Η καρδιά των πραγμάτων

Το διπλό εκλογικό αποτέλεσμα του Μάη και του Ιούνη του 2023, σηματοδότησε την οριστική και ιστορική ήττα της κοινωνικής κίνησης που διαπέρασε την Ελλάδα –χοντρικά- από το 2006 μέχρι το 2015. Μελετώντας ψύχραιμα τα αποτελέσματα μπορεί κανείς να δει ότι κάθε πολιτικός χώρος που ανακατεύτηκε με εκείνη την κίνηση –ανεξάρτητα από τον τρόπο με τον οποίον το έκανε- υπέστη εκλογική συντριβή, την ίδια στιγμή που θριάμβευσαν όλες οι πολιτικές δυνάμεις, στην Αριστερά και στη Δεξιά, που αντιτάχθηκαν ή περιφρόνησαν την κίνηση εκείνη.

Αν και η εξέλιξη αυτή επιβεβαιώνει την πολιτική, οικονομική, ιδεολογική, πολιτιστική, ηθική και αισθητική στροφή προς τα δεξιά που έχει συντελεστεί στην ελληνική κοινωνία από το 2015 και μετά, τα εκλογικά αποτελέσματα δεν αποτελούν γραμμική αποτύπωση αυτής της στροφής. Έτσι, το ΚΚΕ βρίσκεται χωρίς αμφιβολία αριστερότερα του ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο βελτιώνει τα ποσοστά του ακριβώς
επειδή απείχε από τις μεγάλες στιγμές εκείνης τη περιόδου και δεν χρεώνεται την κίνηση που ηττήθηκε, σε αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ που είναι συνδεδεμένος με αυτήν και καταρρέει.

Το ΜέΡΑ 25 υπέστη καθαρή ήττα στις εκλογές αυτές, κυρίως ως κατεξοχήν καρπός αυτής της ιστορικής περιόδου του κοινωνικού κινήματος.

Σε αυτές τις συνθήκες, που εκτός από την πολιτική επικράτηση της δεξιάς ενισχύεται και η ιδεολογική της, η ανασυγκρότηση μιας αριστεράς που να συνδέεται αμφίδρομα με την κοινωνική κίνηση, τροφοδοτώντας την και τροφοδοτούμενη από αυτήν, αποτελεί θεμελιώδη ιστορική ανάγκη. Και είναι μια διαδικασία η οποία δεν μπορεί να γίνει με όρους ανακύκλωσης ή συντήρησης δυνάμεων, αλλά μόνο με τους όρους μιας πραγματικής αναγέννησης στη βάση των κοινωνικών αναγκών που είναι υπαρκτές και ανεκπλήρωτες και με δημόσιο λόγο και πρόταγμα που να αγγίζει και να κατανοεί ο καθένας και η καθεμιά που επιθυμεί την αλλαγή στη ζωή του.

Το ΜέΡΑ 25 φιλοδοξεί και οφείλει να γίνει ο πυρήνας αυτής της διαδικασίας, συμβάλλοντας στο να μετασχηματιστούν οι διαφορετικές κοινωνικές διεκδικήσεις σε πολιτικό πρόγραμμα συγκροτημένο και πολλαπλασιαστικό, και ταυτόχρονα στο να συγκεντρωθούν τα πολιτικά θραύσματα της περιόδου της ήττας, στην κατεύθυνση μιας νέας σύνθεσης που να συμπεριλαμβάνει τις διαφορετικές αποχρώσεις και
προσεγγίσεις του κοινωνικού ζητήματος από τις τρεις διαστάσεις της σύγχρονης αριστεράς: την εξισωτική, την οικολογική και την ελευθεριακή.

Κυρίως όμως φιλοδοξεί στο να γίνει το αυτί ενός μεγάλου αριθμού ανθρώπων, κυρίως νέων, που απέχουν από οποιαδήποτε διαδικασία πολιτική ή συλλογική, που αισθάνονται ανέμπνευστοι και ισοπεδωμένοι από τη σχεδόν αβίωτη καθημερινότητα και που οι προσδοκίες τους περιορίζονται στο να βγάλουν ακόμα μια μέρα.

Η αριστερά υπάρχει, όχι για να επιβεβαιώνει τον εαυτό της και τις βεβαιότητες της, όχι για να είναι μια αντίστροφη «ελίτ» που αρέσκεται στην αλήθεια της και τις θεωρίες της, αλλά να θέτει και να αναδεικνύει τα πραγματικά, διαχρονικά αλλά και σύγχρονα ζητήματα, για την κοινωνική αδικία, τις σχέσεις εργασίας, την προστασία του περιβάλλοντος, τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα, να στήνει αντίβαρα στην κυριαρχία μιας βαθιά καταστροφικής συντηρητικής επέλασης, να παλεύει για αυτά και να επιχειρεί να τα απαντά στο σήμερα και το τώρα.

Υπό αυτή την έννοια αν δεν ανοίξουμε αυτή τη συζήτηση για την αριστερά με μια ανοιχτωσιά, δίχως εμπάθεια και θυμό, μακριά από τον μικρόκοσμό μας, έχοντας την σκέψη στο πως οικοδομούμε συλλογικές αντιστάσεις και στο πως ενισχύουμε ξανά τους κοινωνικούς αρμούς, θα εξακολουθούμε να ζούμε μέσα στον ζόφο. Και να με συμπαθάτε. Αλλά μόνο αυτή τη ζωή έχουμε.


