Η καρδιά των πραγμάτων
Το διπλό εκλογικό αποτέλεσμα του Μάη και του Ιούνη του 2023, σηματοδότησε την οριστική και ιστορική ήττα της κοινωνικής κίνησης που διαπέρασε την Ελλάδα –χοντρικά- από το 2006 μέχρι το 2015. Μελετώντας ψύχραιμα τα αποτελέσματα μπορεί κανείς να δει ότι κάθε πολιτικός χώρος που ανακατεύτηκε με εκείνη την κίνηση –ανεξάρτητα από τον τρόπο με τον οποίον το έκανε- υπέστη εκλογική συντριβή, την ίδια στιγμή που θριάμβευσαν όλες οι πολιτικές δυνάμεις, στην Αριστερά και στη Δεξιά, που αντιτάχθηκαν ή περιφρόνησαν την κίνηση εκείνη.
Αν και η εξέλιξη αυτή επιβεβαιώνει την πολιτική, οικονομική, ιδεολογική, πολιτιστική, ηθική και αισθητική στροφή προς τα δεξιά που έχει συντελεστεί στην ελληνική κοινωνία από το 2015 και μετά, τα εκλογικά αποτελέσματα δεν αποτελούν γραμμική αποτύπωση αυτής της στροφής. Έτσι, το ΚΚΕ βρίσκεται χωρίς αμφιβολία αριστερότερα του ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο βελτιώνει τα ποσοστά του ακριβώς
επειδή απείχε από τις μεγάλες στιγμές εκείνης τη περιόδου και δεν χρεώνεται την κίνηση που ηττήθηκε, σε αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ που είναι συνδεδεμένος με αυτήν και καταρρέει.
Το ΜέΡΑ 25 υπέστη καθαρή ήττα στις εκλογές αυτές, κυρίως ως κατεξοχήν καρπός αυτής της ιστορικής περιόδου του κοινωνικού κινήματος.
Σε αυτές τις συνθήκες, που εκτός από την πολιτική επικράτηση της δεξιάς ενισχύεται και η ιδεολογική της, η ανασυγκρότηση μιας αριστεράς που να συνδέεται αμφίδρομα με την κοινωνική κίνηση, τροφοδοτώντας την και τροφοδοτούμενη από αυτήν, αποτελεί θεμελιώδη ιστορική ανάγκη. Και είναι μια διαδικασία η οποία δεν μπορεί να γίνει με όρους ανακύκλωσης ή συντήρησης δυνάμεων, αλλά μόνο με τους όρους μιας πραγματικής αναγέννησης στη βάση των κοινωνικών αναγκών που είναι υπαρκτές και ανεκπλήρωτες και με δημόσιο λόγο και πρόταγμα που να αγγίζει και να κατανοεί ο καθένας και η καθεμιά που επιθυμεί την αλλαγή στη ζωή του.
Το ΜέΡΑ 25 φιλοδοξεί και οφείλει να γίνει ο πυρήνας αυτής της διαδικασίας, συμβάλλοντας στο να μετασχηματιστούν οι διαφορετικές κοινωνικές διεκδικήσεις σε πολιτικό πρόγραμμα συγκροτημένο και πολλαπλασιαστικό, και ταυτόχρονα στο να συγκεντρωθούν τα πολιτικά θραύσματα της περιόδου της ήττας, στην κατεύθυνση μιας νέας σύνθεσης που να συμπεριλαμβάνει τις διαφορετικές αποχρώσεις και
προσεγγίσεις του κοινωνικού ζητήματος από τις τρεις διαστάσεις της σύγχρονης αριστεράς: την εξισωτική, την οικολογική και την ελευθεριακή.
Κυρίως όμως φιλοδοξεί στο να γίνει το αυτί ενός μεγάλου αριθμού ανθρώπων, κυρίως νέων, που απέχουν από οποιαδήποτε διαδικασία πολιτική ή συλλογική, που αισθάνονται ανέμπνευστοι και ισοπεδωμένοι από τη σχεδόν αβίωτη καθημερινότητα και που οι προσδοκίες τους περιορίζονται στο να βγάλουν ακόμα μια μέρα.
