Η «πανουργία της Ιστορίας» και τα δικά μας καθήκοντα
Σίγουρα αποτελεί πανουργία της Ιστορίας ότι σε μια εποχή ιστορικά ανεπανάληπτης συστημικής κρίσης που επιβεβαιώνει τις βασικές αναλύσεις του χώρου μας, ακόμα και ο όρος «Αριστερά» –η πολιτική αποτύπωση της σύγκρουσης κεφαλαίου και εργασίας– κινδυνεύει να καταστεί απροσδιόριστος. Ευθύνονται γι’ αυτό όσοι δεν κατάλαβαν ποτέ την αναγκαιότητα της ρήξης και στη συνέχεια υποτάχθηκαν παραχαράσσοντας στην πορεία λέξεις και σημασίες. Η σημερινή τους απόλυτη μετάλλαξη δεν αποτελεί έκπληξη, ήταν προδιαγεγραμμένη και νομοτελειακή. Η σκιά των πράξεών τους είναι βέβαια βαριά και απειλεί με πολλαπλές παλινδρομήσεις, όμως το βαθύτερο νόημα της φράσης «πανουργία της Ιστορίας» είναι ακριβώς αυτό: ότι η ιστορία δεν προχωρά ποτέ ευθύγραμμα, η συνειδητοποίηση του τι πρέπει να κάνουμε δεν έρχεται ποτέ γραμμικά.
Προκύπτει αντίθετα (και διαλεκτικά) μέσα από την οδυνηρή κατάδειξη των αδιεξόδων που έχει ο δρόμος της υπαναχώρησης και της συνδιαλλαγής. Κάθε πολιτική γενιά που οραματίζεται την εξάλειψη της εκμεταλλευτικής σχέσης (της συνθήκης που στις μέρες μας εγκυμονεί τίποτα λιγότερο απ’ την καταστροφή του πλανήτη) επιφορτίζεται με την υλοποίηση όσων απορρέουν από αυτήν την πρόκληση:
Έχουμε βγάλει συμπεράσματα από τα λάθη του παρελθόντος;
Έχουμε φροντίσει να τα συστηματοποιήσουμε και να τα διαδώσουμε;
Πώς οργανώνουμε τη μεταξύ μας επικοινωνία και τις δράσεις;
Δεν είναι απλά τα ερωτήματα αυτά, όμως η ευθύνη για την απάντησή τους είναι τεράστια. Το καθήκον της αναγέννησης της ισχυρής μαζικής Αριστεράς από τις υπάρχουσες μαχητικές της εκφάνσεις είναι ξεκάθαρο, κι είναι ένας στόχος πραγματικά συναρπαστικός. Για την επίτευξή του χρειάζεται ανοιχτός συντροφικός διάλογος χωρίς ηγεμονισμούς –ένας διάλογος ισότιμος, που απ’ τη διεξαγωγή του όλες και όλοι (άνθρωποι, οργανώσεις, συλλογικότητες και κινήματα) έχουν να μάθουν, και στον οποίο όλες και όλοι έχουν να συμβάλλουν:
- επεξεργασμένες προτάσεις και αιτήματα μεταβατικά που, θέτοντας άμεσα υλοποιήσιμους στόχους, θα καταδεικνύουν την ανάγκη της συστημικής αλλαγής·
- τρόπους και μορφές διεκδίκησης που έλλογα και στρατηγικά θα διευρύνουν και θα κλιμακώνουν τις κινηματικές διαθεσιμότητες·
- ζητήματα οραματικά που θα εμπνέουν συγκεκριμένα, δείχνοντας όχι μόνο γιατί η τρέχουσα πραγματικότητα είναι αδιέξοδη αλλά και γιατί ένας κόσμος χωρίς κυριαρχία και εκμετάλλευση είναι άμεσα εφικτός.
Η συμπόρευση σε αυτόν το συντροφικό διάλογο είναι το περιεχόμενο του καλέσματος του ΜέΡΑ25.
- Ο Σεραφείμ Ι. Σεφεριάδης είναι Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Life Member στο Πανεπιστήμιο του Cambridge και Διευθυντής του Εργαστηρίου Συγκρουσιακής Πολιτικής (https://lcp.panteion.gr/)
Φασίστες και χριστιανιταλιμπάν στη βουλή.