———————————–

  • H Ηρώ Διώτη είναι πρώην βουλεύτρια, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΜέΡΑ25

Εγγραφείτε
Ειδοποίηση για
guest
22 Comments
Αρχικό
Τελευταίο Έχει τις περισσότερες ψήφους
Inline Feedbacks
Δες όλα τα σχόλια
Νούλη Τσ.

Πολύ καλό κείμενο, πολύ αληθινή καταγραφή. Μακάρι να ακούει ο κόσμος της Αριστεράς, Ειδικά οι νέοι άνθρωποι να σκεφτούν ότι εδώ πρόκειται για το μέλλον και για τη ζωή τους. Είναι πάλη και μάχη – δεν είναι λύση η αποχή, η παρίτηση, η μετανάστευση. Ευχαριστώ για τη Φιλοξενία.

ΞΕΝΟΦΩΝ ΙΣΑΡΗΣ

<<…δεν είναι λύση η αποχή, η παρίτηση, η μετανάστευση…>>

Γιατί το λέτε αυτό; Δεν είναι λύση για ποιών το πρόβλημα; Αναφέρεστε στο πρόβλημα της ζωής; Δηλαδή πως θα μπορούσε να φτιαξει τη ζωη του κάποιος/α σε ενα κράτος οπου βασιλεύει η διαφθορα και η ανομία; Γιατι αν σ’αναφέρεστε σ’αυτό η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων που πηγαν στο εξωτερικό, από τον ΒΠΠ και υστερα -αντι να περιμένουν πότε η οποια Ελληνική αριστερά θα ελυνε το πρόβλημα εδω- πρόκοψαν και παμπολλοι διέπρεψαν. Γι’αυτούς και τις οικογένειες τους λοιπόν προφανως ήταν λύση.

Συμφωνώ απόλυτα με την τοποθέτηση. Συμφωνώ πως αποτελεί ιστορική ανάγκη να επαναπροσδιοριστεί η Αριστερά του σήμερα (ας παρθεί η σημερινή συγκυρία της ήττας σε συνδυασμό με τις ”περίεργες ζυμώσεις” στο χώρο μας ως εφαλτήριο λήψης πρωτοβουλιών, πέραν της αυτοκριτικής) Συμφωνώ, ακόμη περισσότερο, πως το Μέρα25 μπορεί να αποτελέσει κύριο εκφραστή αυτής της κίνησης σε επίπεδο πρωτοβουλιών για υγιή και δημιουργικό διάλογο. Διάλογο που καταλήγει κάπου, διάλογο που κινητοποιεί και όχι διάλογο για το διάλογο. Μπορούμε, και ταυτόχρονα οφείλουμε, να κάνουμε το Μέρα25 κύριο εκφραστή όλων αυτών των ανθρώπων που από το 2015 νιώθουν ιδεολογικά “άστεγοι” και εκλογικά απέχουν. Όλων αυτών που ψάχνουν πλέον την Αριστερά ως ασπίδα στο ”τρεντ” (ας μου επιτραπεί) την δεξιοποίησης.

John Stakos

Συμπαθώ την Ηρώ, ωστόσο δε ξέρω πως ακριβώς να εκτιμήσω το κείμενο.. Προσωπικά μου αφήνει μια αίσθηση φρεσκάδας και καθαρότητας. Ο λόγος που σχολιάζω, αφορά το μεγάλο μου παραπονο για αυτους τους χιλιάδες που πηραν το δρόμο της μετανάστευσης και ολοφάνερα εχουν ξεχαστει ακόμα και απ την αριστερά.. Μικρές ιστορίες ματαιωσης, μεγάλες καθημερινες αγωνίες και διαρκεις αναβολές στο ημερολόγιο του ‘επαναπατρισμου’. Θα μπορούσαμε ισως καλλίτερα: να φέρουμε απο διαφορετικούς δρόμους ανθρώπους με κοινα αξιακα πρόσημα και αγωνιστικές φιλοδοξίες. Η αίσθηση του να ζεις στην άλλη άκρη του κόσμου ξεχασμένος/η και να αναθέτεις σε όσους απέμειναν πισω χωρίς να μπορείς να ακουστείς η να συμμετάσχεις πέραν των άλλων ειναι και συγκάλυψη του μεγέθους της ηττας μας σαν ταξικο και κοινωνικο στρατόπεδο!

Θα συμφωνήσω κατ αρχή με την τρόπο και την οπτική που προσεγγίζει τα ζητήματα η Ηρώ Διώτη και το πλαίσιο που θέτει με τις τρεις διαστάσεις (απαιτήσεις) για μια σύγχρονη αριστερά: εξισωτική, οικολογική και ελευθεριακή.

Με δεδομένη αυτή την συμφωνία, θα θέσω ένα ερώτημα, με αφορμή μια φράση από το κείμενο:

«Το ΜέΡΑ 25 φιλοδοξεί και οφείλει να γίνει ο πυρήνας αυτής της διαδικασίας…»

Το ερώτημα είναι:

– Μπορεί να το κάνει;

Δεν αρκεί το τι φιλοδοξούμε και τι οφείλουμε, θα πρέπει και να μπορούμε να το κάνουμε…

Η δική μου απάντηση είναι:

– ΌΧΙ, δεν μπορεί.

