατών-εθνών και η ενοποίηση της ανθρωπότητας.»
Και σ’ ένα άλλο κείμενο, πιο πίσω αυτό, στον «μακρινό» Γεννάρη του 2015:
«…το Έθνος Κράτος δεν είναι απλά και μόνο μια κεντρική αστική ιδέα. Είναι το φυτώριο ύπαρξης του καπιταλισμού. Μαζί με την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, μαζί με την οσιοποίηση της ιδιοποίησης της υπεραξίας και της έννοιας του κέρδους και μαζί με τον κοινοβουλευτισμό, το Έθνος Κράτος ΕΙΝΑΙ ο καπιταλισμός»
Αγαπητοί φίλοι του ΜέΡΑ25
Ήδη έγραψα, φοβάμαι, καταχρηστικά πολλά. Και ταυτόχρονα όμως τόσο αξιοθρήνητα ελάχιστα για ένα τεράστιο (αλλά και κάθε στιγμή που περνάει ολοένα κρισιμότερο για την ύπαρξη της ανθρωπότητας) θέμα.
Ελπίδα και κίνητρο μου ήταν να προκαλέσω έστω λίγα ρήγματα αναστοχασμού, έστω σε κάποιους από σας. Από εκεί και πέρα γεννιέται η ελπίδα η δική σας δημιουργική σκέψη να βρει τον δρόμο και να γίνει ρυάκι από μόνη της.
Norbr
26/10/2023
*(η αναφορά στο 1520 υπονοεί τον Μαγγελάνο)
Norbr, δε ξέρω τι φαση είναι αυτοί οι συμπαθείς Μερατζηδες αλλα προσωπικά παραμένω αμεταπιστος αεθνιστης μαρξιστης:)
Γενικά, ο εθνικισμός είναι ο ταξικος δήμιος μασκαρεμενος, ο πατριωτισμός είναι η συνειδητή υποταγή στους ντόπιους ηγεμονες, ο διεθνισμος-ειδικά αν περιορίζεται στην ΕΕ πχ- ειναι πιθανά εθνικισμός απ την ανάποδη, αν παλι ειναι διασταλτικος τότε και παρωχημένος στο κομμάτι φαντασιωσης είτε κυρίαρχων η εν δυνάμει χειραφετημενων εθνων σε ιστορικό ρολο αμοιβαία επωφελή. Ομως, ο επαναστατικος διεθνισμος, βασισμένος κοινωνικοποιημενα παραγωγικά μοντελα, ταξικα κοινωνικά υποκειμενα και οργανωμένες πολιτικές πρωτοπορίες μας δίνει σημαντικά εργαλεία για ενα αφήγημα χειραφέτησης..
Το λοιπόν, δεν αναγνωριζω τα κράτη εθνη, μαλιστα τα καλώ ‘εθνοαγορες’ . Οι οποιες, βέβαια, προέκυψαν μόνο μεσω της ευρείας εμπορευματοποιησης των βασικών παραγωγικών συντελεστών και την αναγκη τους για θεσμική διεύρυνση και πολιτική ολοκληρωση. Οι σύγχρονες εθνοκοινωνίες της αγορας. Φυσικά, χρειάστηκαν ιστορικά καθορισμένα συγκολλητικα πολιτισμικά συστατικά για τη μοναδικότητα του εκάστοτε brand, αλλα διχως το τσεκούρι και τη γκιλοτίνα μιας ηγέτιδας ταξης και των συμμάχων της να τις εξασφαλίσει θα ηταν ακομα στα αζήτητα της ιστορίας. Επίσης, μου φαίνεται υπερβολική η αναφορά σου στις αρχές του 16ου αιωνα, οταν μας είναι γνωστή η ιστορία της γέννησης των εθνών κρατων σαν επιδημία κυριως των τελευταίων δυο δυόμιση αιωνων..
Ο ‘εθνικισμός’ η πατριωτισμός τωρα της αριστεράς, ναι ειναι αντιαισθητικος και υποπτος. Ωστόσο, θα πρέπει να πάμε χρονικά αρκετά πισω. Τη στιγμή που γεννιέται η ίδια η Αριστερά μεσα απο μια μακρά σειρα πανσπερμιας φιλελευθερων και ουτοπικων ριζοαπαστικων οραματων πριν γίνει κοφτερό μαχαίρι με την πειρα και τα ζητούμενα του κομμουνιστικου μανιφέστου. Παράλληλα, πρέπει να δούμε πως οι εθνοαγορες στην κούρσα μεγιστοποιησης και ολοκλήρωσης των δικων των κοινωνιών της αγοράς τους, έρχονται σε ρήξη με τον ιδιο συστατικό τους πλασματικό εθνομυθο του χειραφετημενου καταπιεμενου εθνους. Περνάμε στη φαση του ιμπεριαλισμου. Η Αριστερά θα δοκιμαστεί και θα διασπαστεί μολις πριν την έναρξη του α παγκόσμιου πολέμου. Η σοσιαλδημοκρατια γίνεται αντεπαναστατικη και πατριωτική, το κομμουνιστικο πλανο μαχης γίνεται το νέο επικαιροποιημενο μαχαίρι της Παρισινης Κομμουνας..
Γνωρίζεις τη συνέχεια και δε χρειάζεται να κανω αναδρομή. Με τα πάνω και κατω της η ταξικη πάλη στις ερχόμενες δεκαετιες βρήκε διεξοδο σε πολιτικές συνεννόησης, συνεργασίας, αναδιανομής και ειρηνικής συνύπαρξης στο δυτικό κόσμο. Σε ανατολή και νοτο εθνοαπελευθερωτικα κινηματα κάνουν την εμφάνιση τους και περιπλεκουν ακομα περισσότερο το ζήτημα των ιστορικων μη ιστορικων εθνων. Με την αριστερά γενικά να συμμετέχει και στηρίζει καθε λογής αντιιμπεριαλιαστικο κινημα. Ωστόσο, αυτό που εγγυάται ενα διαμεσολαβητικο στη σοσιαλδημοκρατια ρόλο ειτε έμπνευση και ελπίδα στα καταπιεσμενα επαναστατικά εθνη είναι η ίδια η ύπαρξη του πάλαι ποτέ Σοσιαλιστικου μπλοκ..
Αγαπητέ κύρις Στάκο,
Διάβασα με προσοχή την απόκριση σας και σας ευχαριστώ εγκάρδια.
Στο καλογραμμένο σας σχόλιο αγγίζετε κι εσείς αναπόφευκτα (όπως άλλωστε έκανα κι εγώ) πολλά, και θα έλεγα σοβαρότατα από μόνα τους, ζητήματα. Που βέβαια, η πολύτροπα διαλεκτική τους σύνδεση είναι στο βάθος τους αδιαμφισβήτητη.
Το ζήτημα, ιδιαίτερα της ιστορίας, της πορείας και κυρίως της ιδεολογικής οδύσσειας της αριστεράς εδώ και δύο περίπου αιώνες (έχοντας, ακόμη, το κομμουνιστικό κίνημα ως παλλόμενη καρδιά της) είναι «τρομερό», και στα ύψη του και στους γκρεμούς του, από μονάχο του. Όμως μιας και δεν ανήκει άμεσα στην θεματική του παρόντος χώρου οφείλουμε -είμαι σίγουρος ότι θα συμφωνήσετε κι εσείς- να το αφήσουμε προσώρας παράμερα.