Η αριστερά υπάρχει, όχι για να επιβεβαιώνει τον εαυτό της και τις βεβαιότητες της, όχι για να είναι μια αντίστροφη «ελίτ» που αρέσκεται στην αλήθεια της και τις θεωρίες της, αλλά να θέτει και να αναδεικνύει τα πραγματικά, διαχρονικά αλλά και σύγχρονα ζητήματα, για την κοινωνική αδικία, τις σχέσεις εργασίας, την προστασία του περιβάλλοντος, τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα, να στήνει αντίβαρα στην κυριαρχία μιας βαθιά καταστροφικής συντηρητικής επέλασης, να παλεύει για αυτά και να επιχειρεί να τα απαντά στο σήμερα και το τώρα.
Υπό αυτή την έννοια αν δεν ανοίξουμε αυτή τη συζήτηση για την αριστερά με μια ανοιχτωσιά, δίχως εμπάθεια και θυμό, μακριά από τον μικρόκοσμό μας, έχοντας την σκέψη στο πως οικοδομούμε συλλογικές αντιστάσεις και στο πως ενισχύουμε ξανά τους κοινωνικούς αρμούς, θα εξακολουθούμε να ζούμε μέσα στον ζόφο. Και να με συμπαθάτε. Αλλά μόνο αυτή τη ζωή έχουμε.
———————————–
- H Ηρώ Διώτη είναι πρώην βουλεύτρια, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΜέΡΑ25
Πολύ καλό κείμενο, πολύ αληθινή καταγραφή. Μακάρι να ακούει ο κόσμος της Αριστεράς, Ειδικά οι νέοι άνθρωποι να σκεφτούν ότι εδώ πρόκειται για το μέλλον και για τη ζωή τους. Είναι πάλη και μάχη – δεν είναι λύση η αποχή, η παρίτηση, η μετανάστευση. Ευχαριστώ για τη Φιλοξενία.
<<…δεν είναι λύση η αποχή, η παρίτηση, η μετανάστευση…>>
Γιατί το λέτε αυτό; Δεν είναι λύση για ποιών το πρόβλημα; Αναφέρεστε στο πρόβλημα της ζωής; Δηλαδή πως θα μπορούσε να φτιαξει τη ζωη του κάποιος/α σε ενα κράτος οπου βασιλεύει η διαφθορα και η ανομία; Γιατι αν σ’αναφέρεστε σ’αυτό η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων που πηγαν στο εξωτερικό, από τον ΒΠΠ και υστερα -αντι να περιμένουν πότε η οποια Ελληνική αριστερά θα ελυνε το πρόβλημα εδω- πρόκοψαν και παμπολλοι διέπρεψαν. Γι’αυτούς και τις οικογένειες τους λοιπόν προφανως ήταν λύση.
Συμφωνώ απόλυτα με την τοποθέτηση. Συμφωνώ πως αποτελεί ιστορική ανάγκη να επαναπροσδιοριστεί η Αριστερά του σήμερα (ας παρθεί η σημερινή συγκυρία της ήττας σε συνδυασμό με τις ”περίεργες ζυμώσεις” στο χώρο μας ως εφαλτήριο λήψης πρωτοβουλιών, πέραν της αυτοκριτικής) Συμφωνώ, ακόμη περισσότερο, πως το Μέρα25 μπορεί να αποτελέσει κύριο εκφραστή αυτής της κίνησης σε επίπεδο πρωτοβουλιών για υγιή και δημιουργικό διάλογο. Διάλογο που καταλήγει κάπου, διάλογο που κινητοποιεί και όχι διάλογο για το διάλογο. Μπορούμε, και ταυτόχρονα οφείλουμε, να κάνουμε το Μέρα25 κύριο εκφραστή όλων αυτών των ανθρώπων που από το 2015 νιώθουν ιδεολογικά “άστεγοι” και εκλογικά απέχουν. Όλων αυτών που ψάχνουν πλέον την Αριστερά ως ασπίδα στο ”τρεντ” (ας μου επιτραπεί) την δεξιοποίησης.