Δεξιά – ακροδεξιά στο 65% – (μέσα και η ζωίτσα)
ΑΤΥΟ είναι η πανουργία της ιστορίας στη δική μας γενιά…
παρόλα αυτά καλή επιτυχία στο διάλογο, μπας και γλιτώσουμε από τους πανούργους
Μην κάνετε το λάθος να νομίζετε ότι επειδή το ΜέΡΑ25 πήρε χαμηλό ποσοστό στις εκλογές πως έκανε λάθος πολιτικές επιλογές και αναλύσεις. Φτάνει πια η αυτοκριτική. Δώστε έμφαση στην επικοινωνία και στην οργάνωση
Έκανε τις σωστές επιλογές? Αυτό που διαφοροποιούσε το Μέρα25 ήταν ο γλαφυρός πολιτικός του λόγος που εκφράζεται κυρίως από τον Γιάνη. Η συνεργασία δυστυχώς δεν απέδωσε καρπούς συνεπώς ίσως ήταν ευκαιριακού χαρακτήρα και δεν αναγνωρίστηκε από το σύνολο του εκλογικού σώματος. Η συμμαχία για τη ρήξη παγίδευσε το Μέρα25 στα αριστερόμετρα των διάφορων ομάδων που περιχαρακώνονται γύρω από τη βυζαντινή ιδεολογική τους καθαρότητα. Δεν είχε καμμιά ανάγκη το Μέρα25 να λαβει διαπιστευτήρια από το “αριστεροχώρι”, μέσω της ΛΑΕ, πως είναι αριστερό και όχι συστημικό κόμμα όπως επίσης φαίνεται πως ήταν λάθος η τόση πολλή ανοχή που επέδειξε στις ανήθικες πολιτικά επιθέσεις από το ΚΚΕ.
Αγαπητέ Βασίλη, η αναφορά σου για έμφαση στην επικοινωνία και την οργάνωση εκλαμβάνεται από εμένα ως έμμεση αυτοκριτική και μάλλον εύστοχη. Άρα καλύτερα να μη λέμε φτάνει πια σε αυτή. Η αυτοκριτική κατά τη γνώμη μου πρέπει να είναι σύμφυτη της αριστερής πρακτικής γιατί στόχο έχει την αποφυγή των ίδιων λαθών κι αυτό γίνεται επιτακτικότερο ενόψει συνεδρίου.
“Ο ορισμός της ανοησίας είναι να κάνεις τα ίδια λάθη και να περιμένεις ένα διαφορετικό αποτέλεσμα” Τάδε έφη Albert Einstein.
Αναρωτιεμαι αμα αντι να ζητουσαμε για συζητηση προεκλογικα λεγαμε απλα “ναι θα συνεργαστουμε” αρκει να καταργησουν το χρηματηστηριο ενεργειας ή κατι παρομοιο έτσι ώστε να συγκεντρωνοταν ο κοσμος στα θεματα που βαζαμε ως κοκκινες γραμμες.
Αν και λογικός προβληματισμός, στην πράξη αυτό ήταν το κάλεσμα που απηύθυνε το Μέρα. Μέχρι και την προκήρυξη των εκλογών ουσιαστικά λέγαμε αν συμφωνήσει η ηγεσία του Σύριζα στα απολύτως βασικά που προτείνουμε το βλέπουμε για συγκυβέρνηση. Η άρνηση τους ακόμα και να συζητήσουν μαζί μας, ενώ ταυτόχρονα έκαναν δημόσιες εκκλήσεις για προοδευτική διακυβέρνηση, ήταν κατά την άποψη μου μια τακτική να προσπαθήσουν να παρουσιάσουν τις δυνάμεις στα αριστερά του σύριζα ως αναξιόπιστους και σεχταριστές.
Μια παρατήρηση, με αφορμή την φράση από το κείμενο:
ο όρος «Αριστερά» – η πολιτική αποτύπωση της σύγκρουσης κεφαλαίου και εργασίας – κινδυνεύει να καταστεί απροσδιόριστος.
Η Αριστερά ως «υποκείμενο» είναι αυτοπροσδιορισμός, δεν ετεροκαθορίζεται πολιτικά από τις μορφές που λαμβάνει η σύγκρουση κεφάλαιου – εργασίας στους διάφορους κοινωνικούς σχηματισμούς: Αριστεροί είναι όσοι στρατεύονται στο όραμα της κοινωνικής χειραφέτησης.