Αποτόλμησα να γράψω εδώ το αρχικό μου κείμενο επειδή σκέφτηκα ότι κάπως ταιριάζει στο γενικό θέμα.
«Πόλεμος και εξωτερική πολιτική» λέει ο τίτλος του χώρου.
Ο πόλεμος, πολύ παλαιότερος βέβαια του εθνικισμού, βρήκε ωστόσο σε αυτόν, δηλαδή στο Κράτος-έθνος, όχι μόνο το ανώτατο πεδίο για να ξαναγεννιέται δριμύτερος αλλά επιπλέον και το αποκλειστικό. Και το ξαναλέω: εθνικισμός σημαίνει Κράτος-έθνος και τίποτε άλλο από αυτό! Η δε γεωπολιτική, αυτή κι αν βρήκε το ανώτατο στάδιο της, καθώς και τον… διαβολικό της παράδεισο, μέσα ακριβώς σε αυτόν τον συνολικά κρατοεθνικό πλέον Πλανήτη.
Επιτρέψτε μου 5 παρατηρήσεις παίρνοντας καλοπροαίρετα αφορμή από κάποιες από τις επισημάνσεις σας.
1. Για το «αντι-εθνιστής» και το Κράτος-έθνος.
Κάνετε λάθος – επιτρέψτε μου την συντροφική αντίρρηση- να δηλώνετε «αντιεθνιστής».
«Αντι-εθνικιστής» θα είχε ίσως κάποιο νόημα, το «αντι-εθνιστής» όμως είναι λάθος.
Και είναι λάθος διότι απλά είναι αντικειμενικά αδύνατο -ακόμη κι αν θα το θέλατε ολόψυχα- να γίνετε αντι-εθνιστής. Δεν μπορείτε. Ούτε σεις, ούτε εγώ, ούτε κανείς άλλος σε αυτόν τον κόσμο.
Στην ρίζα αυτού του λάθος βρίσκεται μια από τις πολλές και μεγάλες παρανοήσεις για την ουσία τόσο του «Κράτους-έθνους» όσο και του «Έθνους».
Αυτό που συχνότατα πιστεύεται είναι πως το Κράτος-έθνος δεν είναι παρά… ένα έθνος που έχει το κράτος του… Πόσο ολότελα λανθασμένο. Στην πραγματικότητα το Κράτος-έθνος ελάχιστη σχέση έχει με το έθνος. Κι ας μας φαντάζει ως απολύτως προφανές το αντίθετο.
Όμως τελικά, τι είναι το Κράτος-έθνος; Και πώς να το ορίσουμε;
Σίγουρα όχι, όπως ήδη είπα, ως ένα «έθνος που έχει το κράτος του». Είναι μεγάλο το λάθος αυτό. Επίσης, θα έλεγα, ας αφήσουμε καταρχάς έξω τον καπιταλισμό, όσο και αν αυτό μας ξενίζει (ναι, είναι κάπως αυθαίρετο, αλλά… υγιεινό, για να δούμε πιο καθαρά εκεί ακριβώς όπου συνήθως στο κομμουνιστικό κίνημα συστηματικά αποτυγχάνουμε)
Εγώ λοιπόν έχω να σας προτείνω έναν ορισμό. Ορισμό, του οποίου πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι έχω αποκλειστικά την ευθύνη. Αυτό τουλάχιστον μου δείχνει (θα έλεγα με μια κάποια αποδοκιμαστική αυστηρότητα) η ως τα σήμερα μελέτη μου στην διεθνή βιβλιογραφία.
Κράτος-έθνος, λοιπόν, είναι οποιοδήποτε κράτος μέσα σε δικά του σύνορα, με την ταυτόχρονη ύπαρξη ενός τουλάχιστον ακόμη κράτους μέσα στα δικά του σύνορα, πάνω σε έναν σχεδόν συνολικά εξερευνημένο και άρα οιονεί ή πραγματικά πεπερασμένο πλανήτη.
Λίγο ακαταλαβίστικος ο ορισμός; Φοβάμαι όμως ότι αυτό είναι μοιραίο.
Ούτε άλλωστε κι εγώ ο ίδιος θα τον προσυπέγραφα, ακόμη. Είναι ένας ορισμός που τυραννώ λίγα χρόνια τώρα στο μυαλό μου. Γενικά είναι δύσκολο να πετύχεις έναν καλό ορισμό για οτιδήποτε. Πρέπει αυτός να είναι κατά το μέγιστο λιτός και ταυτόχρονα κατά πληρότητα περιεκτικός για όλα όσα περιέχει αυτό που προσπαθεί να ορίσει. Επειδή όμως ακριβώς ένας ορισμός πρέπει να είναι όσο γίνεται πιο λιτός, για τούτο η κάθε λέξη μέσα του αποκτά άλλη, ιδιαίτερη νοηματική βαρύτητα. Είναι, λένε, φορές που μια μόνο λέξη σε κάποιον ορισμό, μπορεί να σύρει πίσω της βιβλιογραφίες ολάκερες. Για παράδειγμα: …«πεπερασμένος πλανήτης».
2. Για τους πέντε ή δυόμιση αιώνες του Κράτους-έθνους
Πατώ εδώ για να σας εξηγήσω, αγαπητέ φίλε κύριε Στάκο, και να απαντήσω στην εύλογη, κατά την κοινή μάλιστα αντίληψη, ένστασή σας ότι είναι ίσως υπερβολική η αναφορά μου στον 16ο αιώνα.
Κι όμως. Επιτρέψτε μου να επιμείνω. Και πρώτα πρώτα να πω ότι επικαλούμαι το 1520 ως την χρονιά που το Κράτος-έθνος «γεννήθηκε»! Θα χρειαστούν όμως, χοντρικά, συνολικά σχεδόν 3 αιώνες για την βαθμιαία και αργή «ενηλικίωση» του, και σταδιακά, τρείς επαναστάσεις, πρώτα η Αγγλική του 1639 (η χρονολόγηση κατά Engels), και βέβαια αργότερα η Αμερικανική και τελικά η Γαλλική που θα το… ανεβάσει και επίσημα στον θρόνο του. Έκτοτε, βασιλεύει έως και σήμερα, σε μια πραγματικά λαμπρή (αλλά όμως και τόσο αιματοβαμμένη) βασιλεία πάνω στη Γη.
Φρονώ λοιπόν ότι η 26η – 30η Νοέμβρη του 1520, η ιστορικά αποδεκτή δηλαδή μέρα που ο Μαγγελάνος ανοίγεται πλέον στην πολυθρύλητη θάλασσα, για την οποία τόσα πολλά για θηρία και τέρατα είχε πριν ακούσει (και ίσως γι’ αυτό, την ονομάζει περιπαικτικά Mar Pacifico), η μέρα αυτή μπορεί με ασφάλεια να οριστεί ως η συμβολική μέρα γέννησης δύο… δίδυμων ιστορικών οντοτήτων: του Κράτους-έθνους και της Παγκοσμιότητας. Ξεχνώ εξ’ ανάγκης χώρου την παγκοσμιότητα και θα μείνω στο Κράτος-έθνος.