Συμπαθώ την Ηρώ, ωστόσο δε ξέρω πως ακριβώς να εκτιμήσω το κείμενο.. Προσωπικά μου αφήνει μια αίσθηση φρεσκάδας και καθαρότητας. Ο λόγος που σχολιάζω, αφορά το μεγάλο μου παραπονο για αυτους τους χιλιάδες που πηραν το δρόμο της μετανάστευσης και ολοφάνερα εχουν ξεχαστει ακόμα και απ την αριστερά.. Μικρές ιστορίες ματαιωσης, μεγάλες καθημερινες αγωνίες και διαρκεις αναβολές στο ημερολόγιο του ‘επαναπατρισμου’. Θα μπορούσαμε ισως καλλίτερα: να φέρουμε απο διαφορετικούς δρόμους ανθρώπους με κοινα αξιακα πρόσημα και αγωνιστικές φιλοδοξίες. Η αίσθηση του να ζεις στην άλλη άκρη του κόσμου ξεχασμένος/η και να αναθέτεις σε όσους απέμειναν πισω χωρίς να μπορείς να ακουστείς η να συμμετάσχεις πέραν των άλλων ειναι και συγκάλυψη του μεγέθους της ηττας μας σαν ταξικο και κοινωνικο στρατόπεδο!
Θα συμφωνήσω κατ αρχή με την τρόπο και την οπτική που προσεγγίζει τα ζητήματα η Ηρώ Διώτη και το πλαίσιο που θέτει με τις τρεις διαστάσεις (απαιτήσεις) για μια σύγχρονη αριστερά: εξισωτική, οικολογική και ελευθεριακή.
Με δεδομένη αυτή την συμφωνία, θα θέσω ένα ερώτημα, με αφορμή μια φράση από το κείμενο:
«Το ΜέΡΑ 25 φιλοδοξεί και οφείλει να γίνει ο πυρήνας αυτής της διαδικασίας…»
Το ερώτημα είναι:
– Μπορεί να το κάνει;
Δεν αρκεί το τι φιλοδοξούμε και τι οφείλουμε, θα πρέπει και να μπορούμε να το κάνουμε…
Η δική μου απάντηση είναι:
– ΌΧΙ, δεν μπορεί.
– Μπορεί μόνον να την πυροδοτήσει…
Το που θα πάει η “φωτιά” στην «ανοιχτωσιά» (λέξη δανεισμένη από το κείμενο), θα εξαρτηθεί από τον …“στρατηγό” άνεμο: Τους Αριστερούς που συμπαρατάσσονται σε αυτό το εγχείρημα.
Το Μέρα25, αν μπορούσε, θα το είχε ήδη κάνει. Προσπάθησε να το κάνει – από την θέση του “πυρήνα” – με την εκλογική συμμαχία: “Μέρα25- συμμαχία για την ρήξη”. Απέτυχε…
Πρόκειται για μια διαδικασία που δεν μπορεί να εκληφθεί ως συνέχεια αλλά ως τομή στην πορεία του: μια διαδικασία σε “ρήξη” με το παρελθόν του…
Πυρήνας δεν υπάρχει.
Πιθανόν να προκύψει από αυτή την διαδικασία, που πρώτα από όλα θα πρέπει να είναι “εξισωτική”. Δεν πρόκειται για μια διαδικασία “εν κενώ”: Ο «πυρήνας» θα είναι το “καινό” που θα φυτρώσει στην «ανοιχτωσιά» , με λίπασμα τα αποκαΐδια απ’ την “φωτιά” και ποτισμένα από τις καταιγίδες του κοινωνικού ανταγωνισμού…
Διάβασα με προσοχή όσα έγραψε η Ηρώ.Και γενικά διαβάζω και ψάχνω τι φταίει που η αριστερά πάντα είναι μειοψηφία.Αυτο ειλικρινά δεν το καταλαβαίνω.Κανονικα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο.Οι πολλοί είμαστε οι απλοί άνθρωποι,οι εργαζόμενοι,οι άνεργοι,οι συνταξιούχοι.Η αριστερά πρεσβεύει πάνω απ’ όλα την προσφορά και τους αγώνες για μια ισότιμη κοινωνία Άραγε δεν την θέλουμε αυτή την κοινωνία; Δεν νομίζω να συμβαίνει αυτό.Αυτο που νομίζω ότι συμβαίνει είναι ότι δεν έπεισε η αριστερά πως μπορεί να κάνει πράγματα προς αυτή την κατεύθυνση, όχι μόνο με λόγια αλλά με έργα.Αυτα προς το παρόν και θα επανέλθω.