– Μπορεί μόνον να την πυροδοτήσει…

Το που θα πάει η “φωτιά” στην «ανοιχτωσιά» (λέξη δανεισμένη από το κείμενο), θα εξαρτηθεί από τον …“στρατηγό” άνεμο: Τους Αριστερούς που συμπαρατάσσονται σε αυτό το εγχείρημα.

Το Μέρα25, αν μπορούσε, θα το είχε ήδη κάνει. Προσπάθησε να το κάνει – από την θέση του “πυρήνα” – με την εκλογική συμμαχία: “Μέρα25- συμμαχία για την ρήξη”. Απέτυχε…

Πρόκειται για μια διαδικασία που δεν μπορεί να εκληφθεί ως συνέχεια αλλά ως τομή στην πορεία του: μια διαδικασία σε “ρήξη” με το παρελθόν του…

Πυρήνας δεν υπάρχει.

Πιθανόν να προκύψει από αυτή την διαδικασία, που πρώτα από όλα θα πρέπει να είναι “εξισωτική”. Δεν πρόκειται για μια διαδικασία “εν κενώ”: Ο «πυρήνας» θα είναι το “καινό” που θα φυτρώσει στην «ανοιχτωσιά» , με λίπασμα τα αποκαΐδια απ’ την “φωτιά” και ποτισμένα από τις καταιγίδες του κοινωνικού ανταγωνισμού…

Ουρανία Πατελη

Διάβασα με προσοχή όσα έγραψε η Ηρώ.Και γενικά διαβάζω και ψάχνω τι φταίει που η αριστερά πάντα είναι μειοψηφία.Αυτο ειλικρινά δεν το καταλαβαίνω.Κανονικα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο.Οι πολλοί είμαστε οι απλοί άνθρωποι,οι εργαζόμενοι,οι άνεργοι,οι συνταξιούχοι.Η αριστερά πρεσβεύει πάνω απ’ όλα την προσφορά και τους αγώνες για μια ισότιμη κοινωνία Άραγε δεν την θέλουμε αυτή την κοινωνία; Δεν νομίζω να συμβαίνει αυτό.Αυτο που νομίζω ότι συμβαίνει είναι ότι δεν έπεισε η αριστερά πως μπορεί να κάνει πράγματα προς αυτή την κατεύθυνση, όχι μόνο με λόγια αλλά με έργα.Αυτα προς το παρόν και θα επανέλθω.

Νεκτάριος Μουμουτζής

Η μορφή της παρέμβασης, ξύλινος λόγος, νομίζω αδικεί τη σκέψη και τις προτάσεις της γράφουσας. Η ανάγνωση του κειμένου ήταν για μένα μια μακρόσυρτη “λιτανεία”. Και, μια που το μέσο ενίοτε γίνεται το μήνυμα, οφείλω να επισμάνω ότι τέτοιες παρεμβάσεις πρέπει να είναι πιο ζωντανές, ίσως με τη μορφή ενός video, αναφορές σε σχετικά έργα μεγάλων λογοτεχνών μας που λειτουργούν άριστα ως αναλυτικά εργαλεία προσωποιημένης μετοχής στην κοινή αλήθεια.
Θα επιχειρήσω να εκθέσω τα όσα κατάλαβα ότι θέλει να μας πει, όχι αυτά που τελικά μας γράφει, με μια άλλη μορφού λόγου, επιτελεστικού πραγματικά, καθώς εμφανίζεται σε μορφή καλπάζουσα: Το τραγούδι: https://www.youtube.com/watch?v=o8-n6hjfzl0

Nikos Larisis

To συγκεκριμένο πρέπει να είναι ο επίσημος ύμνος του αύριο

VasPanselinos

Επιτρέψτε μου κάποιες παρατηρήσεις.