Η καθεστηκυία αντίληψη για την μέρα του Μαγγελάνου και τη σημασία της, είναι ότι αυτή σήμανε ότι η ανθρωπότητα πλέον «έμαθε» ότι η Γη είναι όντως σφαιρική, καθώς και για τη μεγάλη πρόοδο που επέφερε στην ναυσιπλοΐα και πάνω από όλα στο… «άγιο» εμπόριο.
Διαφεύγει όμως κάτι κρίσιμο.
Αυτήν τη μέρα η ανθρωπότητα ήταν καταδικασμένη να «μάθει» επίσης ότι η Γη -ως επιφάνεια σφαίρας- είναι αυστηρά πεπερασμένη! Με άλλα λόγια, η ανθρωπότητα ήταν καταδικασμένη να συνειδητοποιήσει με τα χρόνια ότι ήταν πάντα, και θα είναι στο μέλλον, κατάκλειστη σε ένα… “σφραγισμένο δωμάτιο”. Κάτω από ένα τέτοιο πρίσμα, πόσο αλήθεια, κάθε εκτάριο, ακόμη και κάθε χιλιοστό της Γης αποκτά μια εντελώς άλλη αξία και σημασία;
Και δεν θα λέγαμε το ίδιο επίσης και για τα σύνορα;
3. Για τον εξαρχής εθνικισμό της αριστεράς
Εθνικιστική είναι η αριστερά και το κομμουνιστικό κίνημα από τα γεννοφάσκια τους, ακριβώς επειδή είναι πατριωτικά. Εθνικισμός είναι όχι η όποια “υπερβολική” αγάπη προς ένα έθνος, αλλά η αδυναμία μας να δούμε, να συλλάβουμε, ακόμη και να αγαπήσουμε το όποιο έθνος μας παρεκτός μέσα από την φόρμα, την δορά και το παραμορφωτικό δοχείο ενός Κράτους-έθνους.
Δεν γίνεται να μην αναφερθεί εδώ, πολύ συνοπτικά, και ο Μαρξ.
Ο Μαρξ δεν ξέφυγε από τον εθνικισμό (το ίδιο ισχύει για τους Έγκελς και Λένιν).
Ακριβώς γιατί δεν μπόρεσε να συλλάβει και στα κείμενα του απουσιάζει οποιαδήποτε αναφορά και επεξεργασία για το Κράτος-έθνος. Αντίθετα, θα έλεγα ότι είναι πολύ ενδιαφέροντα από αυτή την άποψη τα Εθνολογικά του Σημειωματάρια (οι εκτενείς του σημειώσεις πάνω στον Morgan, τον Maine, τον Phear και τον Lubbock) καθώς επίσης και πολλά από τα κείμενα του της Αμερικής.
4. Για την Ευρωπαϊκή Ένωση
Εθνικιστική είναι -όντως- η αντίδραση και εναντίωση στην ενοποίηση της ΕΕ διότι δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο, αποκλειστικά και αναπόφευκτα, στο έδαφος της υπεράσπισης του όποιου επιμέρους Κράτους-έθνους (και ακριβώς επειδή είναι έτσι καταδικασμένη να υπερασπιστεί τελικά αυτό -το όποιο- Κράτος-έθνος).
Αλλά εδώ βρίσκουμε και κάτι πολύ… χαριτωμένο:
Ότι και από την άλλη μεριά, η όποια δηλαδή επιδίωξη, το όποιο πρόγραμμα, κάτω από οποιαδήποτε σημαία, που σκοπό έχει την δημιουργία μιας ενοποιημένης Ευρώπης, τελικά δηλαδή την δημιουργία ενός νέου Κράτους-έθνους, είναι κι αυτή απολύτως εθνικιστική!
(να θυμίσω επίσης -είναι νομίζω χαρακτηριστικό- ότι το πρόγραμμα των ρεπουμπλικανικών Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, το υποστήριξε ουσιαστικά, -υπό την προϋπόθεση και μόνο της εγκαθίδρυσης προλεταριακού κράτους και της κυριαρχίας της εργατικής τάξης- ο Λένιν, στο γνωστό του άρθρο του 1915)
5. Τι δεν είναι εθνικισμός (ένα παράδειγμα)
Εθνικισμός όμως, για παράδειγμα, δεν είναι αντικειμενικά ο νοσταλγικός πόνος και οι μνήμες που προσπαθούν να συντηρούν οι πόντιοι της Ελλάδας (και αλλαχού) για τις «Αλησμόνητες Πατρίδες» τους. Τουλάχιστον όχι έως ότου, ίσως, κάποτε, μπουν και οι πόντιοι σε μια διαδικασία ανάλογη με αυτή π.χ. του ιστορικού σιωνισμού (δλδ του ισραηλινού εθνικισμού) και αρχίσουν την δική τους “aliyah” δηλαδή μια οργανωμένη παλινόστηση στα παλιά ιστορικά εδάφη, με σκοπό όμως –αυστηρός ο όρος αυτός!– την δημιουργία δικού τους Κράτους-έθνους.
Αγαπητέ κύριε Στάκο,
Όπως είπα και στο πρώτο σημείωμα μου, το να επιχειρήσει κανείς να γράψει για ένα τόσο πελώριο θέμα, συμπυκνώνοντάς το, είναι εγχείρημα a priori χαμένο. Καταλήγει να γράψει υπερβολικά πολλά -και για τους πολλούς μάλλον πολύ κουραστικά- μένοντας στο τέλος με την εσωτερική απογοήτευση ότι δεν έγραψε ούτε καν τα ελάχιστα.
Ελπίζω ειλικρινά, να μην σας κούρασα και να προσέφερα λίγη τροφή για σκέψη.
Σας ευχαριστώ και πάλι,
να είστε καλά,
Norbr
[και μία διόρθωση]
Κύριε Στάκο, σας «φόρτωσα» άθελα μου, ως αυτοπροσδιορισμό σας το «αντι-εθνιστής» ενώ εσείς οριστήκατε ως «α-εθνιστής». Mea culpa και σας ζητώ ταπεινά συγνώμη για το λάθος μου.
Πλην όμως, και μολονότι ο δικός σας όρος ανοίγει κι άλλες, πολύ ενδιαφέρουσες ατραπούς ανάλυσης, επιτρέψτε μου να πω ότι, και πάλι, ούτε α-εθνιστής μπορεί να γίνει κανείς. Πουθενά και οποτεδήποτε. Είναι και πάλι αντικειμενικό αυτό.
Η διαπραγμάτευσή του πάντως θα μας οδηγούσε σε αναζήτηση ορισμού για το έθνος. Το οποίο είναι άρρηκτα συνδεδεμένο και έχει την οντολογική του βάση, αν μη τι άλλο, στο «cogito ergo sum» αλλά και τον άνθρωπο ως «ζώον πολιτικόν» (όρα: κοινωνικόν) της αριστοτελικής παράδοσης.
Norbr
σ.Norbr, επέτρεψε μου να συνεχίσω στον ενικό και να εκφράσω την ειλικρινή μου χαρά για την απάντηση σου!