Η μορφή της παρέμβασης, ξύλινος λόγος, νομίζω αδικεί τη σκέψη και τις προτάσεις της γράφουσας. Η ανάγνωση του κειμένου ήταν για μένα μια μακρόσυρτη “λιτανεία”. Και, μια που το μέσο ενίοτε γίνεται το μήνυμα, οφείλω να επισμάνω ότι τέτοιες παρεμβάσεις πρέπει να είναι πιο ζωντανές, ίσως με τη μορφή ενός video, αναφορές σε σχετικά έργα μεγάλων λογοτεχνών μας που λειτουργούν άριστα ως αναλυτικά εργαλεία προσωποιημένης μετοχής στην κοινή αλήθεια.
Θα επιχειρήσω να εκθέσω τα όσα κατάλαβα ότι θέλει να μας πει, όχι αυτά που τελικά μας γράφει, με μια άλλη μορφού λόγου, επιτελεστικού πραγματικά, καθώς εμφανίζεται σε μορφή καλπάζουσα: Το τραγούδι: https://www.youtube.com/watch?v=o8-n6hjfzl0
To συγκεκριμένο πρέπει να είναι ο επίσημος ύμνος του αύριο
Επιτρέψτε μου κάποιες παρατηρήσεις.
Κοντολογίς, η αριστερά οφείλει να μιλήσει άλλη γλώσσα. Να παραμερίσει τα ιδεολογικά στεγανά και τις όποιες εμμονές, ιδεοληψίες, κολλήματα της και να δει τα αίτια της παρακμής της κοινωνίας μας ως πολιτικά-πολιτισμικά και όχι ως οικονομικά. 9
Ευχαριστώ
Δυστυχώς η αριστερά έχει γίνει συνώνυμο της “αστάθειας”. Χωρίς κάποια πηγή στατιστικών, αυθαίρετα τελείως, κατά την ασήμαντή μου γνώμη, είναι ο πρωταρχικός λόγος για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ως σύνολο.
Δυστυχώς η περιβαλλοντολογία, ο ανθρωπισμός, ακόμα και κάποιες πτυχές της ελευθερίας, απλά δεν είναι μέσα στα βασικά πράγματα που απασχολούν το μέσο άτομο στην σημερινή Ελληνική κοινωνία. Η προσωπική επιβίωση και κατ’ επέκταση η οικονομία και η πορεία της χώρας είναι. Δεν έχει καμία σημασία πόσο σημαντικά τα θεωρούμε ή πόσο αλληλένδετα είναι. Αυτό είναι θέμα παιδείας, και η παιδεία δεν αλλάζει εύκολα.
Δυστυχώς οι περισσότεροι αριστεροί έχουν ξεχάσει το νόημα και τον σκοπό της αριστεράς και είναι προσκολλημένοι σε ταμπέλες και buzzwords. Δυστυχώς ο οπαδισμός, ο φανατισμός, η προσωπολατρεία και η άγνοια δηλητηριάζουν τόσο την αριστερά όσο και τη δεξιά. Και αυτή η κατάσταση σήψης δεν πρόκειται να βελτιωθεί σύντομα, γιατί όπως είπαμε η παιδεία δεν αλλάζει εύκολα. Τα μόνα που ίσως μπορούν να τα επισκιάσουν είναι η επιθυμία για επιβίωση και καλύτερη ζωή.
Το προϊόν της αυτοκριτικής του Μέρα25, ποιό ήταν;
Αγαπητέ Κυριάκο με άπλετη καλή διάθεση και ορμώμενος εκ της επιχειρηματολογίας σου, επιδιώκω και πρωτίστως οφείλω να σε επαναφέρω στην πραγματικότητα.
Αναρωτιέσαι για τα συμπεράσματα του κινήματος απο την ήττα παραθέτοντας επιχειρήματα βγαλμένα από το textbook της ρηχής προσέγγισης και όταν ο ίδιος μάλιστα επικαλείσαι το αυθαίρετο των λεγομένων σου.Η αυτοκριτική για την οποία διατυπώνεις το ερωτημά σου πρέπει να γίνεται εκ βαθέων και η αναζητησή της όχι μέσω επιχειράτων που θυμίζουν χαρωπό περίπατο στα ρηχά απόνερα της φθινοπωρινής βροχής.