Η αναπαραγωγή και η επέκταση της κεφαλαιακής σχέσης στους κοινωνικούς σχηματισμούς, διασφαλίζεται από την λειτουργία του κράτους. Χωρίς το κράτος ο καπιταλισμός δεν θα μπορούσε να υπάρξει ούτε μια μέρα, γιατί είναι υπονομευμένος από τις ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις. Το “κράτος” είναι αυτό που θέτει όρια και διαχειρίζεται την σύγκρουση κεφάλαιου – εργασίας προς όφελος του κεφάλαιου. Αν φανταστούμε την κοινωνική εξέλιξη την εποχή του καπιταλισμού ως μια εικόνα, αυτή θα ομοιάζει με την πορεία ενός “τρένου”: Το κράτος ως κοινωνική σχέση είναι “οι γραμμές” πάνω στην οποία προχωρά, ο “μηχανοδηγός” είναι το πολιτικό σύστημα και ο κοινωνικός ανταγωνισμός είναι η “κινητήρια δύναμη” του τρένου. Μόνο με την αυτονόμηση του κοινωνικού ανταγωνισμού από αυτή την εξουσιαστική σχέση (συνθήκη ύπαρξης μαζικού κινήματος) μπορεί να εκτροχιάσει το τρένο και να αλλάξει την πορεία του προς άλλες κατευθύνσεις, διανοίγοντας νέους, άγνωστους δρόμους. Γιαυτό ακριβώς τον λόγο, η κομμουνιστική αριστερά στο πρόταγμα στην πολιτική πάλη, πρώτα αναφέρεται το κράτος και μετά το κεφάλαιο: “ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ και ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ”
<<…Χωρίς το κράτος ο καπιταλισμός δεν θα μπορούσε να υπάρξει ούτε μια μέρα,..>>
Κράτος από το “κρατώ” δηλαδή ελέγχω. Χωρίς κρατος λοιπόν, δηλαδή κεντρικό έλεγχο, κανενα έξυπνο κράτος δεν θα μπορούσε να υπαρξει ουτε μια μέρα. Δεν είναι ο έλεγχος το πρόβλημα αλλά η λύση. Το πρόβλημα είναι ο σκοπός και τα μέσα του ελέγχου.
Η Αριστερά και μετά την εκλογή του Κασσελάκης έχει χασει το νόημα της για αυτό χρειάζεται ένας επαναπροσδιορισμός στο τι είναι η αριστερά και το σημαίνει για το λαό. Είναι ο κομμουνισμός του 21ου αιώνα ή μια σοσιαλδημοκρατία
Καλή επιτυχία στο διάλογο !
Ερώτημα- προβληματισμός: τί απαντάμε σάν κόμμα στην κατηγορία ότι τό μέρα 25 είναι εθνομηδενιστικο;
Νομίζω ότι πρέπει νά έχουμε καθαρό καί αναλυτικό λόγο, γιατί υπάρχουν πολλοί πολίτες πού ασπάζονται τίς οικονομικές καί πολιτικές μας ιδέες γενικά αλλά έχουν αναστολές απάνω σέ αυτά τά θέματα καί χάνονται ψήφοι πού θά είχαμε κερδίσει αν ήμασταν πιο σαφείς… σαφήνεια πχ στα ελληνοτουρκικά (όχι μόνο για ΑΟΖ καί εξορύξεις) παρά σε όλο τό πλέγμα τών προβλημάτων, εξοπλιστικά χρειαζόμαστε τά όπλα πού παίρνουν; μπορούμε σέ αυτό το γεωγραφικό μέρος νά ήμαστε αδέσμευτοι; οι συμμαχίες με Αμερική – Γαλλία είναι απαραίτητες; για Αλβανία τή λέμε; καί γενικά για νά μήν κουράζω αναλυτική προσέγγιση στα εθνικά… είναι κρίμα νά στέλνουμε κόσμο στην ακροδεξιά πού θά μπορούσαμε νά έχουμε εμείς…
ΥΓ: τό ΠΑΣΟΚ τά πρώτα χρόνια εκτός από τό σοσιαλιστικό τού πρόγραμμα είχε καί πατριωτική άποψη καί αυτός ό συνδιασμός τό έφερε στην εξουσία!!…
Στην Ελλάδα είναι πάρα πάνω από σίγουρο ότι οποίο κόμμα δεν ασχολείται επισταμένα με τά εθνικά δεν ευδοκιμεί….