Κράτα στο μυαλό σου, ωστόσο, πως ενώ κολακευομαι απ τη συζήτηση σαν ηλικιωμένος και πολιτικά αμορφωτος τείνω να είμαι ταξικά ενστικτωδης και πολιτικά πρακτικος. Και ενώ δε γνωρίζω καλύτερα κάποια άλλη γλώσσα απ τα ελληνικά, έχω πολλά χρόνια να συμμετάσχω σε ενα ελληνόφωνο φόρουμ της αριστεράς- πολύ περισσότερο να αντιπαρατεθω.
Στα σημεία που παραθέτεις, δυστυχώς, θα είμαι συνοπτικός και αναπόφευκτα ανέραστος. Έτσι οπως αρμόζει, δηλαδή, σε ενα παλαιομοδιτικο ξεκίνημα κλεισίματος συζήτησης.
Στο πρώτο, θα επιμείνω να αυτοπροσδιοριζομαι σαν αεθνος. Αφού είναι κεκτημένο μεσα απ την πείρα και την ελάχιστη μελέτη μου. Θα εξακολουθώ, επίσης, να πιστεύω στην προλεταριακη αλληλεγγύη ακόμα και αν φέρει την αμφίβολη ετικέτα του προλεταριακου διεθνισμου. Συνεπώς και την ιδέα υλοποίησης πολιτικών εξωτερικης πολιτικής που φέρουν ταυτόχρονα το υπερβατικα εθνικό με το κυρίαρχα ταξικο, σαν αφήγημα κοινωνικής απελευθέρωσης.
Στο δεύτερο, παρά τα οσα ενδιαφέροντα παραθέτεις, δε μπορώ να δω τη δημιουργία των εθνων κρατών χωρις καπιταλισμό. Εμπορευματοποιησης, δηλαδή, των παραγωγικών συντελεστών και το πέρασμα απ τις αγορές των κοινωνιων στις κοινωνίες των αγορών. Μάλιστα, προσπάθησα να το κανω σαφές ήδη στην πρώτη μου απαντηση.
Στο τρίτο, παρά τα ενδιαφέροντα εθνολογικα σημειωματαρια και λαογραφικα στοιχεία μεσω των κλασικών του μαρξισμου, εξακολουθεί να τελει υπο αίρεση το ιδεαλιστικο αφήγημα των αυθυπαρκτων εθνων (μόνο στη Γαλλία μιλούσαν 50 διαλέκτους πριν τη γαλλική αστική επανάσταση). Μαλιστα βρίσκω πολύ σωστή την μαρξιστική προσέγγιση σε όλα τα ιστορικά στάδια της ανάλυσης των ‘εθνων κρατών’ μέχρι και τον ιμπεριαλισμό. Όχι μονο από εξελικτική αποψη, αλλά και κυρίως από πολιτική. Η ‘διαρκής επανασταση’ (Λ Τρότσκι) , για παράδειγμα, έλυσε στη συνέχεια μια σειρά από εννοιολογικα προβλήματα της κατηγορίας του εθνους, με συγκεκριμένα διαλεκτικα on going επαναστατικα καθήκοντα.
Στο τέταρτο, ξανα: η οπτική των κλασικών ειχε παντα ενα επαναστατικο βλέμμα στα ζητούμενα καθε εποχής και τα χαρακτηριστικά της εκάστοτε ταξικής παλης. Τα σύγχρονα και μη σύγχρονα έθνη είναι ενα τέτοιο παράδειγμα (πχ Αίγυπτος και Βόρεια Μακεδονία). Επίσης, τα καθήκοντα παλης υπήρξαν διαφορετικα απέναντι σε τυπικές μορφές καπιταλισμου vs φασισμό, κλπ. Αν σήμερα φαντάζει προβληματική η ιδέα της ενωμένης σοσιαλιστικης ευρωπης σε σχέση με 70 χρόνια πισω, δεν έχει να κάνει με την υπόκλιση στα έθνη και τον εθνικισμό της αριστεράς, αλλά με τον τύπο των διεθνοποιημενων συνθηκων της αγορας, των ψηφιακών μονοπωλίων και βέβαια τη σύγχρονη μορφή των ιμπεραλιστικων αντιθεσεων. Με αυτή την έννοια μεμονωμένες νησίδες αυτοργανωσης, νεογιουγκοσλαβικες οντότητες, παραταιροι πολιτισμικοι και πολιτικοί αντιιμπεριαλιστικοι συμμαχοι, μεταξύ άλλων θα μπορούσαν να είναι ενδεικτικα πιο πιθανές και ρεαλιστικες μορφές ριζοσπαστικου διεθνισμου, από ενδεχόμενες γεωγραφικες ολοκληρώσεις.
Τελος, εθνικισμός είναι να θεωρείς τον εαυτό σου πχ ελληνα, αντί νεοελληνα και να μην αποδομεις τον κυρίαρχο αστικό μύθο με ιστορικά και μεθοδολογικα επιχειρήματα. Να συντάσσεσαι με το εθνικό συμφέρον και τις φαντασιακες κοινότητες του ιδεαλιστικου εποικοδομηματος.. Αλλα, ας σταματησω αμέσως τωρα καθώς μια απρόσμενη κρίση ρητορικής σκάει μύτη με εγγυημένο φλύαρο βεμπαλιαμο!
Αγαπητέ φίλε και σύντροφε κύριε Στάκο,
να σας ευχαριστήσω κι εγώ για την ωραία ανταλλαγή σκέψεων.
(ο ενικός ή ο πληθυντικός δεν έχουν καμία ιδιαίτερη βαρύτητα εκεί που σημασία έχουν οι σκέψεις: μία καλόγνωμη ανταλλαγή ιδεών είναι πάντα το κυρίως ζητούμενο)
Και να σας συγχαρώ επίσης διότι, όντως, υπήρξατε περιεκτικός και σαφής στην διατύπωση των θέσεων σας, αντιστεκόμενος στο να παρασυρθείτε σε βερμπαλισμούς. Κάτι που εγώ αντίθετα, νομίζω πως διόλου δεν το κατάφερα.
Δεν θα συνεχίσω με οποιαδήποτε άλλη παρέμβαση σ’ αυτόν τον χώρο διάλογου. Έκανα ήδη αρκετή κατάχρηση και χώρου και, ίσως, υπομονής. Ελπίζω πάντως, έστω κι έτσι, κάτι να προσέφερα.
Σας εύχομαι τα καλύτερα, και ευχαριστώ επίσης τους διαχειριστές του χώρου που μας φιλοξένησε.
Norbr
Ο “εθνικιστικός” ΕΛΑΣ ήταν που κράτησε την Ελλάδα όρθια στην κατοχή και έκανε την αριστερά μαζική παράταξη στην Ελλάδα.