Η τοποθέτηση είναι καλή, αλλά θεωρητική.. Μια πολιτική ξύλινη γλώσσα, που για τον περισσότερο κόσμο είναι ψιλά γράμματα, μιας και κανένα πρόβλημα δε λύνεται με θεωρίες.. από όπου και αν προέρχονται!! Για μένα το βασικό πρόβλημα είναι η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης του κόσμου ως προς την πολιτική και τα κοινά και ιδιαίτερα μετά το 2015, αυτό είναι πολύ δύσκολο… Η εμπιστοσύνη προς την πολιτική και σε αυτούς που ασχολούνται με αυτή καταρρέει κάθε φορά και περισσότερο…
Καλησπέρα Μαρία. Θα συμφωνήσω απόλυτα για την εμπιστοσύνη. Αλλά η πολιτική από πίσω κρύβει ιδέες -προς τα που θέλεις να πας, τι είναι αυτό που απαντά στις ανάγκες των εργαζόμενων ανθρώπων- και διαλέγεις πλευρά. Παράλληλα, είναι και η προσωπική σου στάση και το παράδειγμα που δίνεις. Το κείμενο δεν μιλά για εφαρμοσμένη πολιτική αλλά για τις ιδέες πίσω από αυτήν.
Κάποιες παρατηρήσεις-σκέψεις
Που εδράζεται αυτό; Αμφιβάλλω αν η ατεκμηρίωτη ή αυτοαναφορική κριτική βοηθάει στην αναμόρφωση των όρων με τους οποίους προσεγγίζουμε το διακύβευμα της ήττας. Θα πρέπει να αρχίσουμε να επιδεικνύουμε μεγαλύτερη πολιτική ενσυναίσθηση. Τι εννοώ με απλά λόγια. Αν θέλουμε μπορούμε να κάνουμε πολύ εμπεριστατωμένη κριτική στο ΚΚΕ και κάθε άλλο κόμμα. Πως; Όπως θα έπρεπε το ίδιο να κάνει την αυτοκριτική του. Και όχι με το να λέμε ότι απείχε. Πόσο άδικο και ανεδαφικό άραγε. Το ΚΚΕ του ΠΑΜΕ που κρατά όρθιο το ανάστημα των όποιων ισχνών (ναι συμφωνώ) απεργιών. Το ΚΚΕ του Περάματος που έπεσε θύμα ναζιστικών επιθέσεων. Το ΚΚΕ της πρόσφατης εκλογικής ανόδου στα μεγάλα αστικά κέντρα. Ναι, το ΚΚΕ απείχε από αυτό που θα θέλαμε, αλλά για το ίδιο μια χαρά παρών ήταν. Το αν ήταν αναποτελεσματικό ή αναντίστοιχο του προγράμματος του είναι το θέμα.
Η ιστορία δεν κινείται γραμμικά αλλά με μορφή σπιράλ. Αυτό είναι συμπαντικός κανόνας. Πράγματι, μετά το 15 η στροφή του ΟΧΙ άφησε ένα τεράστιο κενό που κάλυψε η Δεξιά. Η τάση όμως είναι δεδομένη από το 85 και έπειτα. Αυτή τη στιγμή, κατ’ εμέ, αυτό που συμβαίνει είναι η απόλυτη επικράτηση της ιδεολογικής ηγεμονίας της λαϊκιστικής Δεξιάς. Η απόλυτη λουμπενοποίηση του εποικοδομήματος καθώς κατέρρευσε μαζικά η μικροαστική τάξη και αντί να προλεταροποιηθεί, λουμπενοποιήθηκε λόγω των οργανωτικών αδυναμιών των κομμάτων της αριστεράς και κυρίως, της αδυναμίας τους να προτάξουν προγραμματικό λόγο.
Εγώ θα τολμούσα να ρωτήσω, ένας όρος που μας έρχεται από τον 18ο αιώνα, μας βοηθάει στο σήμερα και πως. Τι σημαίνει τελικά Αριστερά. Αριστέρα σημαίνει αξίες και αρχές και όχι ταμπέλες. Είδαμε πόσο σοσιαλιστικό ήταν το ΠΑΣΟΚ ή πόσο κομμουνιστικό το ΚΚΚ. Για μένα θα πρέπει να τολμήσουμε και εφεύρουμε νέους προσδιορισμούς. Όχι αρχές. Ο σοσιαλισμός και ο κομμουνισμός άλλωστε είναι επιστημολογικοί πολιτικοί όροι. Και κανείς δεν δικαιούται να μονοπωλεί τη χρήση τους, αν δεν τους τηρεί στην πράξη.