Νομίζω ότι δόθηκε έμφαση σε οικονομικά ζητήματα που αν είναι αιχμηρά τοτε φοβιζουν και η κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα θα αντιδράσει με τους γνώριμους τρόπους…(αναφερομαι στα 7σημεια)…ας μιλήσουμε και για τον εκσυγχρονισμο σε θεσμικά προβλήματα που φρεναρουν την κοινωνική πρόοδο όπως διαχωρισμός κράτους και εκκλησίας κλπ (το έθεσε ο Κασσελακης)…
Δυο λέξεις έρχονται επιτακτικά στο νου μου μπροστά σε αυτό το ερώτημα:
Παγκόσμια συνεργασία και δεσμευτικότητα των μέτρων αντίδρασης.
Και τα δύο αλληλοσυνδέονται αφού μόνο μέσω της παγκόσμιας συνεργασίας, η αντίδραση απέναντι στην εκμετάλλευση των εργαζομένων και τη λεηλασία της φύσης δε θα καταλήγει να έχει συμβολικό χαρακτήρα, ούσα ευάλωτη, αλλά μέσω της εξάπλωσής της , θα μπορεί να ασκεί πραγματική πίεση και να επιβάλλει δεσμευτικά μέτρα .
Είναι δυνατή η παγκόσμια συνεργασία, όπως αποδεικνύει περίτρανα το παράδειγμα της εκστρατείας Make Amazon Pay, η οποία εξαπλώθηκε σε 20 χώρες ,σε 5 ηπείρους.
Ακόμα ένα παράδειγμα: Πέρυσι ήταν συγκινητική και αισιόδοξη η άμεση αντίδραση του κόσμου συμπαράστασης στους εργαζομένους της e-food., όμως ο κόσμος, απομονωμένος στο χώρο, Ελλάδα, αλλά και στο χρόνο, δε μπορεί να έχει πάντα τα ίδια αντανακλαστικά, δεν έχει το χρόνο να έχει συνεχή ενημέρωση για τα κόλπα με τα οποία η εργοδοσία της μεγάλης πλατφόρμας μπορεί να ελίσσεται και το χρόνο να συμπαραστέκεται. Την ίδια στιγμή στην Ινδία ψηφίστηκε ο πρωτοποριακός νόμος του Rajasthan Platform-Based Gig Workers (Registration and Welfare) Act, 2023 (ή RGW Act),ο οποίος συνοπτικά περιλαμβάνει:
καταγραφή όλων των εργαζομένων σε πλατφόρμες (και η έκδοση μοναδικών αναγνωριστικών για τον καθένα), η καταγραφή των μεγάλων εργοδοτών- πρόταση ενός χρηματικού φόρου ) που θα επιβάλλεται σε κάθε συναλλαγή/δικαίωμα που βασίζεται σε πλατφόρμα και θα καταβάλλεται στο ταμείο κοινωνικής ασφάλισης των εργαζομένων , παροχή παροχών κοινωνικής ασφάλισης στους εν λόγω εργαζομένους (συμπεριλαμβανομένης της ασφάλισης ατυχημάτων και υγείας, μητρότητας, φιλοδωρήματος, σύνταξης, υποτροφιών σύμφωνα με τα υφιστάμενα συστήματα, όπως προβλέπεται)- μηχανισμός προσφυγής για τους εργαζομένους, τακτικές διαβουλεύσεις με τα συνδικάτα που εργάζονται με τους εργαζομένους στις πλατφόρμες, διατάξεις για βαριές κυρώσεις για τους μεσίτες και τους εργοδότες που δεν συμμορφώνονται με τους κανόνες.