Δεν θα ηθελα να κουρασω με σχοινοτενεις αναλυσεις. Κατα την ταπεινη μου γνωμη, η κινηση της υπο τον Πουτιν ρωσικης ολιγαρχιας την 23/2/2022 δεν ηταν αλλο απο την εσχατη αποπειρα να σταματησουν την προελαση του Αμερικανονατοικου-Σιωνιστικου Αξονα που ειχε ειπε αλλωστε καθαρα -και εχει- ως στοχο την διαλυση της Ρωσιας και σε ενα υστερωτερο σταδιο εκεινη της Κινας. Το ειπε καθαρα τη μερα εκεινη “Μας φερατε με την πλατη στον τοιχο,δεν εχουμε αλλο περιθωριο υποχωρησεως”. Ο στρατηγικος σκοπος της δημιουργιας του ΝΑΤΟ και της τοτε Ευρ. Κοινης Αγορας,μετεπειτα Ευρ. Ενωσης δεν ηταν αλλος απο το “Lebensraum” και την “πορεια προς Ανατολας” των Ναζι, την κατακτηση της σλαβικης Ανατολης,μια πιο συγκεκαλλυμενη παραλλαγη του σχεδιου του 1941, το οποιο ειχε εκπονησει ο τοτε κορυφαιος Ναζι Walter Hallstein, ο ιδιος που υπηρξε ο εγκεφαλος της συμφωνιας ιδρυσης της Κοινης Αγορας ( 25.3.1957 ) και πρωτος Προεδρος της. Εννοειται οτι η πανεπιστημιακη επισημη ψευδοεπιστημη αλλα και η παχυλη αγνοια των κομματικων κυκλων της ψευδοαριστερας ,απεχθανονται τις αναφορες στις ιστορικες πραγματικοτητες που διαψευδουν την μακιγιαρισμενη “Ιστορια” που προς ιδιον επιβιωτικο οφελος διακινουν. Η κινηση λοιπον του Πουτιν ειναι καθυστερημενη,ελλειμματικη και χωρις πραγματικη θεληση για ολοκληρωτικη Αντισταση,απαντηση μιας νεοολουτης ολιγαρχιας,που καταστροφικα,δηλαδη ουτοπικα,πιστευε οτι οι “εταιροι” τους της Δυσης θα τους δεχθουν ως ομοτιμους.
Η άποψή μου είναι ότι ο πόλεμος είναι η συνέχεια της διπλωματίας με άλλα μέσα. Είτε ιμπεριαλιστικής είτε απελευθερωτικής διπλωματίας. Όσο υπάρχουν κράτη που η οικονομία τους απαιτεί πολέμους, οι πόλεμοι θα συνεχίζονται. Πόλεμοι θα γίνονται και όσο υπάρχουν λαοί που δεν τους επιτρέπεται να επιβιώσουν, βλέπε Κούρδους, Παλαιστινίους κτλ. Όποιoι καθιστούν αδύνατες τις ειρηνικές επαναστάσεις, καθιστούν τις βίαιες επαναστάσεις αναπόφευκτες.
Οι οργανισμοί εκείνοι που έχουν υποτίθεται την αρμοδιότητα για την τήρηση της ειρήνης, απαρτίζονται από τους ίδιους εκείνους “παίχτες” που επωφελούνται από τον πόλεμο. Μέσα στα σχέδια αυτών των “παιχτών” είναι και η Ελλάδα, εξ’ου και οι αμερικανικές βάσεις εδώ και δεκαετίες. Τα ίδια τα “σχολεία” των ελληνικών πολεμικών δυνάμεων έχουν στην ουσία ιδρυθεί από αμερικανούς. Υπ’ αυτήν την έννοια θα έλεγα ότι το ελληνικό κράτος είναι ένα κράτος μπανανία σε ό,τι αφορά την εξωτερική του πολιτική σήμερα, και ότι οι “διεθνείς οργανισμοί” καμία εξουσία επί των πολέμων δεν έχουν.
Για να πλοηγηθεί καλύτερα η Ελλάδα σε αυτό το τοπίο, θα έλεγα ότι χρειάζονται τα ακόλουθα:
Στη δεδομένη χρονική στιγμή θα έλεγα ότι το ελληνικό κράτος απειλείται με πόλεμο μονάχα απο την Τουρκία. Οι δηλώσεις των γειτόνων είναι ξεκάθαρες. Η ιστορία είναι εκεί για όποιον θέλει να την προσέξει. Οι “διαπραγματεύσεις” του ελληνικού πολιτικού προσωπικού είναι κρυφές από τους πολίτες. Θα έλεγα ότι χρειάζονται τα εξής:
Οι στόχοι του ΜεΡΑ25 στον τομέα “ΠΟΛΕΜΟΣ-ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ” (αλλά και γενικότερα) νομίζω πως δεν υπηρετούνται από την θέση του για κατάργηση της υποχρεωτικής θητείας και την δημιουργία (τελικά…) μισθοφορικού στρατού.Είναι βέβαια γεγονός πως η θέση αυτή πέρασε μετά από ανοικτή ψηφοφορία.Ακόμη κι αν το ΜεΡΑ25 δεν την επανεξετάσει, πρέπει ΑΜΕΣΑ να θέσει στοχο την επαναφορά της θητείας στους 9 μήνες και τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των στρατευμένων.
Κατ΄ αρχήν χαιρετίζω τη γενναία στάση του ΜΕΡΑ και του Γραμματέα του να υπερασπίσει από την πρώτη στιγμή το λαό της Παλαιστίνης κόντρα στην γκαιμπελική αφήγηση της «αυτοάμυνας» του Ισραήλ.
Για να αποκτήσουμε άποψη για τις γεωπολιτικές εξελίξεις και να χτίσουμε μια αφήγηση σχετικά με τη θέση που θα θέλαμε να έχει η χώρα μας, απαιτείται πραγματική γνώση και πληροφόρηση από πηγές που δεν ελέγχονται από την ιμπεριαλιστική “συλλογική δύση”. Δυστυχώς έχουμε άγνοια για το τι συμβαίνει στο 85% του πλανήτη που δεν ανήκει στο «δυτικό» μπλοκ.
Η διεύρυνση των BRICS, οι προσπάθειες λαών του Σαχέλ ν’ αποτινάξουν την νεοαποικιοκρατία, η επικράτηση αριστερών κυβερνήσεων σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, η αποκατάσταση σχέσεων Ιράν και Σαουδικής Αραβίας, η επάνοδος της Συρίας στον Αραβικό Σύνδεσμο, το τέλος του πολέμου Υεμένης -Σαουδικής Αραβίας, κλπ δείχνουν ότι ίσως βρισκόμαστε στην αρχή του τέλους της αμερικανικής ηγεμονίας και της ανάδυσης ενός νέου πολυπολικού κόσμου (βλ. Τι λέει η Δεύτερη Διακήρυξη του Γιοχάνεσμπουργκ της συνόδου BRICS).
Το σύγχρονο κίνημα των αδεσμεύτων περνάει ακριβώς μέσα από την ανάδυση του πολυπολικού κόσμου, όπου καμία χώρα δεν θα μπορεί να έχει την ηγεμονία, η ειρήνη, η αμοιβαιότητα, η αναβάθμιση του ρόλου του ΟΗΕ και του διεθνούς δικαίου θα αντικαταστήσουν τους κανόνες που επιβάλλουν οι ΗΠΑ με αίμα και κυρώσεις.
Η Ρωσία και η Κίνα (ανεξάρτητα από το χαρακτήρα αυτών των καθεστώτων στο εσωτερικό) έχουν παίξει πολύ σημαντικό ρόλο σε αυτή την εξέλιξη. Γι αυτόν ακριβώς το λόγο στην Αφρική οι λαοί που ξεσηκώνονται «πίνουν νερό στ’ όνομα τους».