  1. Θα συμφωνήσω, ότι οι κοινωνίες προχωράνε με βάση τις ανάγκες και όχι με βάση την οικονομία, όπως υποστηρίζουν και οι δυο όψεις του Ιστορικού Υλισμού. Η ιεράρχηση των αναγκών κάθε κοινωνίας κρίνει-αξιολογεί και το πολιτισμό της. Δεν ιεραρχούν όλες οι κοινωνίες τις ανάγκες τους με τον ίδιο τρόπο. Δεν έχουν όλες οι κοινωνίες, τους ίδιους ιστορικούς εθισμούς, την ίδια γλώσσα, την ίδια παράδοση. Η κάθε κοινωνία έχει τις ιδιαιτερότητες της. Αυτές καλείται να αναδείξει (υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι αντλεί κάποιο νόημα από αυτές). Αλλιώς θα πιθηκίζει και θα αντιγράφει άλλες κοινωνίες όπως ακριβώς συμβαίνει 200 χρόνια τώρα με το ελλαδικό κρατίδιο. Παλεύουμε να γίνουμε με το ζόρι Ευρωπαίοι (Δυτικοί) και κάτι άλλο από αυτό που είμαστε και δεν μας βγαίνει. Γιατί; Κρίση εθνικής ή πολιτισμικής ταυτότητας; Απαιτεί ανάλυση.
  2. Το ΚΚΕ βρίσκεται όχι στον μικρόκοσμο του Χικμέτ, άλλα σ’ ένα δικό του παράλληλο σύμπαν. Σε ποια αριστερά να το τοποθετήσουμε; Σε καμία. Η αριστερή “διανόηση” η οποία μεταπολιτευτικά γαλούχησε και “διαπαιδαγώγησε” κόσμο και κοσμάκη μέσα από πλήθος μηχανισμών πλύσης εγκεφάλου, προπαγάνδας-κατήχησης-καθοδήγησης και στείρας παλαιό-μαρξιστικής ιδεολογίας (ΚΝΕ), ευθύνεται εν πολλοίς για την απουσία αριστερού πολιτικού λόγου κι εναλλακτικής πρότασης στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Αφήσαμε όλοι εμείς οι απ’ έξω, οι ανένταχτοι, αυτούς τους τύπους να μονοπωλούν και να καπηλεύονται την ιστορία της Ελληνικής Αριστεράς. Από τα χρόνια της Εθνικής Αντίστασης, τις μάχες της Αθήνας, το κίνημα των Λαμπράκηδων μέχρι και τα χρόνια της Χούντας. Εκείνα τα χρόνια το να είσαι ″αριστερός″ στην Ελλάδα ήταν ρίσκο – διακινδύνευες ξυλοδαρμούς, εξορίες, φυλακές, την ίδια τη ζωή σου. Ο ″αριστερός″, στην πλειοψηφία του δεν είχε ιδέα από ιδεολογίες, Μαρξ, Λένιν κ.α.α δεν ήταν καν μέλος του κόμματος, είχε όμως πίστη και όραμα, ανιδιοτέλεια θυσιαστική, αυταπάρνηση έμπρακτη. Αγωνιζότανε για ελευθερία, εθνική ανεξαρτησία, κοινωνική δικαιοσύνη, για την ίδια του την παράδοση. Για την περίοδο 1947-1949 η αποκλειστική ευθύνη της εθνικής τραγωδίας θα τους βαραίνει πάντοτε ως κόμμα. Μετά την πτώση της Χούντας αλλάζουν όλα. Προϋπόθεση για να κάνει κανείς καριέρα ήταν να δηλώσει ″αριστερός″. Ποιους λοιπόν κοινωνικούς στόχους έθεσε η αριστερή “διανόηση” μεταπολιτευτικά και πόσους από αυτούς πέτυχε; Κανέναν και τίποτα. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η συντήρηση του κομματικού στρατού, η καθέδρα του Περισσού, η υποστήριξη συνδικάτων ρετιρέ και βέβαια οι παχυλές τους βουλευτικές αποζημιώσεις. Ψηφίζουν σχεδόν αποκλειστικά παρόν!!! και αρνούνται συστηματικά (εκ πεποιθήσεως) κάθε ανάληψη πολιτικής ευθύνης και του τιμήματος που απορρέει από αυτήν. Αρκετά με δαύτους. Είναι άσχετοι και δεν έχουν καμία σχέση με την ιστορία της Ελληνικής Αριστεράς.
  3. Κατά την ταπεινή μου άποψη είναι λάθος η ερμηνεία-απάντηση για τα αίτια που οδήγησαν στην διπλή εκλογική αποτυχία του ΜέΡΑ25, πως ο λαός ΔΕΝ ψήφισε εκείνους που εναντιώθηκαν με πολιτικό και προσωπικό κόστος στα μνημόνια. Αν ισχύει αυτό, τότε γιατί ψηφίσανε το κόμμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου; Τα αίτια της παρατεταμένης παρακμής που βιώνουμε ως κοινωνία στα χρόνια τουλάχιστον της μεταπολίτευσης είναι βαθιά πολιτικά-πολιτισμικά και όχι οικονομικά. Είναι η απουσία νοήματος και κατ` επέκταση κοινωνικών στόχων. Πιστεύει κανείς, ότι αν αύριο το πρωί μας χαρίζανε όλα τα χρωστούμενα θα άλλαζε κάτι; Δεν θα άλλαζε τίποτα απολύτως. Ο κόσμος λοιπόν ψήφισε-ψηφίζει με βάση το μοναδικό κριτήριο (την ιδιοτέλεια ή το συμφέρον του) που συντηρεί το μοναδικό νόημα της ύπαρξης του. Την καταναλωτική ευχέρεια. Την βολή του. Αν πιστεύεις (η πίστη ως εμπιστοσύνη και όχι ως ατομικές πεποιθήσεις) σε κάτι, σε κάποιον-α, κι αν αυτό το κάτι, τον κάποιον-α κινδυνέψεις να το χάσεις κι αν το-ν-η χάσεις δεν θα μπορέσεις πια να ζήσεις χωρίς αυτό-ν-η, τότε είσαι έτοιμος να θυσιάσεις τα πάντα για αυτό το κάτι, τον κάποιον-α. Ακόμα και την ίδια σου την ζωή. ″Το μυστήριο της ανθρώπινης ύπαρξης δεν είναι μόνο να ζει, άλλα κι ο λόγος για τον οποίο ζει.″, μας θυμίζει ο Ντοστογιέφσκι στον Μέγα Ιεροεξεταστή. Επιπλέον είναι λάθος να μιλάμε για ήττα της ″Αριστεράς″, τοποθετώντας και τον ΣΥΡΙΖΑ στον ίδιο χώρο. Αυτούς όλους μαζί (πολλοί από τους οποίους προέρχονται από τους μηχανισμούς που περιγράφονται παραπάνω) και προεξέχοντος ΑΛΙΜΟΝΟ!!! του Αλέξιου, θα τους τοποθετήσει ο ιστορικός του μέλλοντος στην θέση που τους αξίζει . Μείνετε ήσυχοι γι’ αυτό. Ξεχάστε τους λοιπόν αυτούς, αν δεν το έχετε ήδη (07-2015) κάνει.
  4. Το πιο σημαντικό, πάντα κατά την ταπεινή μου άποψη είναι να ορίσουμε επιτέλους τι σημαίνει Αριστερά; Μια πρόταση-ορισμός θα μπορούσε να ήταν: Αριστερά σημαίνει πολιτική κοινωνιό-κεντρικών προτεραιοτήτων. Τελεία. Αν μπλέξουμε σε αυτόν τον ορισμό επίθετα και προσδιορισμούς όπως ριζοσπαστικός, ελευθεριακός, εξισωτικός, προοδευτικός κ.α.α τότε ξαναπέφτουμε στον ίδιο φαύλο κύκλο. Γιατί τότε οφείλουμε να ρωτήσουμε: Ποιος και με ποια αυθεντία τα ορίζει; Με βάση τον παραπάνω ορισμό, η Αριστερά δεν μπορεί ποτέ να ηττηθεί. Γιατί; Γιατί πολύ απλά θα αποτελεί πάντοτε το μέτρο με το οποίο θα αναμετρώνται όλοι όσοι καλούνται να υπηρετήσουν και στο ποσοστό που το επιτυγχάνουν τις κοινωνιό-κεντρικές πολιτικές. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την Αθηναϊκή Δημοκρατία. Αποτελεί πάντοτε το μέτρο με το οποίο έκτοτε αναμετράται κάθε κοινωνία. Θα μπορούσαμε εναλλακτικά να εργαστούμε κι αφαιρετικά, θέτοντας το ερώτημα: Τι ΔΕΝ είναι Αριστερά. Το ΚΚΕ κι ο ΣΥΡΙΖΑ, σίγουρα δεν είναι. Όσοι ψηφίσανε για παράδειγμα μνημόνια (ανταλλάσσοντας την ψήφο τους με τα 7.500/μήνα) δεν ανήκουν στην αριστερά. Για τον απλούστατο λόγο ότι ο αριστερός δεν μπορεί να λειτουργεί με ιδιοτέλεια. Είναι Ανάργυρος κι όχι Φιλάργυρός. Τι να το κάνω να έχω να φάω εγώ και να μην έχει ο διπλανός μου; Πόσο εύκολα θα μου κατεβαίνει τότε η κάθε μπουκιά; Και πάει λέγοντας.