Ο νόμος αυτός είναι αποτέλεσμα και πολιτικής βούλησης από πλευράς της κυβέρνησης του Ρατζαστάν , αλλά και επιμονής ομάδων πίεσης της κοινωνίας των πολιτών και των εργατικών συνδικάτων . Μόνο μέσω της βαθμιαία παγκόσμια οργανωμένης συνεργασίας αυτών των ομάδων πίεσης, της επικοινωνίας μεταξύ τους, του συντονισμού της δράσης τους, μπορεί η προστασία απέναντι στην αυθαιρεσία της εργοδοσίας της πλατφόρμας να είναι σταθερή, μόνιμη, αποτελεσματική , γιατί μόνο έτσι μπορεί να αποκτήσει πίεση και να επιβάλλει τα δικά της μέτρα
Ακόμα ενα παράδειγμα δράσης υψηλής δεσμευτικότητας είναι η EKO( Ekō – People and planet over profits (eko.org) η οποία δεν αρκείται σε εκστρατείες συλλογής υπογραφών, αλλά σε κάποιες επείγουσες περιπτώσεις καλεί τα μέλη της να συμβάλλουν οικονομικά προκειμένου να αγοραστούν μετοχές σε μεγάλες εταιρείες ώστε να έχει τις απαραίτητες ψήφους να επηρεάζει τις αποφάσεις τους και να αποτρέπει περαιτέρω καταστροφή του περιβάλλοντος
Νομίζω ότι μια καλή ιδέα είναι να καταργήσουμε τους όρους Αριστερά vs Δεξια που δεν λένε τιποτα στο κοινό με τους όρους που εκφράζουν την θεωρητική ουσία αυτών των όρων μαζι με τις αξίες τους σε μια λέξη πλήρως και ευκολα κατανοητή από για τον καθε εναν..
Συνεργατικότητα vs Ανταγωνισμός
Νομιζω οτι μετα απο μια τέτοια τοποθετηση ολες οι αλλες επεξηγήσεις αριστερών ή δεξιων πολιτικων και στρατηγικών θα είναι πολυ πιο ευκολες, συντομες και κατατοπιστικές.
“Αριστερά” σημαίνει σήμερα το ίδιο ακριβώς για έναν εργαζόμενο όπως και το “χριστιανός” για έναν ανθρωπιστή. Οι λέξεις δεν είναι φετίχ, στην πορεία της ιστορίας αλλάζει η σημασία τους. Όπως ακριβώς οι επαναστατικές για την εποχή τους αρχές των πρώτων φορέων των πνευματικών κινημάτων κατέληξαν σε γήινα βασίλεια Σταυροφόρων και εξουσιών, το ίδιο και οι “αριστερές” ιδέες χρησιμοποιήθηκαν αναλόγως. Πού καταλήξαμε λοιπόν; Ένα καθόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό σκεπτομένων να ακούει τις λέξεις “επαναστατικός”, “αριστερός”, “αγωνιστικός”, “δημοκρατικός” και να τους πιάνει χασμουρητό. Είναι καθαρά επικοινωνιακό το θέμα και όχι ουσίας, γιατί η ουσία παραμένει αναλλοίωτη μέσα στους αιώνες. Από τη μια μεριά οι λίγοι που δρουν συσσωρεύοντας για τον εαυτό τους και από την άλλη μεριά οι πολλοί που ζουν απλώς για να επιβιώνουν. Αυτοί οι πολλοί ΔΕΝ προσεγγίζονται πλέον με όρους/φρασεολογία/κατήχηση εποχής ρωσικής επανάστασης (δεν λέω ότι αυτό είναι το ΜέΡΑ εννοείται, ούτως ή άλλως αυτό είναι η μόνη ελπίδα μας). Μόνο για την προσέγγιση ενός ευρύτερου ακροατηρίου ανέφερα τα παραπάνω. Καλή επιτυχία στον διάλογο.
Πιστευω πως ενα καλεσμα στο διαλογο ειναι παντα βημα προς τη σωστη κατευθυνση. Αναρωτιεμαι ομως αν μια σελιδα οπως αυτη μπορει εν ετει 2023 να ειναι το σωστο μεσο.
Τις γνωμες ποσων ανθρωπων μπορει να εξυπηρετησει μια σελιδα στυλ φορουμ; Την εποχη των social media, θεωρω πως μπορει να υπαρξει αποτελεσματικοτερος τροπος επικοινωνιας.
Συν τοις αλλοις, πρεπει με καποιο τροπο να εκμεταλλευτουμε την τεραστια αποχη των νεων απο τις εκλογες. Αυτες τις ψηφους χρειαζομαστε γιατι οι νεοι ειναι οι περισσοτεροι επαναστατικοι και πολυ πιο ανοιχτοι σε μια ενδεχομενη ρηξη, απο οτι οι βολεμενοι μεγαλυτεροι.