Με βάση την παραπάνω οπτική και κάνοντας ανασκόπηση στις σχέσεις Ρωσίας Ευρώπης από το 1990 και μετά και των εξελίξεων στην Ουκρανία μετά το αμερικανοκίνητο πραξικόπημα του Μαϊντάν , διαφωνώ με την κυρίαρχη άποψη στην αριστερά των «ίσων αποστάσεων» στον πόλεμο στην Ουκρανία. Θεωρώ την επέμβαση της Ρωσίας αναγκαστική κίνηση που έγινε με 8ετή καθυστέρηση (ίσως διότι ο Πούτιν ναι μεν δεν ήθελε το ΝΑΤΟ στο μαλακό του υπογάστριο, αλλά ούτε και το εξεγερμένο Ντονμπάς που είχε κυρίως αντιολιγαρχικό προσανατολισμό). Είναι μεγάλη συζήτηση. Προτείνω σχετικά :
-Το βιβλίο Ουκρανία, Κοινωνικές, πολιτικές και γεωπολιτικές όψεις της σύρραξης στην Ουκρανία – εκδ. ΚΟΥΚΙΔΑ, που γράφτηκε πριν τη Ρώσικη επέμβαση
-Το τεύχος 140 του περιοδικού ΟΥΤΟΠΙΑ – ΑΦΙΕΡΩΜΑ: Ουκρανία (1991-2022) «Ένα βήµα µπρος, δύο βήµατα πίσω»;
– Το άρθρο του Φ. Τερζάκη : Ποιος είναι ο αμυνόμενος στην Ουκρανία;
-Τη συνέντευξη στο The Press Project From a unipolar to a multipolar world: An interview with Pepe Escobar (έχει ελληνικούς υπότιτλους)
– να δείτε το ντοκιμαντέρ του Όλιβερ Στόουν «Η Ουκρανία στις φλόγες» και το ντοκιμαντέρ του Πολ Μορεϊρά «Οι μάσκες της επανάστασης».
Όσο είναι υποκριτικό για το Ισραήλ να μέμφεται τη Χαμάς για σφαγές αμάχων άλλο τόσο υποκριτικό είναι να μιλάει ο Ερντογάν για λαούς υπό κατοχή όταν το Κουρδιστάν είναι η Παλαιστίνη της Τουρκίας. Και το ίδιο υποκριτικό είναι να χαλάς τον κόσμο για την Παλαιστίνη και να μη βγάζεις άχνα για το Κουρδικό ζήτημα.
Συμφωνω απολυτα για το κινημα αδεσμευτων. Ο πολεμος στη Μεση Ανατολη ομως, η αυτοκτονικη πολιτικη του Ισραηλ, ο οποιος θα βρεθει πολιορκημενο απο ολες τις αραβικες χωρες, οπως αυτο πολιορκουσε τη Γαζα, αλλαζει τα δεδομμενα. Νομιζω οτι η ΗΠΑ εποφελουμενες μεν απο τον πολεμο στην Ουκρανια- πουλανε ακριβα το φυσικο αεριο- δεν θελει ολοκληρωτικο πολεμο. Γι αυτο κ η συναντηση με Κινα.
Ο Γ. Βαρουφάκης με την αγέρωχη, υπερήφανη και πατριωτική του στάση απέναντι στους εκβιαστές τροικανούς δανειστές το χρονικό διάστημα 2012-15 προστάτευσε. αναστήλωσε και ανέταξε την πληγωμένη εθνική υπερηφάνεια των ελλήνων/ίδων και αναδείχθηκε ως ο μόνος αληθινός έλληνας πολιτικός ανάμεσα σε καρπαζοεισπράκτορες, δειλούς και ενδοτικούς υπουργούς και πρωθυπουργούς της χώρας μας οι οποίοι συνέρρεαν γονυπετείς στις Βρυξέλλες την εποχή εκείνη. Αυτή την υπερήφανη εθνική στάση εξαργύρωσε το ΜΕΡΑ25 στις εκλογές του 2019. Είχε προηγηθεί το δημοψήφισμα του Ιουλίου 2015 με το περήφανο ΌΧΙ. Το 62% ήταν ψήφος εθνική όχι ταξική.
Κι ενώ θα περίμενε κανείς ο Γ. Βαρουφάκης να συνδέσει αυτή την πατριωτική του στάση με την εαμική παράδοση υψώνοντας τη γαλανόλευκη σημαία με το αριστερό χέρι απομονώνοντας πολιτικά μια και καλή τους πατριδοκάπηλους φασίστες, είδαμε το ΜΕΡΑ25 να γίνεται παρακολούθημα μισελληνικών γκρουπόυσκουλων όπως το ΚΕΕΡΦΑ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ του οποίου οι σχέσεις με τις πακιστανικές και στο βάθος τουρκικές μυστικές υπηρεσίες μάλλον διατυμπανίζονται από τους ίδιους παρά κρύβονται και να βάλλει κατά της Ελλάδας και της Δύσης σε κάθε ευκαιρία, συνεχίζοντας να εγκλωβίζει τον κόσμο που στήριξε το ΜΕΡΑ25 στην προσωπική του βεντέτα με την ΕΕ, σε μια αντιπαράθεση χωρίς πολιτικό περιεχόμενο για έναν πόλεμο που χάθηκε το 2015. Μια βεντέτα που στοίχισε την είσοδο του ΜΕΡΑ25 στη βουλή. Δηλώσεις σε διεθνή μέσα όπως “η Κίνα είναι ανθρωπιστικότερη της Ευρώπης” (αλήθεια πόσα είναι τα μέλη του DIEM25 στην Κίνα;), “η Χαμάς είναι το ηφαίστειο που ξυπνά” (συμφωνεί σε αυτό η Πάολα Ρεβενιώτη;), “η Ελλάδα πνίγει τους μετανάστες” (η Τουρκία τι κάνει, τους φιλοξενεί;) δείχνουν εκκεντρικότητα όχι αντισυστημικότητα στην οποία ο ελληνικός λαός δε δίνει πια καμμιά σημασία.
Θέσεις όπως “μόνιμες προσλήψεις έξω από μνημονιακούς περιορισμούς”, που υπονοούν τη συνέχιση μιας ρήξης με την ΕΕ πρόταση η οποία σύμφωνα και με τον γραμματέα του ΜΕΡΑ25 αποδοκιμάστηκε στις εκλογές αλλά και η απουσία στοιχειώδους γεωπολιτικής ανάλυσης στον διαπλανητικό σεισμό που επιτελείται, καθιστούν το κόμμα μας ΜΕΡΑ25-εσωτερικού, επιτείνοντας την αναξιοπιστία του στον κοινό νου του μέσου έλληνα Η υποχωρητικότητα απέναντι στο τουρκικό μιλιταρισμό – ιμπεριαλισμό με δηλώσεις όπως “να καταργηθεί η στρατιωτική θητεία” τη στιγμή της έντασης στο Αιγαίο το 2020, “σύσκεψη των χωρών της Ανατολικής Μεσογείου για επαναχωροθέτηση” και “η Ελλάδα ειρηνοποιός στην ευρύτερη περιοχή” θυμίζουν τη στάση του Κλεμανσώ και του Τσάμπερλαιν απέναντι στον Χίτλερ το 1938 με τη γνωστή κατάληξη. Το περαιτέρω ξέπλυμα της Τουρκίας και η μη σύνδεση του Παλαιστινιακού με το Κουρδικό ζήτημα μιας και το Κουρδιστάν είναι η Παλαιστίνη της Τουρκίας δε φανερώνουν μόνο φόβο αλλά και υποκρισία παρόμοια με του Ισραήλ.