Αυτό είναι κατά το πρώτο ήμισυ της πρότασης πολύ ορθό. Εγώ θα τολμήσω και θα πάω ένα βήμα παραπέρα. Η ελίτ θα πρέπει να εξοβελιστεί από τον οργανωτικό μηχανισμό και το εννοιολογικό περιεχόμενο της αριστεράς. Οργανωτικά να αποσυνδεθεί. Να αποτινάξουμε από πάνω μας το άχθος και άγχος της αριστοκρατίας. Να αποτραπούν οι οποιοιδήποτε ρητοί ή άρρητοι μηχανισμοί με τους οποίους οι άριστοι/ελίτ εγκαθίστανται στα κομματικά οφίτσια. Μόνο έτσι θα αποβάλουμε τον ελιτισμό με τον οποίο οι κομματικές πρωτοπορίες απομακρύνονται από τον λαό. Γιατί πάνω σ’ αυτό τον ελιτισμό επενδύει η λαικιστικη δεξιά. Πάρτε για παράδειγμα τον επινίκιο του Μπέου ο οποίος στην επιστημονική ελίτ βρήκε να επιτεθεί για την χρεοκοπία της χώρας. Και ο λόγος του είναι επικίνδυνα εύηχος. Και αυτό γιατί του δώσαμε πεδίο. Πότε ήταν άραγε η τελευταία φορά που παρατηρήσαμε καιροσκοπισμούς, παραγοντισμούς, αριβίστες και άλλους τρωγλοδύτες νεποτιστές να μηχανοραφούν για τα οφίτσια εντός της αριστεράς. Πρέπει να τολμήσουμε και να πούμε τέλος, φτάνει πια με την νομενκλατούρα, με την αυθεντία, με τον ελιτισμό. Καταφυγή μας η εναλλαγή στις θέσεις ευθύνης. Μηχανισμός ασφαλείας η οργανωτική συνέλιξη.
Λεπτομέρειες σε αυτοτελές κείμενο (αν μου δύναται η δυνατότητα να αναρτήσω εγώ, ένα άσημο στέλεχος).
<<… της κοινωνικής κίνησης που διαπέρασε την Ελλάδα –χοντρικά- από το 2006 μέχρι το 2015…>>
Πολλές κινήσεις διαπέρασαν την Ελλάδα αυτή τη περίοδο. Εσείς ποια εννοείτε οτι κέρδισε και ποιες ηττήθηκαν;
Μια κοινωνική κίνηση διαπέρασε εκείνη την περίοδο, η ανάγκη για κοινωνική αλλαγή. Και για αλλαγή υποδείγματος. Αγώνες για το άρθρο 16, Δεκέμβρης του 2008, τεράστιες απεργίες, τεράστιες αντιμνημονιακές διαδηλώσεις, κουζίνες αλληλεγγύης, περιβαλλοντικά κινήματα (Σκουριές, Αχελώος, ΒΑΠΕ, Κερατέα). Αυτή ηττήθηκε. Η αντίπαλη πλευρά, όλο το συντηρητικό μπλοκ ας το πούμε, δεν κινείται. Καταστέλει τις κινητοποιήσεις για να διατηρήσει την ισχύ του.
Η καρδια των πραγματων νομίζω είναι στη λέξη “ρεαλιστική”, πριν το “ανυπακοή” στο όνομα του κομματος. Η ανυπακοή είναι αυτονόητη οταν μιλάμε για αλλαγή, πόσο μαλλον για Ρήξη. Ο ρεαλισμος όμως επικοινωνεί αυτόματα τα όρια της ανυπακοής αυτής. Αν δηλαδή η ανυπακοή είναι υπερβολική ώς προς αυτά τα όρια δεν θα φέρει κανένα αποτέλεσμα και θα συντριβει.