Κοντολογίς, η αριστερά οφείλει να μιλήσει άλλη γλώσσα. Να παραμερίσει τα ιδεολογικά στεγανά και τις όποιες εμμονές, ιδεοληψίες, κολλήματα της και να δει τα αίτια της παρακμής της κοινωνίας μας ως πολιτικά-πολιτισμικά και όχι ως οικονομικά. 9

Ευχαριστώ

Κυριάκος

Δυστυχώς η αριστερά έχει γίνει συνώνυμο της “αστάθειας”. Χωρίς κάποια πηγή στατιστικών, αυθαίρετα τελείως, κατά την ασήμαντή μου γνώμη, είναι ο πρωταρχικός λόγος για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ως σύνολο.

Δυστυχώς η περιβαλλοντολογία, ο ανθρωπισμός, ακόμα και κάποιες πτυχές της ελευθερίας, απλά δεν είναι μέσα στα βασικά πράγματα που απασχολούν το μέσο άτομο στην σημερινή Ελληνική κοινωνία. Η προσωπική επιβίωση και κατ’ επέκταση η οικονομία και η πορεία της χώρας είναι. Δεν έχει καμία σημασία πόσο σημαντικά τα θεωρούμε ή πόσο αλληλένδετα είναι. Αυτό είναι θέμα παιδείας, και η παιδεία δεν αλλάζει εύκολα.

Δυστυχώς οι περισσότεροι αριστεροί έχουν ξεχάσει το νόημα και τον σκοπό της αριστεράς και είναι προσκολλημένοι σε ταμπέλες και buzzwords. Δυστυχώς ο οπαδισμός, ο φανατισμός, η προσωπολατρεία και η άγνοια δηλητηριάζουν τόσο την αριστερά όσο και τη δεξιά. Και αυτή η κατάσταση σήψης δεν πρόκειται να βελτιωθεί σύντομα, γιατί όπως είπαμε η παιδεία δεν αλλάζει εύκολα. Τα μόνα που ίσως μπορούν να τα επισκιάσουν είναι η επιθυμία για επιβίωση και καλύτερη ζωή.