Επομενως μοιαζει επιβεβλημενη μια επιλογη αφενος πιο διαδραστικη και αφετερου πιο φιλικη στα κινητα, για να εχει ουσιαστικο αντικτυπο. Ειμαι σιγουρος πως μπορει να γινει κατι καλυτερο.
Νομίζω, πως είναι το καλύτερο απ οσα κείμενα δημοσιεύτηκαν σε αυτή τη σελίδα μέχρι τωρα.. Για τον απλούστατο λόγο, πως καταπιάνεται με την ουσία χωρίς διαπιστολογια: το μεθοδολογικο πρόβλημα της οικοδόμησης ανταγωνιστικής και εν δυνάμει κυρίαρχης (σοσιαλιστικα κολεκτιβικης) εξουσίας!
Γεια σας και από μένα,
Θα συμφωνήσω απόλυτα με τον Ξενοφών Ίσαρη για τους όρους Αριστερά – Δεξιά και να προσθέσω.
Εκτός του ότι είναι πεπαλαιωμένοι όροι είναι και διχαστικοί. Έχουν χωρίσει την Ελλάδα στη μέση.
Σαν λαός δεν θέλουμε να ξεπεράσουμε τον εμφύλιο, ίσως την πιο μαύρη σελίδα της ιστορίας μας.
Απολίτικα όντα μέχρι και σήμερα κρατάνε μίσος από την μία ή την άλλη πλευρά χωρίς να ξέρουν καν τον λόγο. Σε όλους μας έχει τύχει να απορρίπτουμε τον συνομιλητή μας η να μας απορρίπτει αυτός λόγω του πολιτικού προσήμου που έχουμε. Μέχρι και σε θέματα απολύτως λογικά στα οποία δεν μπορεί να μη συμφωνεί οποιοσδήποτε νοήμων άνθρωπος όπως για παράδειγμα την κοινωνική και την εθνική πολιτική της χώρας.
Εγώ προσωπικά έχω νιώσει σε πολλές συζητήσεις να με απορρίπτουν μόνο και μόνο από πείσμα γιατί είμαι “αριστερός” ή γιατί δεν ακολουθώ την “αριστερή ατζέντα” κατά γράμμα.
Τελικά ποιος νικάει από αυτό; Ποιος νικάει όταν μία απλή συζήτηση για την Υγεία καταλήγει σε τσακωμό για τα εγκλήματα των Ναζί και του Στάλιν και ποιος είναι καλύτερος.
Κατά την άποψη μου, ο αριστερός και ο δεξιός στο τέλος θέλουν το καλό για την πατρίδα του. Σίγουρα οι τρόποι επίτευξης που προτιμούν διαφέρουν, αλλά η ουσία είναι ίδια.
Καταλήγοντας, ενώ υπάρχει μία τεράστια δεξαμενή ψηφοφόρων, το Μέρα έχει επιλέξει να απευθύνεται μόνο στα αριστερά της. Το Μέρα έχει επιλέξει σχεδόν σε κάθε πρόταση να υπενθυμίζει σε όλους μας ότι την αφορά μόνο η αριστερά και πως θα την ενδυναμώσουμε.
Υπάρχει ένα πολύ μεγάλο κομμάτι σε αυτή τη δεξαμενή λοιπόν, που δεν το ενδιαφέρει η αριστερά ούτε η δεξιά. Που το έχει κουράσει αυτός ο ανούσιος διχασμός. Το ενδιαφέρει ένα σωστό πρόγραμμα σαν αυτό που έχει το Μέρα. Χωρίς όμως τις ιδεοληψίες τους παρελθόντος. Δεν χρειάζεται να είναι αριστερό. Μας φτάνει να είναι δημοκρατικό, να εξυπηρετεί το εθνικό συμφέρον, να πολεμάει τις ταξικές ανισότητες, να επενδύει στην παιδεία και την Υγεία, να υπακούει τους πολίτες και να είναι στη σωστή πλευρά της ιστορίας.
Ελπίζω, το Μέρα25 στραφεί στην κατεύθυνση της ενότητας να απευθυνθεί σε όλους τους πολίτες ανεξαρτήτως προσήμου και να επιστρέψει ΑΜΕΣΑ γιατί είναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ αυτή η φωνή στη βουλή.