Η καρδιά λοιπόν των πραγμάτων ειναι ποιός θέτει αυτα τα όρια; Είναι δυνατον να περιμένουμε να θέσει αυτά τα όρια το ίδιο το συστημα που δεν θέλει ούτε να αλλάξει ούτε να φύγει; Ρήξη δεν σημαίνει, πριν απο οτιδήποτε αλλο, ρήξη με αυτα ακριβώς τα όρια; Πόσο πραγματικά ισχυρά είναι; Είναι ρεαλιστικό να μιλάμε για ανυπακοή, πόσο μαλον για ρήξη, μεσα στο δόγμα του Τ.Ι.Ν.Α.; Και τέλος, αφου ο ιδιος ίδρυσε και το Ντιεμ25 και μετά το Μερα25, μήπως, οτι έκανε κατα τη θητεία του σαν ΥπΟικ. ο κ. Βαρουφάκης ήταν η μέγιστη κατα τη γνώμη του “ρεαλιστική” ανυπακοή; Και γι’αυτο σημερα δεν έχει αλλάξει τιποτα περισσότερο από όσα άλλαξαν στο 5μηνο που η Αριστερά ήταν για πρώτη φορά κυνέρνηση;
Τα ερωτήματα αυτά πιστεύω οτι γεννήθηκαν στον καθε Έλληνα και Ελληνίδα με το που διάβασαν για πρώτη φορά, μάλλον με μεγάλο ενθουσιασμό αρχικά, οτι ιδρύθηκε το Μετωπο Ρεαλιστικής Ανυπκοής. Και το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα δείχνει τις πιθανές απαντήσεις τους.
Η ήττα του ΜέΡΑ25 πιστεύω πως έχει βαθύτερα και περισσότερα αίτια από το γεγονός ότι ήταν καρπός του κινήματος του 15. Αν δεν εξεταστούν τα αίτια και δεν αποτυπωθούν απαντήσεις – λύσεις θα γίνει το ίδιο λάθος που έκανε και ο ΣΥΡΙΖΑ το 19 και είδαμε που κατέληξε.
Γεια σου Χάρη. Συγγνώμη που άργησα να διαβάσω το σχόλιο σου, αλλά τώρα βρήκα χρόνο ελεύθερο. Η τοποθέτησή μου αφορά γενικότερα την Αριστερά, όχι στενά το ΜέΡΑ25. Εκτιμώ ότι είναι μία από τις αιτίες γιατί η συνθηκολόγηση του 2015 σάρωσε συνολικά την Αριστερά, άρα και τον κόσμο που ριζοσπαστικοποίηθηκε την περίοδο της μεγάλης άνθισης των κινημάτων. Για τα υπόλοιπα που λες ναι μπορούμε να τα συζητήσουμε ευχαρίστως.
Καλησπέρα, για την ήττα στις εκλογές δεν ευθύνεται μόνο η ιστορική περίοδος, εδώ επιβάλλεται να γίνει αυτοκριτική και να σημειώσουμε τα δικά μας λάθη! Η ανοιχτωσιά είναι πρόοδος, αρκεί να αποφασίζονται όλα στις συνελεύσεις, όλα στο τραπέζι και όχι στις παρεϊτσες, πηγαδάκια, κουτσομπολιά, ξέρεις ποιος είναι αυτός, ο άλλος, θα σου πω εγώ. Ως αναρχοαυτόνομη φωνή του Μέρα 25 πραγματικά θέλω να ελπίζω σε ανοιχτωσιές, σε ρήξεις, σε ανατροπές!
Ποιπα είναι βρε Ηρω η εξισωτική τάση΄Δεν λες ότι ο λόγος πρέπει να είναι κατανοητός σε όλους΄Και φαντάσου ότι έχω και μεταπτυχιακό….
Γεια σου Δομινίκη. Επιχείρησα με τρεις λέξεις να δώσω το περιεχόμενο των πεδίων που έχει ανάγκη να έχει σήμερα η Αριστερά. Ελευθεριακή (υπεράσπισης της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων, της κινητοποίησης ενάντια στον αυταρχισμό, τον ρατσισμό, τη ακροδεξιά, την υπεράσπιση μεταναστών/ριων), εξισωτική, δηλαδή κοινωνική δικαιοσύνη (αναδιανομή πλούτου, συλλογικές συμβάσεις, μείωση χρόνου εργασίας, αύξηση μισθών), οικολογική (κλιματική δικαιοσύνη, αμφισβήτηση του σημερινού παραγωγικού μοντέλου). Δεν είναι τάση, είναι πρόταγμα. Εξισωτική: που τείνει να εξισώσει. Δεν ξέρω αν είναι ακαδημαϊκός όρος. Είναι ένας όρος που θεώρησα ότι συμπυκνώνει αυτά που ήθελα να πω.