Το προϊόν της αυτοκριτικής του Μέρα25, ποιό ήταν;

Παυσανίας

Αγαπητέ Κυριάκο με άπλετη καλή διάθεση και ορμώμενος εκ της επιχειρηματολογίας σου, επιδιώκω και πρωτίστως οφείλω να σε επαναφέρω στην πραγματικότητα.
Αναρωτιέσαι για τα συμπεράσματα του κινήματος απο την ήττα παραθέτοντας επιχειρήματα βγαλμένα από το textbook της ρηχής προσέγγισης και όταν ο ίδιος μάλιστα επικαλείσαι το αυθαίρετο των λεγομένων σου.Η αυτοκριτική για την οποία διατυπώνεις το ερωτημά σου πρέπει να γίνεται εκ βαθέων και η αναζητησή της όχι μέσω επιχειράτων που θυμίζουν χαρωπό περίπατο στα ρηχά απόνερα της φθινοπωρινής βροχής.

Μαρία

Η τοποθέτηση είναι καλή, αλλά θεωρητική.. Μια πολιτική ξύλινη γλώσσα, που για τον περισσότερο κόσμο είναι ψιλά γράμματα, μιας και κανένα πρόβλημα δε λύνεται με θεωρίες.. από όπου και αν προέρχονται!! Για μένα το βασικό πρόβλημα είναι η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης του κόσμου ως προς την πολιτική και τα κοινά και ιδιαίτερα μετά το 2015, αυτό είναι πολύ δύσκολο… Η εμπιστοσύνη προς την πολιτική και σε αυτούς που ασχολούνται με αυτή καταρρέει κάθε φορά και περισσότερο…

Ηρώ Διώτη

Καλησπέρα Μαρία. Θα συμφωνήσω απόλυτα για την εμπιστοσύνη. Αλλά η πολιτική από πίσω κρύβει ιδέες -προς τα που θέλεις να πας, τι είναι αυτό που απαντά στις ανάγκες των εργαζόμενων ανθρώπων- και διαλέγεις πλευρά. Παράλληλα, είναι και η προσωπική σου στάση και το παράδειγμα που δίνεις. Το κείμενο δεν μιλά για εφαρμοσμένη πολιτική αλλά για τις ιδέες πίσω από αυτήν.

Nikos Larisis

Κάποιες παρατηρήσεις-σκέψεις

  1. το ΚΚΕ βρίσκεται χωρίς αμφιβολία αριστερότερα του ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο βελτιώνει τα ποσοστά του ακριβώς επειδή απείχε από τις μεγάλες στιγμές εκείνης τη περιόδου –>

Που εδράζεται αυτό; Αμφιβάλλω αν η ατεκμηρίωτη ή αυτοαναφορική κριτική βοηθάει στην αναμόρφωση των όρων με τους οποίους προσεγγίζουμε το διακύβευμα της ήττας. Θα πρέπει να αρχίσουμε να επιδεικνύουμε μεγαλύτερη πολιτική ενσυναίσθηση. Τι εννοώ με απλά λόγια. Αν θέλουμε μπορούμε να κάνουμε πολύ εμπεριστατωμένη κριτική στο ΚΚΕ και κάθε άλλο κόμμα. Πως; Όπως θα έπρεπε το ίδιο να κάνει την αυτοκριτική του. Και όχι με το να λέμε ότι απείχε. Πόσο άδικο και ανεδαφικό άραγε. Το ΚΚΕ του ΠΑΜΕ που κρατά όρθιο το ανάστημα των όποιων ισχνών (ναι συμφωνώ) απεργιών. Το ΚΚΕ του Περάματος που έπεσε θύμα ναζιστικών επιθέσεων. Το ΚΚΕ της πρόσφατης εκλογικής ανόδου στα μεγάλα αστικά κέντρα. Ναι, το ΚΚΕ απείχε από αυτό που θα θέλαμε, αλλά για το ίδιο μια χαρά παρών ήταν. Το αν ήταν αναποτελεσματικό ή αναντίστοιχο του προγράμματος του είναι το θέμα.

  1. εξέλιξη αυτή επιβεβαιώνει την πολιτική, οικονομική, ιδεολογική, πολιτιστική, ηθική και αισθητική στροφή προς τα δεξιά που έχει συντελεστεί στην ελληνική κοινωνία από το 2015 και μετά

Η ιστορία δεν κινείται γραμμικά αλλά με μορφή σπιράλ. Αυτό είναι συμπαντικός κανόνας. Πράγματι, μετά το 15 η στροφή του ΟΧΙ άφησε ένα τεράστιο κενό που κάλυψε η Δεξιά. Η τάση όμως είναι δεδομένη από το 85 και έπειτα. Αυτή τη στιγμή, κατ’ εμέ, αυτό που συμβαίνει είναι η απόλυτη επικράτηση της ιδεολογικής ηγεμονίας της λαϊκιστικής Δεξιάς. Η απόλυτη λουμπενοποίηση του εποικοδομήματος καθώς κατέρρευσε μαζικά η μικροαστική τάξη και αντί να προλεταροποιηθεί, λουμπενοποιήθηκε λόγω των οργανωτικών αδυναμιών των κομμάτων της αριστεράς και κυρίως, της αδυναμίας τους να προτάξουν προγραμματικό λόγο.