Για το ΜΕΡΑ25 είναι η ώρα μηδέν. Η θα γίνει το ελληνικό αριστερό κόμμα που χρειάζεται η πατρίδα μας κάτι το οποίο διαφαινόταν ότι θα είναι κατά την ίδρυσή του η θα εκφυλιστεί σε συνιστώσα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς της οποίας η ηττοπάθεια και η αντικοινωνικότητα αποτελούν ταυτοτικά χαρακτηριστικά, μιας εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς (ΚΕΕΡΦΑ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΣΕΚ, ΟΚΔΕ, ΚΚΕ Μ-Λ) η οποία πέρα των άλλων δεν παύει σε κάθε ευκαιρία να χλευάζει το ΜΕΡΑ25 πίσω απ’ τις γρίλιες. Ο γραμματέας οφείλει να πάρει δύσκολες αποφάσεις για τον ίδιο και για το κόμμα που ίδρυσε.
Καλησπερα σας.
Θα ηθελα να εκφρασω εναν μη δημοφιλη προβληματισμο στον αριστερο κοσμο,οσον αφορα την εξωτερικη πολιτικη.
Καταρχας,να επισημανω, ποσο σημαντικη ειναι πολιτικη ειρηνης και η μη συμμετοχη σε πολεμους και την λυση να την δινει η διπλωματια….Υπαρχει βεβαιως ενα τεραστιο ερωτηματικο, και το παραθετω:
Μην θεωρειτε πως,μπρος στην εξουσια φυσικων πορων και γεοπολιτικων φιλετων, θα διστασει καποιος που εχει οπλικη δυναμη να διεκδικησει οτι νομιζει και θελει,αν εχει απεναντι του εναν μετριοπαθη οπλικα αντιπαλο.
Στις παρουσες παγκοσμιες συνθηκες,θεωρω το αφηγημα της αριστερας για παγκοσμια ειρηνη ακουγεται σχεδον το ιδιο,οπως ακουγεται η Μις Υμφηλιος να ευχεται παγκοσμια ειρηνη με την τιαρα παραμασχαλα.
Ο οπλικος εξοπλισμος ειναι τοσο εναντια στην ιδεολογια της-κλασικης,ελληνικης νοοτροπιας- αριστερας,που θεωρω πως ειναι απο τους σημαντικοτερους λογους που η αριστερα δεν εχει καταφερει να εδραιωθει ή εστω να ακουμπησει την διακυβερνηση της Ελλαδας συγκεκριμενα(λογω της πολυ ευαισθητης γεοπολιτικης της θεσης,και της μονιμης απειλης πολεμου εμμεσα και αμεσα απο τους γειτονες.
Μηπως θα χρειαστει η αριστερα του 2023, εστω και προσωρινα(μεχρι να αλλαξει ο κοσμος) να αναθεωρησει επι του συγκεκριμενου θεματος?
Με εκτιμηση.
Η σκακιέρα αλλάζει, άρα εφόσον ζούμε σε εποχές ιμπεριαλισμού, θα έχουμε αναπόφευκτα πολέμους. Το ζήτημα είναι πως θα αποφύγει έναν πόλεμο η Ελλάδα, ταυτόχρονα όμως χωρίς να απολέσει εδάφη και να ανακτήσει την εθνική της ανεξαρτησία. Όσο υπάρχουν τα κράτη είναι αναπόφευκτη η ύπαρξη του στρατού. Το ζήτημα είναι για ποιον δουλεύει ο στρατός. Και στην προκειμένη, δουλεύει για τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και τους “συμμάχους” τους.
Οπότε έχουμε και λέμε:
1. Χρήση του βέτο στο ΝΑΤΟ, με στόχο της διάλυση του, όταν κι άλλες δυνάμεις εντός της συμμαχίας θα είναι έτοιμες προς αυτή την κατεύθυνση.
2. Περιορισμός των βάσεων αρχικά, με στόχο την εξάλειψη τους από τα ελληνικά εδάφη και σίγουρα καμία αξιοποίηση τους για πολεμικές ανάγκες.
3. Ανάπτυξη της διπλωματίας, συνομιλίες με χώρες του τρίτου κόσμου, πολύπλευρη εξωτερική πολιτική, όπως περίπου κάνει η Τουρκία και έχει αναχθεί σε περιφερειακή δύναμη.
4. Ανάπτυξη εγχώριας δημόσιας οπλικής βιομηχανίας. Να πάψει η εξάρτηση από τα μεγάλα συμφέροντα.
5. Για τη στράτευση. Μείωση του χρόνου στράτευσης στους 6 μήνες με πιο ουσιαστική εκπαίδευση. Ταυτόχρονα, άνοιγμα θέσεων για περισσότερα επαγγελματικά στελέχη στις ΕΔ και μείωση θέσεων στην αστυνομία.
Η αριστερά δεν πρέπει να έχει ταμπού το θέμα του στρατού και της ανεξαρτησίας της χώρας. Το ζήτημα είναι ο στρατός για ποιον δουλεύει. Οι φαντάροι είναι παιδιά του λαού και για τον λαό πρέπει να δουλέψουν.
Όσο υπάρχουν κράτη (αστικά, σοσιαλιστικά ή οτιδήποτε άλλο) η ανάγκη ύπαρξης δυνατής διπλωματίας και στρατού είναι επιτακτική. Όταν καταργηθούν τα κράτη, τότε θα καταργηθεί και ο στρατός. Αυτός είναι ο μακρινός στόχος. Μέχρι τότε όμως πρέπει να παίξεις στο παιχνίδι που παίζεται. Αυτό πρέπει να γίνει με δικούς σου όρους και όχι αυτούς που σου επιβάλουν.
Από την Ουκρανία μέχρι την Παλαιστίνη, ενάντια στην Κατοχή
Υπέροχη η εκδήλωση του ΜΕΡΑ25 στο Τριανόν, στις 31 Οκτωβρίου, με σημαντική πολιτική συζήτηση και ανάλυση της τρέχουσας κατάστασης. Συνέχισε με την έκφραση της αλληλεγγύης προς τον Παλαιστινιακό λαό, με βίντεο που είχε προετοιμάσει και όπου μιλούσε ο Μπαργούτι για τα δίκαια των Παλαιστινίων, και προπαντός υποστήριζε το κίνημα BDS εναντίον του Ισραήλ, κίνημα που σημαίνει Μποϊκοτάρισμα, Αποεπένδυση και Κυρώσεις. Και αυτή είναι μια μορφή αλληλεγγύης εναντίον του Ισραηλινού Απαρτχάιντ. Ακολούθησε βίντεο που επίσης είχε προετοιμαστεί, με στόχο την ευαισθητοποίηση για την απελευθέρωση του δημοσιογράφου των Wikileaks Τζούλιαν Ασάνζ, που σαπίζει εδώ και τεσσεράμισι χρόνια στις φυλακές Μπέλμαρς του Λονδίνου, φυλακές για βίαιους εγκληματίες, στις οποίες είναι κλεισμένος χωρίς να έχει καταδικαστεί. Αν υπολογίσουμε τον εγκλεισμό του στην πρεσβεία του Ισημερινού στο Λονδίνο για να αποφύγει τη φυλάκισή του, σημαίνει ότι συνολικά διώκεται για 11,5 χρόνια.