  1. αλλά μόνο με τους όρους μιας πραγματικής αναγέννησης στη βάση των κοινωνικών αναγκών που είναι υπαρκτές και ανεκπλήρωτες και με δημόσιο λόγο και πρόταγμα που να αγγίζει και να κατανοεί ο καθένας και η καθεμιά που επιθυμεί την αλλαγή στη ζωή του

Εγώ θα τολμούσα να ρωτήσω, ένας όρος που μας έρχεται από τον 18ο αιώνα, μας βοηθάει στο σήμερα και πως. Τι σημαίνει τελικά Αριστερά. Αριστέρα σημαίνει αξίες και αρχές και όχι ταμπέλες. Είδαμε πόσο σοσιαλιστικό ήταν το ΠΑΣΟΚ ή πόσο κομμουνιστικό το ΚΚΚ. Για μένα θα πρέπει να τολμήσουμε και εφεύρουμε νέους προσδιορισμούς. Όχι αρχές. Ο σοσιαλισμός και ο κομμουνισμός άλλωστε είναι επιστημολογικοί πολιτικοί όροι. Και κανείς δεν δικαιούται να μονοπωλεί τη χρήση τους, αν δεν τους τηρεί στην πράξη.

  1. Η αριστερά υπάρχει, όχι για να επιβεβαιώνει τον εαυτό της και τις βεβαιότητες της, όχι για να είναι μια αντίστροφη «ελίτ» που αρέσκεται στην αλήθεια της και τις θεωρίες της

Αυτό είναι κατά το πρώτο ήμισυ της πρότασης πολύ ορθό. Εγώ θα τολμήσω και θα πάω ένα βήμα παραπέρα. Η ελίτ θα πρέπει να εξοβελιστεί από τον οργανωτικό μηχανισμό και το εννοιολογικό περιεχόμενο της αριστεράς. Οργανωτικά να αποσυνδεθεί. Να αποτινάξουμε από πάνω μας το άχθος και άγχος της αριστοκρατίας. Να αποτραπούν οι οποιοιδήποτε ρητοί ή άρρητοι μηχανισμοί με τους οποίους οι άριστοι/ελίτ εγκαθίστανται στα κομματικά οφίτσια. Μόνο έτσι θα αποβάλουμε τον ελιτισμό με τον οποίο οι κομματικές πρωτοπορίες απομακρύνονται από τον λαό. Γιατί πάνω σ’ αυτό τον ελιτισμό επενδύει η λαικιστικη δεξιά. Πάρτε για παράδειγμα τον επινίκιο του Μπέου ο οποίος στην επιστημονική ελίτ βρήκε να επιτεθεί για την χρεοκοπία της χώρας. Και ο λόγος του είναι επικίνδυνα εύηχος. Και αυτό γιατί του δώσαμε πεδίο. Πότε ήταν άραγε η τελευταία φορά που παρατηρήσαμε καιροσκοπισμούς, παραγοντισμούς, αριβίστες και άλλους τρωγλοδύτες νεποτιστές να μηχανοραφούν για τα οφίτσια εντός της αριστεράς. Πρέπει να τολμήσουμε και να πούμε τέλος, φτάνει πια με την νομενκλατούρα, με την αυθεντία, με τον ελιτισμό. Καταφυγή μας η εναλλαγή στις θέσεις ευθύνης. Μηχανισμός ασφαλείας η οργανωτική συνέλιξη.

Λεπτομέρειες σε αυτοτελές κείμενο (αν μου δύναται η δυνατότητα να αναρτήσω εγώ, ένα άσημο στέλεχος).

ΞΕΝΟΦΩΝ ΙΣΑΡΗΣ

<<… της κοινωνικής κίνησης που διαπέρασε την Ελλάδα –χοντρικά- από το 2006 μέχρι το 2015…>>

Πολλές κινήσεις διαπέρασαν την Ελλάδα αυτή τη περίοδο. Εσείς ποια εννοείτε οτι κέρδισε και ποιες ηττήθηκαν;

Ηρώ Διώτη

Μια κοινωνική κίνηση διαπέρασε εκείνη την περίοδο, η ανάγκη για κοινωνική αλλαγή. Και για αλλαγή υποδείγματος. Αγώνες για το άρθρο 16, Δεκέμβρης του 2008, τεράστιες απεργίες, τεράστιες αντιμνημονιακές διαδηλώσεις, κουζίνες αλληλεγγύης, περιβαλλοντικά κινήματα (Σκουριές, Αχελώος, ΒΑΠΕ, Κερατέα). Αυτή ηττήθηκε. Η αντίπαλη πλευρά, όλο το συντηρητικό μπλοκ ας το πούμε, δεν κινείται. Καταστέλει τις κινητοποιήσεις για να διατηρήσει την ισχύ του.

ΞΕΝΟΦΩΝ ΙΣΑΡΗΣ

Η καρδια των πραγματων νομίζω είναι στη λέξη “ρεαλιστική”, πριν το “ανυπακοή” στο όνομα του κομματος. Η ανυπακοή είναι αυτονόητη οταν μιλάμε για αλλαγή, πόσο μαλλον για Ρήξη. Ο ρεαλισμος όμως επικοινωνεί αυτόματα τα όρια της ανυπακοής αυτής. Αν δηλαδή η ανυπακοή είναι υπερβολική ώς προς αυτά τα όρια δεν θα φέρει κανένα αποτέλεσμα και θα συντριβει.