Όμως, ο Γιάνης Βαρουφάκης, στην ομιλία του μετά το Παλαιστινιακό, υπέπεσε σε ένα ατόπημα σχετικά με την Ουκρανία. Κατάγγειλε ότι το ΝΑΤΟ και οι Δυτικοί δίνουν όπλα στην Ουκρανία, για να συνεχίζεται ο πόλεμος. Και μας γεννήθηκε το εύλογο ερώτημα, γιατί ο βομβαρδισμός και η κατοχή της Παλαιστίνης είναι απορριπτέα, ενώ ο βομβαρδισμός και η εισβολή στην Ουκρανία σχετικοποιούνται; Εάν υπάρχει μια χώρα που δέχεται επίθεση από μια ιμπεριαλιστική δύναμη, στην προκειμένη τη Ρωσία, θα έπρεπε να υποχωρήσει, να μην πάρει όπλα απ’ όπου της δίνουν, να μην αμύνεται για την κυριαρχία της;
Είναι γεγονός ότι το ΝΑΤΟ και διάφορες χώρες της Δύσης που δίνουν όπλα στην Ουκρανία δεν είναι άγγελοι της ειρήνης. Οι Ουκρανοί όμως τα παίρνουν και τα ζητούν μάλιστα, γιατί θέλουν να αμυνθούν ενάντια στην επίθεση που συνεχίζεται εδώ και ενάμιση χρόνο. Με καταστροφή των υποδομών τους, με εγκλήματα πολέμου, με απαγωγή παιδιών και μεταφορά τους στη Ρωσία, και άλλα εγκλήματα ων ουκ έστιν αριθμός. Και δεν ξεχνάμε ότι η επίθεση εναντίον της Ουκρανίας στις 24 Φεβρουαρίου του 2022, ξεκίνησε με το διάγγελμα του Πούτιν τρεις μέρες πριν, ότι η Ουκρανία είναι μια τεχνητή χώρα, ένα δημιούργημα του Λένιν, και πρέπει να είναι τμήμα της Ρωσικής επικράτειας.
Αν όμως δούμε και ποιοι δίνουν όπλα στη Χαμάς και τη Χεζμπολά που την υποστηρίζει, δηλαδή κυρίως το Ιράν, θα λέγαμε ότι αυτές είναι προοδευτικές χώρες? Δηλαδή μήπως οι μουλάδες του Ιράν είναι προοδευτική και αντιιμπεριαλιστική δύναμη?
Δεν μας είχε συνηθίσει το ΜΕΡΑ25 σε μια τέτοια αντίληψη, και ελπίζουμε να μην την αποκτήσει. Γιατί η θέση που πήρε από την πρώτη στιγμή στην επίθεση της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας ήταν να υποστηρίξει την Ουκρανία και να απαιτήσει τον σεβασμό του Διεθνούς Δικαίου (ότι και αν μπορεί να σημαίνει αυτό), ενώ επίσης, και εύλογα υποστήριξε τις κυρώσεις, όπως κάνει και για τις κυρώσεις κατά του Ισραήλ που είναι επιτιθέμενη χώρα.
Οπότε, ας ελπίσουμε ότι αυτή η αποστροφή του λόγου του Γιάνη Βαρουφάκη ήταν απλώς ατυχής, και ότι δεν ήταν μια υποχώρηση σε κάποια τμήματα της ελληνικής αριστεράς με τα οποία συνεργάζεται, τα οποία έχουν αναγάγει τον Πούτιν σε προστάτη των λαών και σε αντιιμπεριαλιστή.
Σίσσυ Βωβού
Την παγκόσμια ηγεμονία κατέχει χωρίς αμφιβολία ο Αμερικάνονατοικός ιμπεριαλισμός. Η ΕΕ, Ιαπωνία κλπ είναι υποτελείς “ακόλουθοι”.
Ο πρώην τρίτος κόσμος Κίνα, Ρωσία, Βραζιλία κλπ αναπτύσσεται ραγδαία και εξελίσσεται σε “αντίζηλο” για τη θέση του ηγεμόνα. Ολες είναι καπιταλιστικές χώρες, ωστόσο σύμφωνα με τον Λενινιστικό όρο του ιμπεριαλισμού, εκτιμώ ότι δεν πληρούν τα κριτήρια.
Σήμερα συγκροτούν τους περίφημους Brics και επεκτείνονται. Υπό αυτές τις συνθήκες οι Αμερικάνοι καταφεύγουν στους πολέμους. Ετσι προκάλεσαν μετά από πολυετή προετοιμασία τον πόλεμο στην Ουκρανία. Ετσι πριμοδοτούν το σφάξιμο των Παλαιστινίων και ίσως δυστυχώς δούμε και συνέχεια.
Ακόμη και αν δεχτούμε ότι οι πόλεμοι είναι προιόν ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, ακριβώς αυτές τις αντιθέσεις οφείλουν να αξιοποιούν τα κινήματα των καταπιεσμένων όλων των χωρών και της δικής μας. Για να αναζητούν στηρίγματα, έστω με επιφυλάξεις. Να μην τσουβαλιάζουν άπαντες, όπως δυστυχώς κάνει το ΚΚΕ.
Τούτο φυσικά δεν σημαίνει ότι μερικά από τα μέλη των Brics δεν έχουν ακραία αυταρχικά καθεστώτα. Παράδειγμα η Σαουδική Αραβία που από 1-1-24 γίνεται ισότιμο μέλος. Ωστόσο, πρέπει να παραδεχτούμε ότι και ως προς την Σ.Α. οι εξελίξεις είναι σχετικά θετικές, όπως η συμφωνία με το Ιράν, η επίτευξη μιάς ισορροπίας (τρόμου, αλλά ισορροπίας)με την Υεμένη κλπ.
Ούτε φυσικά σημαίνει ότι ταυτιζόμαστε με τον Πούτιν, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να τον εξομοιώνουμε με τα κοράκια του ΝΑΤΟ. Ούτε οι μέθοδοι πολέμου πιυ χρησιμοποιεί εξομοιάζονται. (Πλήττει υποδομές και όχι αμάχους, όπως οι Δυτικοί)
Για την ειρήνη, ως προς εμάς είναι ως πρώτη προτεραιότητα σωστά τίθεται η απαλλαγή από την Αμερικανονατοική εξάρτηση.
Σε άμεση βάση, προέχει η άρνηση συμμετοχής σε οιονδήποτε πόλεμο και με οιονδήποτε τρόπο.