Η καρδιά λοιπόν των πραγμάτων ειναι ποιός θέτει αυτα τα όρια; Είναι δυνατον να περιμένουμε να θέσει αυτά τα όρια το ίδιο το συστημα που δεν θέλει ούτε να αλλάξει ούτε να φύγει; Ρήξη δεν σημαίνει, πριν απο οτιδήποτε αλλο, ρήξη με αυτα ακριβώς τα όρια; Πόσο πραγματικά ισχυρά είναι; Είναι ρεαλιστικό να μιλάμε για ανυπακοή, πόσο μαλον για ρήξη, μεσα στο δόγμα του Τ.Ι.Ν.Α.; Και τέλος, αφου ο ιδιος ίδρυσε και το Ντιεμ25 και μετά το Μερα25, μήπως, οτι έκανε κατα τη θητεία του σαν ΥπΟικ. ο κ. Βαρουφάκης ήταν η μέγιστη κατα τη γνώμη του “ρεαλιστική” ανυπακοή; Και γι’αυτο σημερα δεν έχει αλλάξει τιποτα περισσότερο από όσα άλλαξαν στο 5μηνο που η Αριστερά ήταν για πρώτη φορά κυνέρνηση;

Τα ερωτήματα αυτά πιστεύω οτι γεννήθηκαν στον καθε Έλληνα και Ελληνίδα με το που διάβασαν για πρώτη φορά, μάλλον με μεγάλο ενθουσιασμό αρχικά, οτι ιδρύθηκε το Μετωπο Ρεαλιστικής Ανυπκοής. Και το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα δείχνει τις πιθανές απαντήσεις τους.

QUINNO -GUESS.jpg
Χάρης Π.

Η ήττα του ΜέΡΑ25 πιστεύω πως έχει βαθύτερα και περισσότερα αίτια από το γεγονός ότι ήταν καρπός του κινήματος του 15. Αν δεν εξεταστούν τα αίτια και δεν αποτυπωθούν απαντήσεις – λύσεις θα γίνει το ίδιο λάθος που έκανε και ο ΣΥΡΙΖΑ το 19 και είδαμε που κατέληξε.

Ηρώ Διώτη

Γεια σου Χάρη. Συγγνώμη που άργησα να διαβάσω το σχόλιο σου, αλλά τώρα βρήκα χρόνο ελεύθερο. Η τοποθέτησή μου αφορά γενικότερα την Αριστερά, όχι στενά το ΜέΡΑ25. Εκτιμώ ότι είναι μία από τις αιτίες γιατί η συνθηκολόγηση του 2015 σάρωσε συνολικά την Αριστερά, άρα και τον κόσμο που ριζοσπαστικοποίηθηκε την περίοδο της μεγάλης άνθισης των κινημάτων. Για τα υπόλοιπα που λες ναι μπορούμε να τα συζητήσουμε ευχαρίστως.

Καλησπέρα, για την ήττα στις εκλογές δεν ευθύνεται μόνο η ιστορική περίοδος, εδώ επιβάλλεται να γίνει αυτοκριτική και να σημειώσουμε τα δικά μας λάθη! Η ανοιχτωσιά είναι πρόοδος, αρκεί να αποφασίζονται όλα στις συνελεύσεις, όλα στο τραπέζι και όχι στις παρεϊτσες, πηγαδάκια, κουτσομπολιά, ξέρεις ποιος είναι αυτός, ο άλλος, θα σου πω εγώ. Ως αναρχοαυτόνομη φωνή του Μέρα 25 πραγματικά θέλω να ελπίζω σε ανοιχτωσιές, σε ρήξεις, σε ανατροπές!

Δομινίκη Μαθιουδάκη

Ποιπα είναι βρε Ηρω η εξισωτική τάση΄Δεν λες ότι ο λόγος πρέπει να είναι κατανοητός σε όλους΄Και φαντάσου ότι έχω και μεταπτυχιακό….

Ηρώ Διώτη

Γεια σου Δομινίκη. Επιχείρησα με τρεις λέξεις να δώσω το περιεχόμενο των πεδίων που έχει ανάγκη να έχει σήμερα η Αριστερά. Ελευθεριακή (υπεράσπισης της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων, της κινητοποίησης ενάντια στον αυταρχισμό, τον ρατσισμό, τη ακροδεξιά, την υπεράσπιση μεταναστών/ριων), εξισωτική, δηλαδή κοινωνική δικαιοσύνη (αναδιανομή πλούτου, συλλογικές συμβάσεις, μείωση χρόνου εργασίας, αύξηση μισθών), οικολογική (κλιματική δικαιοσύνη, αμφισβήτηση του σημερινού παραγωγικού μοντέλου). Δεν είναι τάση, είναι πρόταγμα. Εξισωτική: που τείνει να εξισώσει. Δεν ξέρω αν είναι ακαδημαϊκός όρος. Είναι ένας όρος που θεώρησα ότι συμπυκνώνει αυτά που ήθελα να πω.